Waluta:

Wyszukaj na stronie

Menu

Zarezerwuj nocleg:

Miejscowość:
Przyjazd:
Wyjazd:
Ilość osób:

Wynajmij samochód w Hiszpanii
Wynajmij hotel w Hiszpanii

Oferty sprzedaży:

Praktycznie nowa willa w otoczeniu pól golfowych Las Colinas Golf
499.000 €
Dwupoziomowy apartament w Playa Flamenca
149.500 €
Dwupoziomowy apartament w Playa Flamenca
COSTA BLANCA PŁD. / Playa Flamenca
Dom na dużej parceli z panoramicznym widokiem na morze w Pinar de Campoverde
370.000 €

 

FACEBOOK HISZPANIA  TWITTER  BLOGER  YOUTUBE

 

 

 

Reklama

FORUM-NIERUCHOMOSCI

AIRPORTINFO24.COM

Paco de Lucia

Paco de Lucía, a właściwie Gustavo Sánchez Francisco Gomes

Hiszpański gitarzysta wszechczasów i ikona gitary hiszpańskiej. Życiorys, kariera i arcyciekawe fakty z życia tego najsławniejszego Hiszpana. Paco de Lucia był wyjątkowym artystą. W XX wieku w świecie muzyki zaistniało wiele „gwiazd”, na sukces których pracowały całe koncerny muzyczne, zajmujące się kreowaniem wizerunku „artysty”. Paco odstaje na ich tle – był on prawdziwym artystą. To on decydował co gra, kiedy gra i dla kogo gra – podążał za głosem swojego serca, nie raz rezygnując z lukratywnych kontraktów. Udało mu się osiągnąć wiele, przez co zapisał się w kartach nowożytnej historii muzyki.

Paco urodził się 21 grudnia 1947 roku w Algeciras. Był hiszpańskim wirtuozem gitary. Tworzył w stylu flamenco, był także kompozytorem i producentem. Paco był wiodącym zwolennikiem stylu nazwanego „nowe flamenco”. W swojej twórczości swobodnie krzyżował różne gatunki muzyczne, takie jak muzyka klasyczna i jazz. Richard Chapman i Eric Clapton mówią o nim, że był „Tytanicem w świecie flamenco”. A Dennis Koster uważa, że był „jednym z największych gitarzystów w historii”.

Wirtuoz gitary

Mówi się, że de Luca i gitara byli jak bliźniacy – palce muzyka zwinnie sunęły po gryfie, tak że spod jego dłoni wychodziły niezwykłe dźwięki. Jego akordy i wręcz abstrakcyjne dźwięki wychodziły ponad wcześniej znaną muzykom skalę, w której słychać było jazz. Innowacje te zaczęły odgrywać kluczową rolę w rozwoju tradycyjnego flamenco i w taki sposób rozpoczął się proces ewolucji w muzyce - powstało „nowym flamenco”.

PACO-DE-LUCIA

Paco de Luca zdobył uznanie po współpracy w piosenkarzem Camarón de la Isla w 1970 roku. Nagrał dziesięć albumów, które w historii muzyki są uznawane za najważniejsze i najbardziej wpływowe krążki w stylu flamenco. Najbardziej znanymi utworami Paco de Lucia są: Río Ancho (później nagrany z Al Di Meola pod nazwą Mediterranean Sundance), Entre Dos Aguas, La Barrosa, Ímpetu, Cepa Andaluza i Gloria in Niño Ricardo. Jego współpraca z gitarzystami Johnem McLaughlin, Alem Di Meola i Larry’m Coryell’em w latach 70 XX wieku pozwoliła mu zdobyć szerszą popularność poza granicami rodzinnej Hiszpanii.

