Waluta:

Wyszukaj na stronie

Menu

Zarezerwuj nocleg:

Miejscowość:
Przyjazd:
Wyjazd:
Ilość osób:

Wynajmij samochód w Hiszpanii
Wynajmij hotel w Hiszpanii

Oferty sprzedaży:

Praktycznie nowa willa w otoczeniu pól golfowych Las Colinas Golf
499.000 €
Dwupoziomowy apartament w Playa Flamenca
149.500 €
Dwupoziomowy apartament w Playa Flamenca
COSTA BLANCA PŁD. / Playa Flamenca
Dom na dużej parceli z panoramicznym widokiem na morze w Pinar de Campoverde
370.000 €

 

FACEBOOK HISZPANIA  TWITTER  BLOGER  YOUTUBE

 

 

 

Reklama

FORUM-NIERUCHOMOSCI

AIRPORTINFO24.COM

Klasztory w Tarragonie

Klasztory: Dominikanów, Klarysek, Kapucynów i Trynitarzy w Tarragonie

Tarragona jest miastem nadmorskim w hiszpańskiej Katalonii, w odległości około 100 km. na południe od Barcelony. Nie jest uznawana za miasto duże, gdyż liczy sobie niespełna 130 tysięcy mieszkańców. W Europie, a nawet i w świecie, jest jednak bardzo znane. Renomy przydaje Tarragonie bycie miastem portowym. Drugi element sławy miasta, to jego długa historia, sięgająca czasów starożytnych. Odległe czasowo dzieje, które pozostawiły po sobie wiele pamiątek i zabytków. Należą do nich między innymi: Klasztor Dominikanów i Klasztor Klarysek w Tarragonie.

Zakon Dominikanów

Katolicka społeczność zakonna, do której występować mogą tylko przedstawiciele płci męskiej. Założony został w roku 1216. Inicjatorem był Św. Dominik Guzman. Celem było zbawianie dusz i kaznodziejstwo. Jak mówi księga „Życie braci”, opracowana przez Gerarda de Frachet OP, zakon został zainicjowany w Tuluzie. Było to dziełem św. Dominika i stąd nazwa. Celem tego aktu było również zwalczanie herezji i schizmy.

Papież Grzegorz IX stosunkowo szybko powierzył Dominikanom Urząd Inkwizycji. Z tego zakonu kaznodziejskiego wywodziło się 5 papieży, 68 kardynałów , 169 arcybiskupów, 879 biskupów. To też 8 patriarchów. Do znanych dominikanów należeli: Św. Tomasz z Akwinu, Johannes Eckhart, Tomas de Torquemada, Girolamo Savonarola, Giordano Bruno, Benedykt XIII, Józef Maria Bocheński, Joachim Badeni, Jan Góra.

Klasztor Dominikanów

Zakon w Tarragonie został założony w 1248 roku, w pobliżu murów Roser. Z początku istnienia był bardzo popularnym miejscem, co miało duży wpływ na datki do kasy klasztoru i jego kondycję finansową. Podczas katalońskiej wojny domowej, która wybuchła w 1462 roku, klasztor został mocno zniszczony. Miasto wzięło na siebie część odbudowy. Przede wszystkim jednak miasto przydzieliło mnichom cywilne mieszkania. Po odbudowie dominikanie wrócili do klasztoru, zachowując jednak cywilne miejsca zamieszkania. Ponownie budynek zniszczyła tzw. Wojna Żniwiarzy. Wybuchła ona w 1640 roku.

Był to bunt chłopski, skierowany przeciw centralnej władzy króla. Kmiecie oraz popierający ich mieszczanie Barcelony dobyli broni i zabili wicekróla Katalonii. Był to bunt przeciwko ciągłemu wzrostowi podatków. Niedługo potem bunt był krwawo stłumiony. Wydarzenie to zawarte jest we współczesnym hymnie Katalonii. W związku z taką ciągłą destrukcją, podjęto decyzję o budowie nowego budynku i rozpoczęto ją w 1693 roku. Powstał przy Plaza de La Font. W miejscu, gdzie wcześniej był pierwszy Klasztor Św. Franciszka.

Ten budynek z kolei poważnie ucierpiał podczas wybuchu prochowni, w roku 1700. Wkrótce potem, podczas wojny o sukcesję, klasztor służył jako koszary. Wiek XX był kolejnym stuleciem, kiedy klasztor poważnie cierpiał z powodu wojen, zmuszając do późniejszej odbudowy. Był także czasowo zamknięty podczas wojny wyzwoleńczej. Wcześniej, po konfiskacie, do budynku Klasztoru Dominikanów przeniesiony został Ratusz i Rada Gminy.

