Apartament Urb.Duquesa V San Luis de Sabinillas
Costa del Sol / San Luis de Sabinillas
Wyszukaj na stronie
Menu
Zarezerwuj nocleg:
 |
0034 966 444 615 |
 |
wynajem@ibermaxx.pl |
 12080525 
ibermaxx
|
|
Oferty sprzedaży:
499.000 €
Praktycznie nowa willa w otoczeniu pól golfowych Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
370.000 €
Dom na dużej parceli z panoramicznym widokiem na morze w Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
 |
 |
 |
 |
Reklama
Zurbaran Francisco
Francisco de Zurbaran - jeden z najznakomitszych hiszpańskich malarzy. Kiedy odkrywamy Hiszpanię krok po kroku, w małych kawałkach, oprócz kurortów ogrzewanych promieniami słonecznymi, cudownej hiszpańskiej kuchni, pięknych widoków, czy zabytków pokazujących na każdym kroku bogatą historię Hiszpanii, na pewno zwrócimy uwagę na dorobek artystyczny twórców pochodzących z tego pięknego kraju.
Hiszpański Caravaggio
Jednym ze znanych hiszpańskich artystów, malarzy, jest Francisco de Zurbaran, malarz epoki baroku, będący jednocześnie przedstawicielem caravaggionizmu i szkoły sewilskiej.
Czym jest caravaggionizm? To formuła stylistyczna rozwinięta między 1605 a 1640 rokiem, czyli w malarstwie barokowym, rozwijana przez naśladowców wielkiego Caravaggia, reformatora malarstwa na przełomie XVI i XVII wieku. Cechami charakterystycznymi dla tego stylu są miedzy innymi luminizm, czyli zdecydowana gra światłocienia, skróty perspektywiczne i bardzo intensywne barwy, z przewagą czerwieni, brązów i czerni. Postacie na obrazach malowane są na bliskim planie, ale na mrocznym tle.
W stylu dominuje tematyka religijna, sceny rodzajowe, takie jak występy muzykantów, gra w karty, wróżenie z ręki, czy młodzi ludzie spędzający czas w tawernie. Dominuje tutaj patos, ekspresja, dramatyzm i mocne efekty naturalistyczne. Innymi przedstawicielami tego nurtu w Hiszpanii byli starszy Francisco de Herrera, Antonio de Pereda, Francisco Ribalta czy Jusepe de Ribera. Szkoła sewilska natomiast łączy hiszpański realizm z afektowaną interpretacją wpływów renesansu włoskiego.
Szkoła sewilska
Francisco de Zurbaran urodził się w 1598 roku w Fuente de Cantos w Estremadurze. Był on Baskiem, synem Luisa Zurbarana i Isabel Marquet, baskijskich rolników. W dzieciństwie został wysłany do szkoły w Sewilli, która wówczas prowadzona była przez Juana de Roelasa. W szkole wyrobił sobie bardzo dobrą opinię, mimo, ze razem z nim w Sewilli było wtedy również wielu innych utalentowanych malarzy. W pierwszym etapie swojej twórczości po prostu kopiował styl i tematy i całe obrazy wielkiego Caravaggio, dzięki czemu później, w swoich oryginalnych pracach, nadal był pod ogromnym jego wpływem. To właśnie dzięki takim pracom zyskał w kolejnych latach miano hiszpańskiego Caravaggio.
Wpływ Jusepe de Ribera
Mistrzem Francisco de Zurbarana był Jusepe de Ribera, inny doskonały malarz i grafik okresu baroku, tworzący we wspomnianym stylu caravaggionizmu. Ribera również malował sceny mityczne, religijne czy rodzajowe wzorując się na Caravaggio, miał nawet dwukrotnie szansę spotkać się z nim osobiście co dodatkowo wywarło wpływ na jego twórczość.
Francisco de Zurbaran w 1619 roku przeniósł się z Sewilli do Llereny i malował tam obrazy ołtarzowe i wotywne. Obrazy ołtarzowe nie wymagają raczej wyjaśnienia, obrazy wotywne natomiast mogą stanowić dla niektórych ciekawostkę, którą warto wyjaśnić. Obrazy wotywne są to często spotykane w sztuce chrześcijańskiej, graficzne, malarskie przedstawienie fundatora świątyni, bardzo często z całą jego rodziną. Bardzo często na tych obrazach fundator przedstawiony jest z świątynią na swoich rękach.
