La Palma - Casa La Costa Tazacorte
La Palma / Tazacorte
Wyszukaj na stronie
Menu
Zarezerwuj nocleg:
 |
0034 966 444 615 |
 |
wynajem@ibermaxx.pl |
 12080525 
ibermaxx
|
|
Oferty sprzedaży:
499.000 €
Praktycznie nowa willa w otoczeniu pól golfowych Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
370.000 €
Dom na dużej parceli z panoramicznym widokiem na morze w Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
 |
 |
 |
 |
Reklama
Pawilon Barceloński
Uwielbienie prostoty, uznanie jej za piękno – to istota Pawilonu Barcelońskiego, czyli pawilonu wejściowemu na niemiecką część światowej wystawy EXPO, która została zorganizowana w Barcelonie w 1929 roku.
Nie bez powodu nazywany jest on „maszyną do jednoczesnego budowania i niszczenia symetrii” jak wielu architektów nazwało tę nieruchomość.
Historia
Pawilon przygotowany na wystawę w Barcelonie miał odzwierciedlać nowoczesność, ale także potęgę Rzeszy Niemieckiej, związaną z jego przemysłem i rzemiosłem. Równocześnie miał ukazywać, jak nowoczesność wpisuje się w kanony piękna. Zanim powstał Pawilon barceloński zaprezentowany w 1929 roku, w 1927 roku w Stuttgarcie została zaprezentowana „sala kryształowa”.
Była ona pierwowzorem pawilonu, której twórcami był Werkbund - organizacja skupiająca architektów, artystów i inżynierów związanych z budownictwem, założona w 1907 w Niemczech i skupiająca członków z Niemiec i krajów sąsiednich. Zaprezentowana w Stuttgarcie tzw „sala kryształowa” była makietą nowoczesnego wnętrza domu posiadającego wolny plan, lekkie szklane ściany i niewielkie atrium.
Odbudowany na nowo
Pawilon barceloński, jaki możemy dziś oglądać nie jest dokładnie tym samym pawilonem, jaki był tam w 1929 roku. Po zakończeniu wystawy pawilon został rozebrany, tak jak rozebrano inne pawilony przygotowane przez wystawę – takie były w końcu założenia wystawy.
Pawilonowi nie pomogło nawet to, że w dniu otwarcia cieszył się dużym zainteresowaniem samego króla Hiszpanii Alfonsa XIII Burbona, którego po obiekcie oprowadzał architekt.
Po rozebraniu, części pawilonu trafiły pod młotek. Słynna rzeźba Kolbego została przywieziona do stolicy Niemiec, gdzie stanęła w ogrodzie na zapleczu ratusza dzielnicy Schöneberg (do 1990 był to tymczasowy ratusz Berlina Zachodniego).
By uczcić setną rocznicę urodzin twórcy Pawilonu berlińskiego, na zlecenie władz samorządowych Barcelony, architekci Cristian Cirici, Fernando Ramos i Ignasi de Solà-Morales w latach 1983-1986 zajęli się rekonstrukcją pawilonu. Dokonali tego na podstawie oryginalnych planów i archiwalnych fotografii pawilonu, a także odnalezionych zdjęć lotniczych terenów wystawowych. Wiele zachodu architektom zajęło odnalezienie onyksowej (onyks – minerał, odmiana chalcedonu o równoległym ułożeniu warstw, na przemian białej i czarnej) płyty o zbliżonym do użytej w oryginale wzorze.
Na podstawie wywiezionej do Berlina rzeźby odtworzona została wyjątkowa rzeźba Kolbego określona jako „Tańcząca”.
Architektura i wyposażenie pawilonu
Zasada wolnego planu oraz kontinuum przestrzennego to elementy, na podstawie których powstał pawilon. W pawilonie ściany nie służą jako część konstrukcyjna, utrzymująca dach budynku. Stanowią jedynie przegrodę i sposób definiowania przestrzeni, a ciężar utrzymania sufitu przeniesiony jest na słupy.
Jego funkcja w połączeniu z łagodnym barcelońskim klimatem tworzyły niecodzienną formę budynku. Pawilon nie jest on zamknięty, z tradycyjnym drzwiami czy ścianami, jakie możemy spotkać w tradycyjnych nieruchomościach użytkowych, ale jest otwarty na otaczający go plac i ogród. Tak samo wnętrze pawilonu jest otwarte. Zgodnie z zasadami modernizmu, ściany nie mają funkcji konstrukcyjnej, a dekoracyjną.
W Pawilonie nie istnieje wyraźny podział na wnętrze i na to, co jest na zewnątrz. Pawilon ulokowany jest na trawertynowym (trawertyn - porowata skała osadowa składająca się głównie z kalcytu i aragonitu, jest to odmiana martwicy wapiennej) cokole ze stawem.
Stropodach pawilonu spoczywa na słupach z polerowanej i chromowanej stali o niewielkim przekroju. Został on wykonany z żelbetu (element konstrukcyjny powstały przez połączenie betonu z wkładkami stalowymi), który został otynkowany. Stropodach został wykonany w kształcie równoramiennego krzyża. Ściany z onyksu doré, z dwóch rodzajów zielonego marmuru, z trawertynu oraz z przezroczystego i barwionego szkła znajdują się między podłogą a stropodachem.