Schyłek kariery

De Lucía w 1981 wraz z braćmi Pepe de Lucía piosenkarzem i gitarzystą Ramón de Algeciras tworzył grupę Paco de Lucía Sextet. W 1990 r. współpracował z jazz pianistą Chickiem Corea, razem wydali album Zyryab. W 1992 roku wystąpił na żywo na Expo '92 w Sewilli, a rok później na Plaza Mayor w Madrycie. Po 2004 roku znacznie zmniejszył ilość występów publicznych, przeszedł częściowo na emeryturę. W tym czasie zazwyczaj dawał tylko kilka koncertów w ciągu roku. Koncerty te miały miejsce zazwyczaj w Hiszpanii i Niemczech, oraz na europejskich festiwalach, w miesiącach letnich.

Dzieciństwo Paco de Luca

Paco de Lucía urodził się 21 grudnia 1947 w Algeciras. Miasto położone jest w południowej części Hiszpanii, w prowincji Kadyks. Był najmłodszym z pięciorga dzieci gitarzysty flamenco Antonio Sánchez Pecino i Portugalki Lúcii Gomes. Jego bracia, podobnie jak ojciec, również zamiłowali się w muzyce. Jego brat Pepe de Lucia to piosenkarz flamenco, a Ramón de Algeciras był gitarzystę flamenco. Paco jako młody chłopak często grywał na ulicach. W Hiszpańskim Algeciras imiona Pacos i Pablos były bardzo popularne, a on chcąc uczcić swoją matkę Lucia Gomes przyjął pseudonim Paco de Lucía.

Ojciec Paco de Luca Antonio uczył się gry na gitarze od kuzyna Manuela Fernándeza. Był on gitarzystą, który przybył do Algeciras w 1920 i założył tam szkołę. Antonio chciał aby jego syn Paco również grał na tym instrumencie i już od najmłodszych lat kazał mu się uczyć grać. Był przy tym bardzo surowy. Już od 5 roku życia Paco de Luca zmuszany był do grania 12 godzin dziennie – jak widać sukces Paco był okupiony naprawdę ciężką pracą i nie była to historia roc’n’rollowca, który z dnia na dzień za sprawą jednego hitu stał się gwiazdą.

Paco jak Mozart

Ojciec pilnował go każdego dnia, aby upewnić się że syn odniesie sukces jako profesjonalny muzyk. Był tak nastawiony na sukces syna, że zabronił mu chodzić do szkoły, by ten mógł skupić się wyłącznie na rozwoju gry na gitarze. W jednym z wywiadów z 2012 de Luca wspominał, że gitary uczył się tak jak dziecko uczy się mówić. Gitarzysta i biograf Donn Pohren oraz José Torregrosa producent muzyczny, relacje Paco z ojcem porównywali do relacji Wolfganga Amadeusza Mozarta i Leopolda Mozarta. Relacje te charakteryzowały się tym, ze ojcowie kształtowali swoich synów, by mogli stać się światowej sławy muzykami.

Przerosnąć mistrza

Brat Paco Ramón bardzo cenił Nino Ricardo i nauczał jego skomplikowanych chwytów gitarowych swojego młodszego brata, który miał podobno nauczyć się ich stosunkowo łatwo, a nawet zaczął zmieniać je do własnego gustu. To rozgniewało Ramona, który początkowo uważał prace Ricarda za święte i myślał, że brat się popisuje. Jednak wkrótce zaczął ogromnie szanować brata, gdyż zdał sobie sprawę, że ten ma ogromny talent i dzięki temu może zostać kimś wyjątkowym.

Muzyka Ricado miała ogromny wpływ na Paco. Był jego pierwszym gitarowym autorytetem. Paco wspomniał kiedyś, że „Każdy z nas młodych chce wyglądać jak on, próbuje uczyć się od niego i kopiować go”. W 1958 roku, w wieku 11 lat, Paco zaliczył swój pierwszy publiczny występ w Radiu Algeciras. W tym samym roku w Maladze poznał Sabicas. Rok później otrzymał nagrodę specjalną na festiwalu Międzynarodowe Flamenco de Concurso Jerez de la Frontera w konkurencji flamenco.

ZNACZEK-POCZTOWY-PACO-DE-LUCIA

Pierwszy własny utwór, pierwszy zespół i zagraniczne podróże

W wieku 14 lat Paco z bratem Pepe stworzyli swój pierwszy utwór o tytule Los Chiquitos de Algeciras (Dzieci w Algeciras). Na początku 1960 roku de Lucía koncertował z zespołem flamenco do pokazów tancerza José Greco.