Wpływ Francisco de Herrey
Od Francisco de Herrey, starszego, kolejnego przedstawiciela nurtu caravaggionizmu Francisco de Zurbaran przejął styl światłocieniowy. Chiaroscuro, bo ten termin jest zamiennie używany ze światłocieniem, to kładzenie nacisku na różnicę w natężeniu świateł i ogólny rozkład świateł i cieni na obrazie. Dzięki tym zabiegom uzyskuje się efekt trójwymiarowych obrazów. Termin Chiaroscuro pochodzi z włoskiego języka, chiaro – jasny, scuro – ciemny. Ostre kontrasty światłocieniowe były bardzo charakterystyczne dla Caravaggia, oraz jego naśladowców, choć nazwę chiaroscuro nadal tej technice sam Leonardo da Vinci.
W 1621 roku Francisco de Zurbaran namalował 21 obrazów dla dominikanów S. Pablo w Sewilli. Obrazy te przyniosły mu największą sławę. Obrazy są ociężałe i statyczne. W 1628 roku namalował Sceny z życia S. Pedro Nolasco. Innym dziełem z tego roku jest pięć wizerunków mnichów namalowanych dla klasztoru mercedarianów w Sewilli. Te ostatnie można podziwiać w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych Św. Ferdynanda – Academia San Fernando – w Madrycie.
Nadworny malarz Filipa IV
W 1634 roku Francisco de Zurbaran został nadwornym malarzem Filipa IV, który zlecił mu między innymi dekorację Salonu Królestw w kompleksie pałacowym Buen Retiro w Madrycie. Francisco de Zurbaran namalował wtedy „Zwycięstwo pod Kadyksem” a także „10 scen z czynami Herkulesa”. W Salonie Królestw niemalże każdą wolną przestrzeń na ścianie udekorowano obrazami różnych malarzy. Większość obrazów miała charakter militarny, ponieważ chciano w ten sposób wywrzeć odpowiednie wrażenie na odwiedzających salę ambasadorach i innych osób, które uczestniczyły w audiencjach u władcy.
Salon Królestw został udekorowany obrazami takich znakomitych malarzy jak Valazqueza, Antonio de Pereda, Juana Bautiste Maino, Eugenio Cajesa czy Feliuxa Castelo. Między obrazami przedstawiającymi wygrane bitwy, zawieszono wspomniane dziesięć obrazów przedstawiających heroiczne czyny mitologicznego Herkulesa. Tematyka tych dzieł nie była przypadkowa, ponieważ Habsburgowie od zawsze uważali się za potomków heroicznego, mitologicznego Herkulesa. Trzeba przyznać, że takie obrazy mogły wywołać odpowiednie wrażenie na odwiedzających.
Dziesięć scen z czynami Herkulesa to „Zabicie lwa nemejskiego”, „Zgładzenie hydry lernejskiej”, „Schwytanie byka kreteńskiego”, „Walka Heraklesa z Anteuszem”, „Schwytanie dzika erymantejskiego”, „Oczyszczenie Stajni Augiasza”, „Pojmanie Cerbera”, „Rozdzielenie gór Kalpe i Abyla”, „Zabicie olbrzyma Geriona” oraz „Śmierć Herkulesa”.
W tym samym okresie powstały pierwsze martwe natury, w 1633 roku Francisco de Zurbaran namalował „Martwą naturę z cytrynami, pomarańczami i różą”. Jest to piękna kompozycja martwej natury. Jednak martwe natury autorstwa Francisco de Zurbarana to nieliczne wyjątki od całej twórczości, która bazowała głównie w służbie Kościoła i kontrreformacji. Oprócz obrazów religijnych, powstały również obrazy scen batalistycznych czy mitologicznych, oraz sceny rodzajowe.
Wtedy też malarz uwolnił się od ostrych kontrastów światłocienia, rozpoczął współpracę z wieloma klasztorami, kościołami i świątyniami w południowo – zachodniej Hiszpanii.
W 1636 roku namalował wielką serię świętych kobiet dla szpitala Świętej Krwi. Obrazy dzisiaj są rozproszone po całym świecie, w licznych muzeach, które mogą dziś chwalić się dziełami Francisco de Zurbarana, jednym z takich dzieł jest „Święta Apolonia”, którą obejrzycie w Luwrze w Paryżu.
Powrót do Madrytu
W 1658 roku Francisco de Zurbaran wrócił do Madrytu. Sukcesy wtedy święcił Bartolome Esteban Murillo, nie chcąc pozostać w tyle Zurbaran musiał trochę odejść od swoich pierwszych obrazów i zaczął malować delikatniej, tak jak Murillo, który miał miękką, płynną ekspresję. Obrazy świętych z ostatniego okresu twórczości Francisco de Zurbarana były bardziej romantyczne, a Madonny były bardzo podobne do włoskich pierwowzorów.
W malarstwie Zurbarana można wyróżnić mocno rzucające się w oczy dwa etapy tworzenia. W tym pierwszym, w mrocznej manierze utrzymany jest „Chrystus na krzyżu” namalowany około 1630 roku, trójwymiarowa postać na czarnym tle. Detale, takie jak strużka krwi płynąca po czole, czy lśniąca draperia na biodrach potrafią wywołać piorunujące wrażenie.
