Waluta:

Wyszukaj na stronie

Menu

Zarezerwuj nocleg:

Miejscowość:
Przyjazd:
Wyjazd:
Ilość osób:

Wynajmij samochód w Hiszpanii
Wynajmij hotel w Hiszpanii

Oferty sprzedaży:

Praktycznie nowa willa w otoczeniu pól golfowych Las Colinas Golf
499.000 €
Dwupoziomowy apartament w Playa Flamenca
149.500 €
Dwupoziomowy apartament w Playa Flamenca
COSTA BLANCA PŁD. / Playa Flamenca
Dom na dużej parceli z panoramicznym widokiem na morze w Pinar de Campoverde
370.000 €

 

FACEBOOK HISZPANIA  TWITTER  BLOGER  YOUTUBE

 

 

 

Reklama

FORUM-NIERUCHOMOSCI

AIRPORTINFO24.COM

Wojna domowa w Hiszpanii

Ideologiczna Wojna Domowa w Hiszpanii

Europa lat trzydziestych ubiegłego wieku to miejsce gorących konfliktów. Rodzące się na przełomie XIX i XX wieku idee i nowe koncepcje systemów politycznych ścierały się ze sobą, powodując liczne walki, szykany oraz obopólne zbrodnie. Każdy sposób był dobry, by przedstawić swoje racje, w jaki sposób zorganizowane powinno być państwo po epoce monarchii. Także Hiszpania dotknięta została problemem. Walka dwóch skrajnych ugrupowań o władzę nad porzuconym przez monarchów krajem zaszła tak daleko, że otwarty konflikt między zwolennikami obu frakcji był wręcz nieunikniony. Jak doszło do wojny domowej w Hiszpanii i jakie były jej skutki?

Przyczyny konfliktów

Należy pamiętać, że lata 30 to zarówno dla Hiszpanii, jak i całego świata czasy burzliwych przemian społecznych i ekonomicznych. Po wielowiekowym ładzie opartym na rządach monarchii i arystokracji, po władzę sięgnęły grupy społeczne wywodzące się z ruchu pracy – mieszczanie, intelektualiści, komuniści czy Żydzi. Kolejne monarchie europejskie upadały, Rosją po 1918 roku zawładnęła rewolucja, którą kontynuował Józef Stalin. Także Hiszpania szybko pożegnała się z monarchią, a wszystko to za sprawą abdykacji króla Alfonsa XIII, który 14 kwietnia 1931 roku ustąpił z tronu.

Królestwo Hiszpanii stało się II Republiką Hiszpańską (pierwsza istniała przez dwa lata 1873-1874). Słabość polityczna nowo powstałego tworu nie przeszkodziła w przeprowadzeniu kilku istotnych reform, jednak już od początku władze Hiszpanii podzielone były na dwie frakcje o całkowicie odmiennych pomysłach na państwo bez króla. Jedni opowiadali się za opcją republikańską, drudzy wyznawali ideę utrzymania starego porządku oraz kultywowania tradycji elit. Pierwsi obstawali za rozwiązaniami i ideami socjalistycznymi, drudzy zaś woleli zdecydowane rządy leżące w rękach odpowiedzialnego przywódcy. Łatwo jest się domyśleć jak wielkie konflikty rodziły oba poglądy na rzeczywistość. W istocie wojna na słowa i argumenty przerodziła się w prawdziwą wojnę, w której zginęło wiele niewinnych osób.

Wybory i punkt zapalny

16 lutego 1936 roku przeprowadzone zostały wybory parlamentarne, w których większość głosów zdobyła partia związana z ideami socjalizmu – Ugrupowanie Frontu Ludowego. Zwycięstwo lewicy było tak miażdżące, że uskrzydleni wynikiem politycy od razu zaczęli rozprawiać się ze swoimi wrogami politycznymi. Oprócz wyznawców starego porządku, prześladowania dotarły do przedstawicieli Kościoła Katolickiego, którzy uważani byli za największe zagrożenie dla reform socjalistycznych. Zwolennicy republiki utworzonej na podwalinach teorii Marksa i Engelsa już w momencie przejęcia władzy chcieli przeprowadzić szereg głębokich reform społeczno – politycznych.