Zakon Św. Klary

(Ordo Sanctae Clarae – OSC). Zrzeszenie potocznie określane zakonem Klarysek. Żeńskie klauzurowe zgromadzenie zakonne II Zakonu Franciszkańskiego. Powołał go do życia w 1211 roku Św. Franciszek z Asyżu i Św. Klara z Asyżu, żyjąca w pierwszej połowie XIII wieku. Do Polski ten zakon sprowadziła bł. Salomea, żyjąca w latach 121 – 1268. Była córką księcia krakowskiego, Leszka Białego. Zamieszkały najpierw w Zawichoście, potem w Skale. Ostatecznie przeniosły się do Krakowa w 1316 roku. Każdy z klasztorów klarysek ma swoją autonomię.

Klasztor Klarysek w Tarragonie

Klaryski osiadły w Tarragonie w 1249 roku. Zajęły kościół Św. Magdaleny de Bell – Lloc, byłą siedzibę benedyktynów, którą ci ostatni opuścili niedawno. Budynek ten powstał prawdopodobnie bez zgody władz, w roku 1155. Znajdował się u ujścia rzeki Francoli do Morza Śródziemnego. W XIII wieku budynek cieszył się znamienitą, jak na tamte czasy, architekturą. Po przejściu przez ręce kilku właścicieli, kościół został rozebrany z powodu wojny w Segadors, z połowy XVII wieku.

Tuż po zagnieżdżeniu się, Klaryski nie były zadowolone z trudnych warunków. Próbowały przenieść się do Sant Miquel de Mar. Kapucyni przybyli do Tarragony pod koniec XVI wieku. Budynek otrzymali od kościoła San Frustous. W końcu Klaryskom udało się zbudować nowy klasztor, poza ówczesnymi murami miasta. Dokładna data przeniesienia do nowej lokalizacji nie jest jeszcze znana. Wydaje się jednak, że w 1287 roku budynek był jeszcze budowany, w pobliżu starego amfiteatru, po wschodniej stronie miasta. W tym nowym miejscu społeczność ucierpiała przez skutki katalońskiej wojny domowej w 1462 roku.

Strategiczne położenie spowodowało, że odbudowa nastąpiła w nieco innym miejscu. W 1578 roku gmina oddała grunt, co miało związek z przybyciem mniszek z klasztoru Castell D`Empuries. To był również klasztor klarysek, założony w Roses. Po zniszczeniu budynku, klaryski przenoszone były do klasztorów w Barcelonie, Gironie i właśnie Tarragonie. W roku 1622 z kolei nastąpiła odmiana. Tym razem to mniszki z Tarragony zasilały klasztor Santa Clara de Balauger. To również klasztor w Katalonii.

Nieszczęścia, jakie spadały na te klasztory,były wspólne. Bunty, zniszczenia, Wojna Żniwiarzy, problemy formalne. Pomimo przeciwności losu, Klasztor Klarysek w Tarragonie utrzymywał się w stanie aktywności przez XIX wiek, aż do 1936 roku. Wtedy to, podczas wojny domowej, klasztor został spalony, a wspólnota rozproszona. Po zakończeniu batalii gen. Franco, wspólnota zdobyła fundusze i zbudowała nową siedzibę. Zajmowała go, dopóki nie zjednoczyła się z Opatrznością Reus, założoną w 1861 roku i tam klaryski się przeniosły.
Zakon Braci Mniejszych, Kapucynów

Katolicka wspólnota, należąca do grupy zakonów żebrzących. Wyodrębniła się ze społeczności zakonnej, stworzonej przez Św. Franciszka z Asyżu, w 1209 roku. Od swoich początków kapucyni dali kościołowi 10 kardynałów, 60 arcybiskupów, 257 biskupów i 3 patriarchów.

Klasztor Kapucynów w Tarragonie

Kapucyni przybyli do Tarragony dzięki woli bp Joana Teresa, spełniającego urząd na przełomie XVI i XVII wieku. Dał kapucynom kościół Św. Fructuosa, a także miał udział w adaptacji klasztoru na ich potrzeby. To był stary kościół, z XI wieku. Gospodarzem i właścicielem było biskupstwo. Przypisanie im kościoła miało miejsce w 1589 roku. Po dokonaniu pewnych zmian, w tym samym roku, osiedli tam pierwsi kapucyni.

Jak z reguły bywało w tego typu klasztorach, budynek miał bardzo prostą konstrukcję i nie spełniał ówczesnych warunków bezpieczeństwa. W latach 1617 i 1626 dokonano pewnych przebudów i udoskonaleń. Jednak w roku 1639 kapucyni podjęli decyzję o opuszczeniu kościoła i wybudowaniu sobie nowej siedziby, która powstanie zgodnie z wymogami. Nowa budowa nie szła łatwo. Po części z uwagi na kłopoty formalne, a po części ze względu na kwestie finansowe.

