Dom wakacyjny Cruz del Sur Javea Jesus Pobre
Costa Blanca płn. / Jesus Pobre
Wyszukaj na stronie
Menu
Zarezerwuj nocleg:
 |
0034 966 444 615 |
 |
wynajem@ibermaxx.pl |
 12080525 
ibermaxx
|
|
Oferty sprzedaży:
499.000 €
Praktycznie nowa willa w otoczeniu pól golfowych Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
370.000 €
Dom na dużej parceli z panoramicznym widokiem na morze w Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
 |
 |
 |
 |
Reklama
La Cartuja de Miraflores
La Cartuja de Miraflores to klasztor zakonu kartuzów zbudowany na wzgórzu
o nazwie Miraflores. Monastyr został wzniesiony w odległości 3 kilometrów od centrum hiszpańskiego miasta Burgos, jednego z najważniejszych ośrodków wspólnoty autonomicznej Castilla y Leon. Klasztor znajduje się w parku Fuentes Blancas, w pobliżu rzeki Arlazon. Miejsce, w którym La Cartuja de Miraflores jest połączony z Burgos, którą kursują autobusy i taksówki.
Z centrum miasta do monastyru prowadzi także piękna ścieżka spacerowa.
W pobliżu zakonu znajduje się bezpłatny parking, mogą z niego korzystać wszyscy turyści odwiedzający La Cartuja de Miraflores. Klasztor został przystosowany do potrzeb wszystkich przyjezdnych – znajdują się tam toalety, liczne materiały wyjaśniające historie tego miejsca, a także udogodnienia dla niepełnosprawnych odwiedzających to miejsce.
Wierni mogą też uczestniczyć w mszach odbywających się w monastyrze. Są one sprawowane w niedziele i święta o godzinie 10:15. Dokładna rozpiska celebrowanych uroczystości znajduje się na stronie internetowej zakonu.
Historia
Klasztor jest otwarty dla zwiedzających od poniedziałku do soboty, od godziny 10:15 do 15:00, i od 16:00 do 18:00. Turyści mogą odwiedzać też La Cartuja de Miraflores w niedziele i dni świąteczne, w godzinach 11:00 :15:00. Wejście na teren kompleksu jest bezpłatne,
a odwiedzający go goście mogą zostawić darowiznę na potrzeby społeczności zakonnej. Początki klasztoru sięgają roku 1401, kiedy to na rubieżach dzisiejszego Burgos powstał zakon myśliwski, wzniesiony przez Henryka II Chorowitego. Już w 1442 roku został przebudowany, a naseępnie oddany w ręce kartuzów. Stało się to z rozkazu króla Jana II Kastylijskiego, który tym samym wypełnił wolę swojego ojca, spisaną w testamencie.
W 1452 roku w skutek pożaru pawilon uległ niemal całkowitemu zniszczeniu. Rok później podjęto decyzję o budowie nowego kompleksu. Zadanie to zlecono architektowi Juanowi de Colonii. Budowa nowego monastyru ruszyła w 1454 roku. W jej trakcie zmarł Juan de Colonia, a rozpoczętą budowę dokończył jego syn Szymon de Colonia. Pracę nad wzniesieniem La Cartuja de Miraflores zostały ostatecznie zakończone w roku 1484. Wtedy też nastąpiła uroczysta inauguracja oddanego do użytku miejsca. Stało się to z rozkazu Izabeli I Kastylijskiej. W prezbiterium zakonu zostali pochowani rodzice monarchini, Jan II Kastylijki, inicjator budowy zakonu i jego żona Izabela Portugalska.
W latach 1532 – 1539 trwały prace związane z rozbudową La Cartuja de Miraflores. Zadania tego podjął się Diego de Mendjeta. W efekcie jego pracy, powstała piękna kaplica boczna. Architektowi udało się także zwiększyć wysokość kościoła i stworzyć na murach klasztornych blanki, które przywodzą na myśl te znajdujące się w średniowiecznych fortecach.
Architektura
La Cartuja de Miraflores jest jednym z najpiękniejszych klasztorów, jakie powstały na Półwyspie Iberyjskim. Budowla została wzniesiona w stylu elżbietańskiego gotyku. Piękna architektura oraz bogato ozdobione wnętrze jest znakiem rozpoznawczym tego niezwykłego monastyru. Na świątynię składa się jedna nawa, z wielogwiaździstym sklepieniem złożonym z bocznych kaplic.
Całość jest zwieńczona wieloboczną absydą. Część mieszkalna klasztoru została podzielona na dwie części – jedną z nich zamieszkują ojcowie zakonni, a drugą bracia. Wokół tych dwóch budynków powstały prywatne pustelnie, w których kartuzi mogą przebywać w ciszy i samotności, co jest zgodne z etosem tego zgromadzenia. Ta część zakonu jest zamknięta dla zwiedzających, którzy mogliby przeszkadzać zakonnikom w medytacjach. W kościele znajduje się jedna, czterostronna nawa.