Wyjątkowe materiały
Modernizm opiera się na wykorzystaniu wspaniałych materiałów. Najlepiej, jeśli są to materiały bogate, gdzie uwydatnione zostanie samo ich piękno, poprzez zastosowanie w ich prezentacji prostych form. Nie inaczej jest w barcelońskim pawilonie. Szeroko zastosowano w nim marmur, onyks, trawertyn i chromowaną stal.
Różnorodne faktury i barwy poszczególnych materiałów wykorzystanych w Pawilonie barcelońskim, stwarzają wrażenie, że każda z płaszczyzn posiada niezależną od siebie funkcję, jest odrębnym elementem. Do tych elementów należy zaliczyć także taflę wody.
W oczy rzuca się, tworząc różne optyczne złudzenia, przestrzeń która jakby wystaje. Jest ona osłonięta z trzech stron ścianami, pozbawiona jest jednak stropu. Po lewej stronie stawu znajduje się rzeźba – kobiecy akt. Dzieło sztuki zyskało nazwę „Poranek”, a jego autorem jest George Kolbe.
Wielu gości Pawilonu podkreśla, jak niezwykle gładko owa rzeźba komponuje się z surowymi i prostymi elementami Pawilonu. „Ma ona wspaniałe tło i mimo że jest wolno stojąca, stanowi ważną część architektury” – tak o rzeźbie wypowiadały się takie sławy jak Philip Johnson - amerykański architekt i historyk sztuki, który w 1979 jako pierwszy architekt uhonorowany został Nagrodą Pritzkera, nazywaną architektonicznym Noblem. W podobnym tonie wypowiedział się Henry-Russell Hitchcock - amerykański historyk architektury, muzealnik, krytyk i teoretyk architektury.
Wystrój Pawilonu
Poza ta wyjątkowa rzeźbą w całym Pawilonie barcelońskim umieszczone zostały… jedynie meble oraz dywan. Nic więcej z wystroju tam nie znajdziemy. Tym samym podkreślono piękno samej architekturze – jak bardzo by nie była surowa, może być piękna sama w sobie i nie potrzebuje dodatkowych elementów. Elementy użytkowe zaprojektowane zostały przez Miesa van der Rohe.
Meblami są jedynie fotele i taborety. Fotelami są tzw. krzesła barcelońskie, które zostały zaprojektowane specjalnie dla pary królewskiej. Stworzone jest ono na bazie charakterystycznej, metalowej ramy w kształcie wykrzywionej litery „X”. Ponadto tworzą je stalowych płaskowników oraz dwóch przywiązanych do niego prostokątnych pikowanych poduszek pokrytych białą lub czarną skórą.
Taborety zostały wykonane w podobnej konstrukcji co krzesła, z tym że nie posiadają oparć. Zostały one umieszczone z myślą o towarzyszącej królewskiej parze świcie. Meble te zyskały wielkie uznanie wśród architektów wnętrz. Uznane zostały za meble luksusowe i po dziś dzień meble wzorowane na tych z Pawilonu barcelońskiego można spotkać jako wyposażenie wielu luksusowych biur i prywatnych posiadłości. Często, wzorując się na Pawilonie, stanowią one centralne miejsce surowo urządzonego wnętrza.
Fenomen Pawilonu
Gdy w 1929 roku świat zobaczył Pawilon, od razu się nim zachwycił. W tamtych czasach ludzie, którzy nie mogli osobiście pojawić się na wystawie, mogli go jedynie zobaczyć na czarno – białych zdjęciach. Nawet one, pozbawiając Pawilon koloru, zachwycały. Pawilon barceloński zaintrygował nie tylko środowisko architektów, ale także zwykłych ludzi, którzy na co dzień nie zajmują się architekturą.
Czarno-białe fotografie Pawilonu barcelońskiego, wielokrotnie zamieszczane w publikacjach krytycznych i atlasach historii architektury, przyczyniły się w połączeniu z faktem krótkiego istnienia obiektu (został rozebrany wkrótce po zakończeniu wystawy), do rozsławienia legendy pawilonu.
Autor Pawilonu
Autorem Pawilonu był Ludwig Mies van der Rohe - czołowy przedstawiciel stylu międzynarodowego w architekturze. Urodził się 27 marca 1886 w Akwizgranie (Niemcy), zmarł 17 sierpnia 1969 roku w Chicago (USA).
Mies van der Rohe słynął z aforyzmów „mniej znaczy więcej", a także „Bóg jest ukryty w szczegółach". Za pomocą architektury, opierającej się na uczciwości wobec materiału i strukturalnej jedności, dążył do stworzenia neutralnej przestrzeni.
Do jego głównych dzieł zaliczają się: willa Riehla w Neubabelsbergu koło Berlina (1907 rok), willa Perlsa w Zehlendorfie (1911 rok), budynek Muzeum XX wieku (obecnie Neue Nationalgalerie) w Berlinie (1962–1968), biurowiec IBM w Chicago (1967 rok).