Dodatkowo jeszcze w 1641 roku miasto zostało zajęte przez zbuntowane chłopstwo podczas Wojny Żniwiarzy. Doprowadziło to do zniszczenia starego budynku klasztoru, a nowy powstał ostatecznie w pobliżu kościoła Sant Miquel del Mar. Po okresie bezdomności kapucyni znaleźli tymczasowe schronienie w miejskim hospicjum dla osieroconych dzieci, a następnie w prywatnym domu. Po całym szeregu niepowodzeń kapucynom udało się zbudować tymczasowy klasztor w nowym miejscu. W roku 1662 byli w stanie już się w nim zagnieździć. Nowy kościół, który został poświęcony Św. Fructuoso i Św. Tekli, został otwarty w 1670 roku. W związku z rozbudową portu, należało uzyskać prawo do ściany bocznej, graniczącej z portem. Podobnie na wydobywanie kamienia w niebezpiecznych warunkach, w przyklasztornym ogrodzie.

Kościół został rozebrany w 1800 roku. Kapucyni, w związku z tym, znów musieli korzystać z czyjejś gościny. Rok później osiedlili się w dawnych magazynach. Nowy budynek powstawał na gruntach należących do pana de Castellarnau. Po pokonaniu formalności, w 1802 roku położono kamień węgielny pod budowę kościoła. Budowa kierowana była przez brata Jerome de Vilabertrana. Trzy lata później bracia mogli się już wprowadzać do klasztoru. Podczas wojen napoleońskich klasztor służył jako szpital wojskowy. W związku z tym został zaatakowany w 1811 roku i uszkodzony.

W roku 1835 kapucyni zmuszeni zostali ponownie do opuszczenia go i przenieść się do kościoła pod wezwaniem Sant Joan. Przywrócenie egzystencji kapucynów w Tarragonie nastąpiło w 1907 roku. Została im przydzielona ziemia w Rambla Nova, którą mogli uprawiać podczas pobytu czasowego w kilku miejscach miasta. W 1929 roku rozpoczęto budowę nowego klasztoru w Rambla. Częściowo otwarty pzostał w 1931 roku. Poświęcono go Św. Antoniemu z Padwy. Wojna domowa przerwała jego działalność. Budynek znów został skonfiskowany przez wojsko. Wspólnotę rozproszono, wielu braci poniosło śmierć poprzez działania wojenne. W 1939 roku powrócili. Budynek naprawiono i dokończono.

Klasztor Trynitarzy w Tarragonie

Trynitarze – Zakon Trójcy Przenajświętszej. Zakon katolicki, który powstał 1193 roku. Założono go podczas wypraw krzyżowych. Twórcami byli Św. Jan z Malthy i Św. Feliks de Valois. Za 5 lat bullą zatwierdził go papież Innocenty III. Od roku 1236 istnieje też żeński zakon, trynitarki.
Wewnątrz starożytnego, rzymskiego amfiteatru Tarracos, z początkiem naszej ery zbudowany został kościół Wizygotów.

Następnie postawiono tam romański kościół Santa Maria del Miracle,w roku 1154. Związany był z katedrą w Tarragonie. Został za kilka stuleci oddany zakonowi trynitarzy, którzy przybyli do miasta w 1576 roku i pozwolono się im w nim osiedlić. W czasie wojny z Segadors, przeciwnikami w Wojnie Żniwiarzy, w roku 1644, klasztor i kościół zostały naruszone, a społeczność trynitarzy została zmuszona do opuszczenia swojej siedziby. Powrócić mogli w 1666 roku, po przeprowadzeniu niezbędnych napraw.

Skutkiem kolejnych wojen, jakie toczyły region w XVIII wieku, trynitarze zajmowali budynek augustianów, dawny dom jezuitów, aby ostatecznie znaleźć siedzibę w klasztorze Santa Anna. Klasztor trynitarzy niszczony był również podczas wojny domowej, jaka trwała w Hiszpanii w czasie wojen napoleońskich. Śmierć poniosło wówczas 5 mnichów, wnętrze niejednokrotnie plądrowano. Kiedy Francuzi opuścili miasto, budynek zajęty został na koszary. W roku 1821 siedziba została zintegrowana z barcelońską trynitarnią. W czasie hiszpańskiej wojny domowej, w roku 1935 zakon został poddany sekularyzacji, a społeczność rozproszona. Kościół używany był wtedy, jako magazyn wojskowy, klasztor przekształcono w koszary.

Zapraszamy na pozostałe serwisy IBERMAXX

Używamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.

ico zamknij