Posiada ona zamknięte sklepienie, i zachowuje swój oryginalny, gotycki układ. Podobnie jak w budynkach mieszkalnych, tak samo w świątyni panują dosyć rygorystyczne zasady – wyróżniono tam osobne strefy modlitewny dla ojców zakonnych, osobne dla braci i wreszcie oddzielne dla wszystkich wiernych i turystów odwiedzających mury zakonne. Portal pod którym znajdują się drzwi do świątyni powstał w 1486 roku
i początkowo znajdował się po lewej stronie kompleksu zakonnego, dzięki czemu był łatwo dostępny dla ludności świeckiej. Obecnie wejście do kościoła znajduje się na rozległymi zadbanym dziedzińcu .
W tym miejscu powstała także rzeźba Świętego Brunona z Kolonii, założyciela zakonu Kartuzów. Dziedziniec został zbudowany około XVI wieku i na początku swojego istnienia umożliwiał połączenie klasztoru z bramkami wejściowymi i pomieszczeniami funkcyjnymi. Na dziedzińcu znajduje się także galeria arkadowa, utworzona przez łuki tworzące sklepienie podtynkowe. W 2010 roku miała miejsce gruntowna renowacja tej części kompleksu klasztornego, mająca zapewnić utrzymanie ścian w dobrym stanie.
Wnętrze Świątyni prezentuje się równie okazale co jej fasada. Wzrok turystów zwraca przede wszystkim piękny, polichromowany ołtarz wykonany przez Gilo de Salomona. Imponujące zdobienia są autorstwa złotnika Diego de La Cruza( warto zaznaczyć, że do pozłocenia ołtarza wykorzystano kruszec z pierwszego transportu złota z Ameryki do Hiszpanii). Ostatnie prace nad przygotowaniem ołtarza zakończyły się pod koniec XV wieku.
Centralną część ołtarza stanowi postać ukrzyżowanego Chrystusa, która jest otoczona anielskim kręgiem. W zewnętrznej części tego koła przedstawiono postaci Boga Ojca i Ducha Świętego. Wokół głównej kompozycji zostały przedstawione sceny z nowego testamentu. Ołtarz jest bez wątpienia jednym z najważniejszych dzieł hiszpańskiej rzeźby gotyckiej. Wysoka jakość wykorzystanych materiałów, bardzo szczegółowe, dokładne wykonanie najdrobniejszego elementu i oryginalna kompozycja nakazuje umieszczać to dzieło w kanonie najwspanialszych XV- wiecznych zabytków półwyspu Iberyjskiego.
Kolejnym elementem przykuwającym uwagę wszystkich turystów zwiedzających wnętrze kościoła są groby pary królewskiej, Jana II Kastylijskiego i Izabeli Portugalskiej. Mauzoleum, do którego budowy wykorzystano alabaster, jest kolejnym przykładem ogromnego kunsztu Gila de Salomona. Grobowiec został wykonany z rozkazu córki królewskiej pary, Izabeli Katolickiej. Charakteryzuje go styl gotycki. Grobowiec powstał w kształcie ośmiokątu. Wierzchołki konstrukcji są ozdobione wizerunkami świętych i apostołów.
Centralne miejsce wśród nich zajmują postaci czterech ewangelistów. Dopełnieniem bogatego zdobnictwa płyty są motywy roślinne i zwierzęce.
Na tak skonstruowanej płycie ustawiono leżące pomniki monarchów. Zostały wykonane z chirurgiczną precyzją, każdy najdrobniejszy detal został przedstawiony z niebywałą dokładnością. Głowa Jana Kastylijskiego spoczywa na dwóch poduszkach, jest lekko odwróconą na zewnątrz. Król spoczywa odziany w drogie szaty, gęsto przyozdobione klejnotami. W prawej ręce monarcha dzierży berło królewskie, natomiast lewa oparta jest na fałdach szaty.
Kompozycję pomnika królowej Izabeli także została zaprojektowana z niezwykłym kunsztem– monarchini podobnie jak swój mąż odziana jest w bogate stroje, a na jej dłoniach znajdują się liczne pierścienie. W obu rękach trzyma otwarty modlitewnik.
U jej stóp znajdują się postacie dziecka, psa i lwa- symbole wierności małżeńskiej. Wnętrze kościoła ozdabia także Kalwaryjski tryptyk.
