Apartament Edif Garcomar I Segur de Calafell
Costa Dorada / Segur de Calafell
Wyszukaj na stronie
Menu
Zarezerwuj nocleg:
 |
0034 966 444 615 |
 |
wynajem@ibermaxx.pl |
 12080525 
ibermaxx
|
|
Oferty sprzedaży:
499.000 €
Praktycznie nowa willa w otoczeniu pól golfowych Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
370.000 €
Dom na dużej parceli z panoramicznym widokiem na morze w Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
 |
 |
 |
 |
Reklama
Historia Granady
Jak wyglądała historia Granady? Początkowo Granada była małą osadą wojskową dowodzoną przez Iberów, a następnie Rzymianów, a w póżniejszych latach przez Wizygotów, zamieszkujących te ziemie Andaluzji. Dopiero kilka wieków później Muzełmanie, którzy zaczęli osiedlać się na wzgórzu w rejonie Albaicin, przyczynili się do rozwoju potęgi swojej nowej kolonii, zwanej w owych czasach Garnatha. Na przestrzeni wieków nazwa miasta zmieniła się na Granada, co oznaczało w języku hiszpańskim "owoc granatu", który później stał się symbolem miasta. Przełomowy okres osady, to rok 1237, kiedy na tronie Granady zasiadł wódz z dynastii Nasrydów, Mohhamed I, który pod swoimi mądrymi rządami, złączył rownież okoliczne ziemie, Malagę i Almerię, tworząc tym samym, ostatni niepodległy emirat w królewstwie Al Andalus. Dzięki umiejętnościom dyplomatycznym, wrodzonemu sprytowi, a dzięki także pewnym wyrzeczeniom, takim jak płacenie stałej daniny królom katolickim i wspomaganiu ich wojsk w kampaniach przeciwko innym taifas, udało się Mohhamedowi, zapewnić miastu bezpieczeństwo, a nawet niebywały rozkwit w dziedzinie handlu, architektury i sztuki. Trwało to następne 250 lat.
Smutny zmierzch emiratu przypadł na wiek XVI, kiedy to sułtan Muley Hacen odmówił płacenia coraz wyższych danin władców Kastylii i Aragonu, których potęga militarna ustabilizowała się wraz z małżeństwem Fernando z Isabelą. Król katolicki, kiedy dowiedział się o odmowie sułtana, podobno wtedy powiedział: "Wydłubię nasiona z tego granatu, jedno po drugim". Ale przyjął niezwykle prostą i bezkrwawą strategię, postanowił poczekać, aż wewnętrzne konflikty osłabią dwór granadyjski, wtedy uderzy ze zdwojoną mocą na Maurów.
Tymczasem w obrębie murów Alhambry rozgrywały się dramaty rodzinne, podsłuchy i intrygi dworskie, których kluczową kwestią była walka o dziedzictwo i sukcesję tronu Granady. W owych czasach rywalizowały ze sobą dwie frakcje, po jednej stronie stali zwolennicy żony Muley Hacena i jej syna Boabdila (Abu Abdullah), po drugiej zaś stronie poplecznicy chrześcijańskiej konkubiny sułtana o imieniu Zoraya. W końcu wymarzoną władzę zdobył Boabdil, jednak czas jego panowania nie trwał zbyt długo. Już w roku 1491 wojska królów katolickich zaatakowały Emirat Granady, plądrując wioski i miasteczka, wyżynając miejscową ludność w pień i rozpoczynając oblężenie stolicy, które trwało aż 8 miesięcy. Po tak długim oblężeniu Granady w końcu Boabdil zgodził się poddać miasto, ale warunkiem kapitulacji miała być zgoda nowych władców na zapewnienie ludności muzułmańskiej, oraz żydowskiej, swobody religijnej i politycznej.
Nowy władca Granady nie długo wytrwał w swojej obietnicy. Postanowienie o wolności religijnej i politycznej zostało złamane niedługo po ustabilizowaniu się nowej władzy, owocując masową emigracją prześladowanych mniejszości religijnych. Miasto zaczęło podupadać...
Granada – historia miasta
Granada położona jest w południowej części Hiszpanii, w regionie Andaluzja. Jej nazwa pochodzi od hiszpańskiego grenade, czyli owoc granatu, który jest symbolem miasta. Jest to miejscowość o bogatej historii, niezwykłych zabytkach i miejsce, gdzie łączy się ze sobą wiele kultur. Granada położona jest w Górach Batyckich i stanowi niezapomnianą atrakcję zarówno dla miłośników aktywnego odpoczynku, jak i poszukiwaczy historyczny przygód. W mieście na stałe mieszka około 275 tysięcy osób.