Poczynania frakcji lewicowej z tygodnia na tydzień coraz bardziej wpływały na stosunki między władzą a opozycją. Liczne prowokacje i oszczerstwa stały się codziennością, a co za tym idzie ich siła i częstotliwość nasilały się z dnia na dzień. Punkt krytyczny osiągnięto w momencie, gdy prawicowa bojówka zamordowała oficera policji, Jose Castillo. Stało się to 12 lipca 1936 roku, a już dzień później frakcja lewicowa przeprowadziła udany zamach na przywódcę konserwatywnej partii opozycyjnej, Jose Calvo Sotelo. Był to ten moment, gdy zapadła decyzja o dacie planowanego przewrotu. Prawicowi spiskowcy ustalili ją na 17 lipca 1936 roku.

ADOLF-HITLER
Wpatrzony w Hitlera Franco. Zdjęcie zamieszczone na łamach poczytnego tygodnika Life

Franco idzie na wojnę – przez przypadek

17 lipca wszystkie działania przeprowadzone przez spiskowców poszły zgodnie z planem. Przewrót zapoczątkowany został na Wyspach Kanaryjskich, gdzie stacjonował ze swoim oddziałem tamtejszy Komendant ze stopniem generała – Franco Francisco. Generał Franco, jak nazywali go polityczni zwolennicy, urodził się 4 grudnia 1892 roku, a jego właściwe nazwisko to Francisco Paulino Hermenegildo Teódulo Franco y Bahamonde Salgado Pardo. Już jako młody żołnierz wykazywał doskonale umiejętności, był wykształcony i bardzo inteligentny. Pomogło mu to w bardzo szybkim awansie, którego dowodem był fakt, że stał się najmłodszym majorem w historii armii hiszpańskiej. Już w wieku 28 lat udowodnił swoje umiejętności przywódcze, dowodząc oddziałem żołnierzy na misji w Maroko, gdzie wraz z kompanami odpierał ataki Kabylów.

Bardzo szybko, bo już w 1935 roku Franco zasłużył się po raz kolejny armii hiszpańskiej w Maroko. Za swoje dokonania wspiął się na szczyt armii hiszpańskiej w Maroko. Jego generalska kariera nie trwała zbyt długo – po zdobyciu władzy przez Front Ludowy w 1936 roku Franco został zdegradowany do rangi komendanta wojskowego i przeniesiony na służbę na Wyspy Kanaryjskie. Choć sam Franco nigdy wcześniej nie współpracował ze spiskowcami, w obliczu zmian uzyskał kontakt z planującymi zamach stanu oficerami. Początkowo ‘generał’ miał dowodzić wojskami w Maroko, gdzie miał doświadczenie i liczne kontakty. Los jednak przesądził o przejęciu dowodzenia nad głównymi oddziałami – wszystko za sprawą śmierci generała Jose Sanjurjo, który brał udział w wypadku lotniczym w pierwszych dniach powstania przeciwko lewicowej władzy.

Bratobójcza wojna o władzę

W ciągu zaledwie jednego dnia spiskowcom udało się opanować dużą cześć Hiszpanii. Począwszy od Wysp Kanaryjskich, które jako pierwsze uległy wojsku generała Franco, poprzez Maroko, do którego udał się zaraz po opanowaniu sytuacji na wyspach, aż po Sewillę i część północnej Hiszpanii. Madryt oraz część dużych miast początkowo opierały się wpływom i działaniom konspiracyjnym, ale niedługo potem cały kraj znalazł się pod protektoratem wojsk kierowanych przez zwolenników przywrócenia dawnego porządku. Generałowi Franco, choć nie był on jedynym dowódcą wojsk lądowych, którzy brali udział w przewrocie, udało się zdobyć zaufanie ponad 40 tysięcy żołnierzy stacjonujących w Maroko. To głównie dzięki nim udało się przeprowadzić sprawnie pierwsze działania. Przerzucenie wojsk z północnej Afryki do Hiszpanii zadecydowało o zwycięstwie konserwatywnej prawicy nad lewicowymi rządami.