W wieku 15 lat podczas pobytu w Nowym Jorku w 1963 roku Paco po raz drugi spotkał się z Sabicasem, wtedy też poznał Mario Escudero. Obaj panowie stali się jego mentorami, a w późniejszych latach zyskał w nich bliskich przyjaciół. To oni przekonali go, aby zacząć pisać własne materiały, ich porady mocno wziął sobie do serca.

W 1964 roku poznał gitarzystę Madrileño Ricardo Modrego, z którym nagrał trzy albumy: Dos guitarras flamencas (1964), 12 canciones de García Lorca para guitarra i 12 éxitos para 2 guitarras flamencas (1965). Miał wtedy zaledwie 17 i 18 lat.

Jego pierwsze albumy przesiąknięte były tradycyjnymi nagraniami flamenco, znalazł się na nich taki klasyk jak Malagueña na 12 éxitos para 2 guitarras flamencas. Będąc w trasie z José Greco w 1966 roku nagrał Ímpetu, złożoną przez Mario Escudero w jego debiutanckim solowym albumie La fabulosa guitarra de Paco de Lucía z 1967 roku.
Paco pojawił się w 1967 roku na Berlińskim Festiwalu Jazz. Byli tam wtedy najlepsi muzycy jazzowi, Miles Davis, Thelonious Monk, a ich występy głęboko wpłynęły na de Lucía i wywołały fascynację jazzem, który już pozostał z nim przez całe życie

Rozwój kariery

W latach 60 XX w de Lucía odbył tournée po Europie z grupą o nazwie Festiwal Flamenco Gitano i poznawał inne nowe talenty w świecie flamenco, w tym piosenkarza Camarón de la Isla, z którym nawiązał owocną współpracę w latach 1968 i 1977. Nagrali razem dziesięć albumów, które odbiły się szeroką sławą.

Richard Nidel powiedział, że ich partnerstwo było "centralne w historii flamenco w ostatniej ćwierci XX wieku." Producenci zaczęli oferować de Lucía lukratywne kontrakty na trasy koncertowe. W 1967 roku odmówił jednak, gdyż wolał koncertować w towarzystwie brata Ramón de la Isla oraz innymi muzykami. De Lucía nagrał wiele albumów z bratem, w tym Canciones andaluzas para 2 guitarras (1967), Dos guitarras flamencas en América Latina (1967), Fantasja flamenca de Paco de Lucía (1969), 12 Hits para 2 guitarras flamencas y orquesta de cuerda (1969). Bracia spotkali Esteban Sanlucar w Buenos Aires i Juan Serrano w Detroit, następnie de Lucia w 1970 r. spędził sporo czasu w Nowym Jorku, gdzie tworzył obok Sabicas i Mario Escudero.

W 1971 roku wydał album El mundo del flamenco, który obejmował wersję Mario Escudero za Ímpetu, Guitar International – wtedy wspomniano jego podejście do gry za "bardzo agresywne", aby grać Ímpetu. Escudero miał znaczący wpływ na de Lucía w tamtym okresie, inspirując go do poszukiwania nowych możliwości flamenco. Wtedy też de Lucia zaczął współpracę z producentem José Torregrosa.

Przełomowy album

De Lucia 1972 wydał El duende flamenco, który uznano za przełomowy album w historii flamenco. W 1970 de Lucía kontynuował produkcję, wydał przełomowe albumy i odważył się tworzyć coraz bardziej niekonwencjonalny i innowacyjny styl flamenco, łącząc je z wpływami jazzu.

W jego następnym wydaniu Fuente y caudal, został doceniony, zwłaszcza za jego Entre Dos Aguas, który stał się prawdopodobnie jego najbardziej znanym utworem. Płyta Fuente y Caudal była jedną z najlepiej sprzedających się hiszpańskich płyt przez kilka miesięcy, a de Lucía i Torregrosa stwierdzili, że dodatkowe instrumenty i odejście od tradycyjnego flamenco okazało się lepiej przyjęte wśród ogółu społeczeństwa. De Lucia zaczął grywać jazz i inne gatunki, tworząc swój własny głos i odrębny styl, ale nigdy nie odchodząc zbyt daleko od swoich korzeni.