Jak mówi przysłowie: kto nie widział Granady, nie widział niczego. Nie można się z tym nie zgodzić – miejscowość zachwyca pozostałościami po różnych nacjach i ludach, które mieszkały na tym terenie. Najbardziej popularnym zabytkiem Granady jest znana na całym świecie Alhambra – kompleks pałacowy z XIII wieku, skrywający wiele tajemnic i skarbów przeszłości. Jest to wybitny przykład architektury arabskiej, którego budowę rozpoczęła dynastia arabska – Nasrydowie, którzy władali Emiratem Granady w latach 1237-1492. Imponujące komnaty, dekoracje, ornamenty i malowidła ścienne przyciągają tu turystów z całego świata. Tylko historia Granady pokazuje jak wiele działo się niegdyś w tym malowniczym miasteczku.
Kalifat El-Andaluz sięgał wysoko na północ Pówyspu Iberyjskiego. Granice z 1002 roku
Granada – pierwsi mieszkańcy
Pierwsze ślady zamieszkiwania terenów obecnej Granady pochodzą z okresu paleolitu, mezolitu i neolitu. W 1000 roku przed naszą erą tereny te zamieszkiwali Fenicjanie, a w VII wieku przed naszą erą istniała tu osada Iberoceltów. W V wieku p.n.e. Grecy założyli tu swoją kolonię o nazwie Elibyrge lub Elybirge. W 264 roku przed naszą erą wybuchła wojna punicka, która toczyła się między Kartaginą i Rzymem o miasto Messana.
Kartagina poniosła klęskę, jednak po zakończeniu wojny, w roku 241 przed naszą erą, zyskała ziemie obecnej Granady. Kartagina długo nie cieszyła się zdobytym terenem, gdyż podczas II wojny punickiej (toczącej się w latach 218-201 p.n.e.), osada trafiła w ręce Rzymian i nazwana została Illiberis. W czasach panowania Juliusza Cezara (49 r. p.n.e. - 44 r. p.n.e.) nazwa została zmieniona na Municipium Florentinum Iliberitan. Jednak wkrótce ponownie dokonano zmian i skrócono ją na Florentia. Za czasów rzymskich nie pokładano żadnych nadziei w terenach osady – nie miała ona znaczącej pozycji i nie doceniano jej.
W latach 551-615 czasów nowożytnych osada włączona została do Cesarstwa Bizantyjskiego. Cesarstwo powoli upadało, a Granadę przejął lud Wizygotów. Zorganizowali tu oni siedzibę biskupa oraz swój ośrodek administracyjny. Granda z niewielkiej osady zamieniła się w znaczący ośrodek. Wizygoci władali osadą ponad 200 lat, aż do 711 roku naszej ery.
Wtedy też Arabowie, grupa semickich ludów pod przywództwem Tarik ibn Ziyada, pobili Hiszpanię. Założyli oni na tym terenie miasto – obecną Granadę. W czasie ich panowania władza przechodziła w ręce różnych dynastii. W latach 1013-1091 Granadą władali Ziridzi z dynastii berberyjskiej – rdzenna ludność Afryki. Następnie władzę w Granadzie przejęło plemię Almorawidów (lata 1091-1145). W latach 1147-1238 miasto znajdowało się pod panowaniem plemienia Almohadów, dynastii marokańskiej.
Współczesna Alhambra - widok na budowlę i Sierra Nevada w tle fotografii
Rozwój miasta
Arabowie wywarli ogromny wpływ na terenach, które zdobyli. Wprowadzili swoje zwyczaje, orientalną architekturę, kulturę i rozpoczęli jeden z najbardziej korzystnych dla miasta okresów. Od 1246 roku Grenada była lennem Kastylii. W roku 1237 roku Grenadę zajął Muhammad ibn Nasir, a miasto stało się stolicą Emiratu Grenady.
Panowanie Arabów przyczyniło się do rozwoju miasta. Zostały wybudowane nowoczesne systemy irygacji oraz agrokultury. Sprowadzili oni także papier do Hiszpanii, a także rozpowszechnili uprawę trzciny cukrowej, ryżu, migdałów oraz owoców cytrusowych. Był to również czas multikulturalizmu i współgrania ze sobą trzech kultur: muzułmańskiej, chrześcijańskiej oraz żydowskiej.
To właśnie za ich czasów rozpoczęła się budowa twierdzy na wzgórzu Alhambra w IX wieku oraz pałacu Alhambra w XV wieku. Władca Muhammad I starał się utrzymywać dobre stosunki z królami Kastylii, składając daniny i udostępniając swoje zasoby militarne. Pomógł nawet Ferdynandowi III w zdobyciu Sewilli, wspierając go swoimi wojskami.