PLAKAT-WOJENNY
Plakaty z czasów wojny domowej

Po śmierci generała Sanjurjo, działania na terenie Hiszpanii zostały podzielone między gen. Franco i gen. Emilio Molę. Obaj generałowie działali bardzo skutecznie zajmując przydzielone im obszary działania na północy i na południu kraju. Po zdobyciu Badajoz udało się połączyć oba obszary zajęte przez powstańców. Zdobycie Madrytu nie było już tak prostym zadaniem. Między sierpniem a październikiem miały miejsce nieudane próby ofensywy wojsk generała Franco i Moli, jednak zwolennikiem socjalistycznej idei państwa udało się utrzymać status quo. Nie przeszkodziło to jednak w proklamowaniu rządu nacjonalistycznego oraz utworzeniu alternatywnego państwa, którego naczelnym wodzem oraz wodzem wojsk stał się właśnie generał Franco.

Próby zdobycia Madrytu nadal okazywały się nieudane. Między styczniem a marcem 1937 roku przeprowadzono szereg kolejnych prób odbicia miasta, jednak bezskutecznie. W walkach ginęło coraz więcej żołnierzy, lecz najważniejsze miasto na mapie politycznej Hiszpanii nadal opierało się najeźdźcom.

Blaski i cienie walk

Kolejne miasta raz to opierały się atakom, innym razem ulegały kolejnym naciskom ze strony wojsk nacjonalistów. Wiele działań miała charakter nieetyczny – słynne już bombardowanie miasta Guernica, w której oddziały lotnicze generała Franco zrzuciły bomby na osiedla cywili, stało się nawet tematem obrazu Pablo Picasso. W bombardowaniu 26 kwietnia 1937 roku zginęło ponad 1000 cywili.

Przez ponad rok trwały walki w miastach takich jak Brunete, Walencja czy Teruel oraz w Aragonii, która po przejęciu przez zwolenników generała Franco odcięła Katalonię od reszty kraju. Już 25 lipca 1938 roku republikanie (opcja lewicowa) rozpoczęli ofensywę nad rzeką Ebro. Atak miał na celu odzyskanie połączenia między Katalonią a pozostałą częścią kraju. Walki toczyły się na tym obszarze przez ponad cztery miesiące i skończyły się klęską wojsk republikanów. Była to największa bitwa wojny domowej w Hiszpanii.
W lutym 1939 roku rząd Republiki Hiszpańskiej udał się na emigrację do Francji a już pod koniec miesiąca rządy Francji i Wielkiej Brytanii uznały rządy generała Franco za legalne. Wojska republikanów walczyły nieprzerwanie aż do 1 kwietnia 1939 roku.

ODKRYCIA-MASOWYCH-MOGIL
Hiszpania do dziś nie może rozliczyć się ze swojej przeszłości. Setki tysięcy ofiar do dziś spoczywa w bezimiennych masowych mogiłach ...

Wojna w Hiszpanii pochłonęła 200 tysięcy ofiar wśród żołnierzy i 350 tysięcy wśród cywilów. Zarówno działania przed wojną, jak i po wojnie były brutalne i bezlitosne. Szacuje się, że po wojnie około 50 tysięcy osób straciło życie w wyniku morderstw i prześladowań. Wojna wywołała spustoszenie w całym kraju i stała się początkiem trwającej do 1975 roku dyktatury prawicowej generała Franco.

Zapraszamy na pozostałe serwisy IBERMAXX

Używamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.

ico zamknij