To dzieło, które można zaliczyć do szkoły flamandzkiej, jest przypisywane autorstwu Rogiera van Der Waydena. W lewej części tryptyku można podziwiać drogę niosącego krzyż Jezusa, zmierzającego na Golgotę.
W centralnym panelu przedstawiona została scena ukrzyżowania Zbawiciela wraz z dwoma innymi złoczyńcami. Z kolei ostatnia część prezentuje złożenie Chrystusa do grobu. Najbliżej Mesjasza znajdują się postaci, które do końca towarzyszyły mu podczas jego drogi na Golgotę – Jan Apostoł, Maria Magdalena i Maryja Matka Boża, która trzyma swojego Syna za rękę.
Chór Sillerías to kolejna piękna konstrukcja znajdująca się w kompleksie klasztornym La Cartuja de Miraflores. Ten obiekt został wykonany między 1486 a 1489 rokiem przez rzemieślnika Martina Sancheza. Do budowy chóru posłużyło drewno orzechowe. Chór ma łącznie 40 miejsc siedzących, podzielonych na dwie, równe części. To fragment zamknięty dla odwiedzających. Jest zarezerwowany tylko dla ojców Kartezjan, którzy odprawiają w niej modlitwy.
Jedną z wizytówek La Cartuja de Miraflores są wspaniałe witraże, zdobiące okna Świątyni. Okna La Cartuja de Miraflores zostały wstawione w 1484 roku przez flamandzkiego szklarza Martina de Sorie. W świątyni znajduje się łącznie 13 witraży. Większość z nich jest autorstwa flamandzkiego szklarza Nicleasa Rombrutsa. Witraże układają się w obrazy przedstawiające sceny z męki Pańskiej. Po lewej stronie nawy głównej można zobaczyć takie przedstawienia jak: Modlitwa w Ogrojcu, Biczowanie, Cierniem Ukoronowanie, Droga na Kalwarię i Ukrzyżowanie.
Z kolei prawa strona nawy przedstawia sceny osądzanie Chrystusa, Zmartwychwstania, Wniebowstąpienia, Zesłania Ducha Świętego oraz Sądu Ostatecznego. Rombrusts stworzył także sceny przedstawiające sceny z życia Maryi i okresu dziecięcego Jezusa: hołdu trzech Króli, prezentacji Jezusa w świątyni oraz niebiańskiej koronacji Maryi.
Kaplica San Bruno – to kaplica zewnętrzna, aby się do niej dostać, należy przejść przez dziedziniec klasztorny. Znajduje się tam pomnik Świętego Bruna, założyciela zakonu Kartezjan. Postument został wykonany w XVII wieku przez Manuela Pereire. Rzeźba jest pozłacana i polichromowana. Święty został uchwycony w ruchu. W dłoni ściska krucyfiks, a jego wzrok utkwiony jest w figurce Zbawiciela cierpiącego na krzyżu.
W kompleksie zakonnym znajduje się kilka bocznych kapliczek. Umieszczono w nich wiele ważnych zabytków i dzieł sztuki. Najważniejszymi eksponatami, jakie można tam podziwiać bez wątpienia są prace malarza Pedro Berugueta. Obrazy pochodzą z końca XV wieku. Najcenniejszym dziełem sztuki, które wchodzi w skład tej kolekcji jest „Zwiastowanie”. Płótno cechuje ogromna dbałość o szczegóły. Artysta użył perspektywy, która pozwoliła mu uzyskać efekt iluzji przestrzennej. Wszystkie obrazy stworzone przez Pedro Berugueta charakteryzuje świetne opanowanie przestrzeni i znakomicie wykreowane kompozycje.
Kolejnymi cennymi eksponatami, jakie można podziwiać w murach klasztoru jest kolekcja szat liturgicznych, pochodzących z różnych okresów historycznych. Niektóre z nich cechują się wyjątkowym bogactwem i przepychem. Najstarsze egzemplarze pochodzą z XV i XVI wieku. W bocznych kaplicach świątyni znajduje się także wiele eksponatów złotnictwa liturgicznego. Wystawa przedstawia naczynia, które na przestrzeni wieków wykorzystywano do sprawowania mszy świętej.
Życie społeczności mnichów zamieszkujących La Cartuja de Miraflores jest oparte na kilku głównych fundamentach. Najważniejszym z nich jest przede wszystkim na chwalenie Boga i modlitwa za losy świata. Mnisi wiodą pustelniczy tryb życia. Po wykonaniu swoich obowiązków, spędzają czas w osobnych celach, gdzie oddają się modlitwom i medytacji. Kartezjanie mogą je opuszczać wyłącznie po to, żeby udać się do kościoła i kaplicy, a także w określonych, ustalonych przez opata porach. Przykładem takiego stanu rzeczy może być cotygodniowy niedzielny spacer.