Było to sprytne i dobrze przemyślane posunięcie, które miało pozwolić zachować Granadzie suwerenność – udało się ją utrzymać przez ponad 200 lat. W tym czasie miasto się rozwijało, zwiększyła się również liczba mieszkańców do ponad 200 000 osób. W czasie, gdy chrześcijanie zdobyli Andaluzję, w Grenadzie schronienia szukali emigranci islamscy z Sewilli i Kordoby.
W kalejdoskopie zmian
Jednak w późniejszych latach sytuacja uległa zmianie. Mulaja Hassana, ówczesny władca, chciał porzucić żonę Aiszę i syna dla chrześcijanki, do której żywił głębokie uczucie. Dumna Aisza postanowiła razem z synem odejść z miasta, choć tak naprawdę szykowała się do zemsty i planowała zadbać o przyszłość swojego syna Boabdila.
Oboje wrócili do miasta i zażądali obalenia Hassana, a na jego miejsce władcą został Boabdil (Muhammad XI). Król Kastylii Ferdynanda V zobaczył osłabioną pozycję Emiratu Granady i postanowił wykorzystać sytuację. Porwał Muhammada XI, a ceną za jego uwolnienie miało być poddanie się woli króla. Dzięki temu podstępowi królowie Kastylii mieli sposobność do zdobywania muzułmańskich terenów.
Panowanie Emiratu Grenady zakończyło się w 1492 roku, kiedy to król Ferdynand z Izabelą zaatakowali miasto. Muhammad XI nie stawiał większego oporu, muzułmanie poddali się, a Granada od tej pory miała stać się w pełni chrześcijańskim miastem. Za czasów arabskich w mieście panowała zgoda pomiędzy różnymi kulturami i religiami. Jednak po objęciu władzy przez władców Katolickich, niezależność muzułmańskiej części ludności nie trwała długo.
Kiedy w 1499 roku biskup Cineros objął swój urząd, muzułmanie otrzymali ultimatum. Stanęli przed wyborem przyjęcia chrześcijaństwa lub opuszczenia swojego miejsca zamieszkania. Arabowie, którzy przeszli na chrześcijaństwo (Moryskowie) mimo to byli dyskryminowani, płacili wyższe podatki i nie mogli żyć zgodnie ze swoimi zwyczajami. Zabroniono im również posługiwać się ich własnym językiem – jednym właściwym był język hiszpański.
Reyes Catolicos w Granadzie
Królowie Katoliccy w Granadzie
Czas panowania chrześcijan w Grenadzie to powstanie wielu znaczących zabytków sakralnych i świeckich, a także zapoczątkował wiele zmian dotyczących miasta. W 1504 roku zbudowano kaplicę królewską Capilla Real, która stała się miejscem pochówku Królów Katolickich (Los Reyes Católicos) - Izabeli I Katolickiej oraz Ferdynanda II Katolickiego. W 1511 roku zbudowano Hospital Real, a w 1523 rozpoczęto budowę katedry. Rok 1526 to czas, kiedy rozbudowano Alhambrę z polecenia Karola V.
Król przyczynił się również do powstania wielu budowli, które do dzisiaj mają duże znaczenie dla miasta i całej Hiszpanii, m.in. Uniwersytetu Granady z 1531 roku. W roku 1568 Arabowie, którzy mieli dość szykanowania i dyskryminacji, zbuntowali się wobec ówczesnej polityki. W efekcie przegrali potyczki i zostali wygnani z miasta. Decyzja o skazaniu ich na banicję wpłynęła niekorzystnie na gospodarkę miasta, które zostało dotknięte kryzysem i osłabiło swoją pozycję.
Granda współcześnie
W latach 1810-1812 panowanie nad miastem przejęła Francja. Pozostałości po tych latach widać w stylu aranżacji przestrzeni i architektury miejskiej – parków, skwerów, ogrodów, miejsc publicznych. Podczas wojny domowej w Hiszpanii (lata 1936-1939), Granada dostała się pod panowanie generała Franco - hiszpańskiego dyktatora. Obecnie Granada to interesujące miasto, w którym bardzo mocno utrzymuje się pozycja nauki.
O Granadzie mówi się niekiedy, że to Miasto Uniwersyteckie (jest tu ponad 60 tysięcy studentów) – Uniwersytet Granady jest jednym z bardziej prestiżowych wyższych szkół publicznych w kraju. Miejscowość jest atrakcyjna nie tylko dla turystów proszkujących niepowtarzalnych zabytków i malowniczych krajobrazów, ale również dla chcących się tu osiedlić bądź rozpocząć naukę.