Z gitarą do teatru

18 lutego 1975 roku, de Lucía stał się pierwszym w historii flamenco artystą grającym w Teatro Real w Madrycie. Grał razem z bratem Ramónem, przed stosunkowo młodymi odbiorcami.

W 1977 roku de Lucía ożenił Casildą Varelą, córką generała Varela. Mieli troje dzieci. W tym czasie wydał swój ostatni album, Castillo de Arena z Camarón de la Isla. Teksty zostały napisane przez Antonio Sáncheza, z wyjątkiem bulerias Samara, który Sánchez i de la Isla napisali razem.

Niezwykłe trio

W 1977 roku występował z Carlosem Santana w Plaza de Toros de las Arenas w Barcelonie. W 1979 roku de Lucia, John McLaughlin i Larry Coryell założyli The Guitar Trio i razem się podróżowali po Europie.

Guitar Trio kontynuowało tournée w 1980 roku. De Lucía podobno cierpiał wtedy na bóle głowy i bóle kręgosłupa. W 1981 roku Coryella zastąpiono Di Meolą i Guitar Trio wydał jeden ze swoich najbardziej udanych płyt, Friday Night in San Francisco, która sprzedała się w ponad milionie egzemplarzy.

W 1982 roku Paco słychać można było podczas serii koncertów z jazzowym pianistą Chick Corea. W 1982 roku wydał "złoty", podwójny album kompilacyjny La Guitarra de Oro de Paco de Lucía, obejmujący najwcześniejsze nagrania Paco z Ricardo Modrego. Na albumie Live ... One Summer Night z 1984 r. De Lucía nie tylko grał na gitarze, ale także pełnił rolę producenta. Paco de Lucía pojawiał się także w telewizji w filmach dokumentalnych i programach telewizyjnych.

W 1996 roku, jego pierwszy albumu Antologia "złote przeboje" był w pierwszej 20 w Hiszpanii przez co najmniej 16 tygodni, sprzedając się w ponad 65.000 egzemplarzach. W 1998 roku wydał "Luzia", poświęconą swojej matce. Jest on uważany za jeden z najbardziej kompletnych i dojrzałych wypowiedzi artystycznych de Lucii.

POGRZEB-PACO-DE-LUCIA-ALGECIRAS

Meksykańska przygoda

De Lucía mieszkał przez pięć lat w Jukatanie w Meksyku, ale wrócił do rodzinnej Hiszpanii w 2003 roku - zaczął mówić, że jest zmęczony ciągłym życiem w trasie. W 2004 roku koncertował w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Później zaczął zmniejszać swoje występy na żywo w miejscach publicznych. Zakończył intensywne koncertowanie, dając tylko kilka koncertów w roku, zazwyczaj w Hiszpanii i Niemczech, oraz na europejskich festiwalach w miesiącach letnich.

Nagrody i odznaczenia

W 2005 roku Paco był nominowany do producenta roku przez Latin Grammy dla La Tana w "Tu, Ven Mi”. W 2004 roku zdobył Nagrodę Księcia Asturii w dziedzinie sztuki, a w dniu 23 marca 2007 roku Uniwersytet w Kadyksie uznał dorobek muzyczny i kulturalny de Lucia, przyznając mu tytuł doktora honoris causa. W 2010 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa przez Berklee College of Music w Bostonie.

De Lucía zmarł na atak serca w 25 lutego 2014 roku, podczas wakacji z rodziną w Playa del Carmen, Quintana Roo w Meksyku. Jego szczątki zostały pochowane na cmentarzu w Algeciras w Andaluzji. De Lucía pośmiertnie otrzymał nagrodę Latin Grammy za album Roku za album Canción Andaluza podczas corocznego rozdania nagród.

Zapraszamy na pozostałe serwisy IBERMAXX

Używamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.

ico zamknij