Przygnębiające i ciężkie dla odbiorcy obrazy to typowe dzieła dla tego pierwszego etapu. Zmiana stylu malarskiego nastąpiła po pobycie w Madrycie, rozjaśnił swoją paletę, szczególnie, że idealnie wtedy pasowało to do jego sakralnych dzieł, gdzie malował anioły, świętych i wiernych. Dobrym przykładem jest „Madonna Różańcowa adorowana przez kartuzów” z 1638 roku, spod sukni Madonny wystają główki małych aniołów, a u stóp Maryi usypany jest przepiękny kobierzec ze świeżych kwiatów, ten naturalny dywan jest bardzo kolorowy i nie chce się od niego oderwać wzroku.
Życie prywatne
Prywatnie Francisco de Zurbaran miał trzy żony. Z pierwszą ożenił się w 1617 roku. Jego wybranką była dziewięć lat starsza Maria Paet, która urodziła mu trójkę dzieci. Zmarła ona po urodzeniu trzeciego dziecka w 1624 roku. Rok później ożenił się z bogatą wdową Beatriz de Morales. W 1639 roku po przeprowadzce z drugą żoną i trójką dzieci z pierwszego małżeństwa, jego druga żona umiera.
Trzecią żonę, zamożna wdowę Leonor de Torder, poślubia 7 lutego 1644 roku. Po powrocie do Madrytu w 1658 roku poszukując pracy, odnowił kontakt z Valazquezem. Francisco de Zurbaran zmarł 27 sierpnia 1664 roku w Madrycie w biedzie i zapomnieniu, pozostawiając za sobą duże ilości pięknych obrazów w muzeach na całym świecie. Między innymi we wspomnianym Luwrze, ale także w Muzeum Narodowym w Poznaniu, gdzie możecie zobaczyć Madonnę różańcową adorowaną przez Kartuzów.
Dzieła Francisco de Zurbarana w muzeach na całym świecie
Jego znanymi dziełami są „Św. Serapion” z 1628 roku, „Wystawienie ciała św. Bonawentury” z 1629 roku. Trzy kolejne oleje na płótnie możecie dzisiaj podziwiać z Muzeum Prado w Madrycie, są to „Objawienie apostoła Piotra przed świętym Piotrem Nolasco” z 1629 roku, „Wizja niebiańskiej Jerozolimy” z tego samego roku, a także „Niepokalane poczęcie” malowane w latach 1630 – 1635. Znane są również martwe natury, „Martwa natura z filiżanką” z 1633 roku i „Martwa natura z cytrynami, pomarańczami i różą” z 1633 roku. Tą drugą dziś możecie podziwiać w Norton Simon Museum w Pasadenie w Kalifornii.
Jak wyżej wspomniano, Francisco de Zurbaran malował również wizerunki świętych kobiet, większość z nich do dziś możecie podziwiać z muzeach na całym świecie. Tak więc obraz „Święta Agata” malowany w latach 1630 – 1633 zobaczycie w Musee Febre w Montpellier, „Święta Casilda” z 1635 roku zobaczycie z Muzeum Prado w Madrycie, „Świętą Małgorzatę” 1635 – 1640, w National Gallery w Londynie. „Świętą Apolonię” zobaczycie w Luwrze w Paryżu. W światowej sławy Muzeum Prado w Madrycie zobaczycie również olej na płótnie „Śmierć Herkulesa” z 1635 roku, w tym samym muzeum zobaczycie „Martwą naturę” 1632 – 1642. Dzieło „Adoracja pasterzy” z 1638 roku zobaczycie w Grenoble. „Chrystus podnoszący swoje szaty”, olej na płótnie z 1661 roku, możecie podziwiać w Kościele w Jadraque.
Innymi znanymi dziełami Francisco de Zurbarana są wspomniana „Martwa natura z pomarańczami i cytrynami”, „Zwycięstwo pod Kadyksem”, „Sceny z życia S. Pedro Nolasco” oraz wspomniane pięć wizerunków mnichów dla klasztoru mercedarianów w Sewilli.
Jeśli podczas życia Zurbarana krytycy mogli dyskutować o jego ówczesnej artystycznej reputacji, tak dzisiaj po ponad czterystu latach, można go nazwać czołowym malarzem hiszpańskiego baroku. W Sewilli stoi pomnik Francisco de Zurbarana. Wykonano go w 1929 roku na Wystawę Iberoamerykańską w Sewilli.
Zainteresuje Cię również:
sławni Hiszpanie wczoraj i dziś | Muzem del Prado w Madrycie | od czego zacząć zwiedzanie Hiszpanii | historia Hiszpanii |
