HOME PRZEWODNIK PO HISZPANII WSZYSTKIE NOCLEGI JAK REZERWOWAć FAQ O NAS KONTAKT

Wyszukaj na stronie

Zarezerwuj nocleg:

Miejscowość:
Przyjazd:
Wyjazd:
Ilość osób:

	0034 966 444 615
	wynajem@ibermaxx.pl
12080525 ibermaxx

Oferty sprzedaży:

499.000 €

COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf

149.500 €

COSTA BLANCA PŁD. / Playa Flamenca

370.000 €

COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde

Reklama

Katedra w Tarragonie

Katedra p. w. Św. Tekli, budynek sakralny w stylu romańskim (wczesny gotyk). Jeden z najświetniejszych zabytków Tarragony i Katalonii.

Tarragona

Miasto we wschodniej Hiszpanii, we wspólnocie anatomicznej Katalonia, której stolicą jest Barcelona. Ludność Tarragony liczy sobie 130 tysięcy mieszkańców, a jej powierzchnia, to 64 km2. Usytuowane jest nad brzegiem Morza Balearskiego, który to akwen stanowi część Morza Śródziemnego. Miasto to posiada długą i bogatą historię, sięgającą głębokiej starożytności.

Zaświadcza o tym nie tylko, wywodzący się ze Starożytnego Rzymu, kompleks archeologiczny, ale też nieco młodszy budynek katedralny. To właśnie na czasy starorzymskie przypada etap największej świetności miasta. Tarraco – tak wówczas nazywała się Tarragona, było praktycznie stolicą tamtej części imperium. Po jego upadku przeżyła niszczące najazdy Germanów i Muzułmanów.

Historia Katedry Św. Tekli

Architektura romańska, z elementami gotyku. Budynek znajduje się w najwyższej części Tarragony. W miejscu, na którym wcześniej stała bazylika, wzniesiona za czasów cesarza rzymskiego Augusta. Do jej budowy częściowo posłużyły bloki skalne dewastowanego amfiteatru. Potem był w tym miejscu kościół Wizygotów oraz meczet arabski.
W roku 1154 Watykan po raz pierwszy ustanowił stałe arcybiskupstwo dla Tarragony.

Hierarchą został Bernat Tort, który pochodził z opactwa Saint – Ruf we francuskim Awinionie. W tamtych czasach to francuskie miasto utrzymywało silne związki z hrabstwem Barcelony, a więc miastu bliskiemu Tarragonie. Nowy arcybiskup uregulował reguły życia wewnętrznego archidiecezji. Tzw. Mała Kapituła Katedralna stanęła na miejscu dawnego kościoła Wizygotów i budowli broniących przed Muzułmanami. Została poświęcona Św. Tekli.

Brak jest dokładnych danych co do zupełnych początków i momentu powstania katedry. Pierwsze źródła mówią dopiero o dacie jej konsekracji, w więc poświęcenia jej, co miało miejsce w 1331 roku. Wiadomo jednak, że prace nad budową katedry zlecił w swoim testamencie biskup Tarragony, Hugo de Cervello, który został zamordowany w 1171 roku. A więc prace nad budową musiały rozpocząć się po tej dacie.
Z początku, przez kilka stuleci, arcybiskupstwo podlegało pod Saitn Ruf w Awinionie, jednak papież Klemens VII rozwiązał to opactwo 4 grudnia 1530 roku.

Diecezja została wyposażona w infrastrukturę przykościelną, konieczną dla życia takiej wspólnoty. Refektarz, sypialnie. Kwestiami finansowymi zajmował się archidiakon – skarbnik, był osoba odpowiedzialna za stroje, szef chóru, kościół posiadał nawet swoją pielęgniarkę.
Nie ma na to dowodów, ale badacze twierdzą, że wstępnie planowana była jedna nawa z dużą absydą. Grube mury świadczyłyby, że katedra powstawała według stylu romańskiego, co oczywiście było wtedy głównym trendem. O tym kierunku w architekturze zaświadcza też wiele innych czynników. Obronny charakter budowli, machikuły, blanki i chodnik, lub też okna usytuowane wysoko, poza zasięgiem strzał i pocisków ewentualnych napastników. Okna absydy budowane nieco później będą już niżej.

Przyozdobiono ją też dużą liczbą elementów dekoracyjnych, typowych dla epoki romańskiej. Zakrystia na przestrzeni lat i wieków poddawana była różnym przebudowom, które znacznie zmieniły jej wygląd. Wielkość refektarza świadczy o tym, że ilość kanoników i służby katedry, była z początku większa niż potem. Od XVI wieku, kiedy to zakon przestał prowadzić wspólne życie, refektarz przekształcony został w kaplicę. Dzwonnica miała charakter obronny.

Nawa pokryta była sklepieniem w stylu gotyckim, na niedużej wysokości. Wielu badaczy odnalazło związki wizerunkowe katedry z klasztorami benedyktynów w Normandii, zwłaszcza jak chodzi o wygląd absyd.
Duże prace remontowe i renowacyjne przeprowadzone były w latach 1999 – 2001, prowadzone przez architektów: Joana Figuerolę i Joana Gavaldę. W tym czasie dokonano kolejnych wykopalisk archeologicznych. Kilka lat później, w 2007 roku, po badaniach geofizycznych w podziemiach Katedry Św. Tekli, znaleziono dowody na to, że była tam kiedy świątynia przeznaczona cesarzowi Augustowi. Czyli około 30 roku p. n. e.

Wnętrze budynku

Katedra Św. Tekli jest świątynią powstającą na przełomie renesansu i gotyku. Zawiera w sobie elementy z obu tych epok w architekturze.
Nawa główna posiada wysokość około 20 metrów i 12 kopuł, szerokich na 16,5 metra. Nawy boczne, to 13 metrów wysokości i 8,2 metry szerokości. Długość katedry wynosi około 100 metrów.

Budowana jest na planie krzyża łacińskiego, z trzema nawami i transeptem. Nawy boczne nie są symetryczne. Część przednia zawiera trzy absydy (półkoliste elementy architektoniczne), głębokie prezbiterium oraz część centralną. Główna absyda ma trzy ona na górze, a na dole siedem oraz sklepienie o zaostrzonym kształcie.
Nawy posiadają podziemia i filary ze sklepieniami w kształcie krzyża.

Zawierają też elementy kojarzone z architekturą muzułmańską dawnej Hiszpanii, o czym świadczą rodzaje sklepień. Rodzaje okien i sklepień, to także połączenie stylów. Romańskie z archiwoltami i gotyckie z witrażami czy maswerkami. Kopuła skonstruowana jest na planie ośmioboku, jej część XIII wieczna wspierana jest słupami i posiada witraże.

Prezbiterium i centralne absydy posiadają niezwykłą wierzchnią część, pochodzącą z okresu romańskiego. Składa się prezbiterium z płyt kamiennych i różnokolorowego marmuru, tworzącego geometryczne rysunki. Dominują kolory: pomarańczowy, żółty, biały. Podobne średniowieczne powierzchnie wykonano też w Bazylice Monte Cassino.
Część dla chóru, w XIV wieku, usytuowana była w nawie głównej.

Po obu jej stronach znajdują się rzeźby w drewnie, autorstwa Francesco Gomara, z lat 1478-1488. Ścianę Zachodnią tej części zdemontowano i obecnie przechowywana jest w Muzeum Diecezjalnym.
Organy w katedry to dzieło kilku artystów z XVI wieku. Należeli do nich m. in.: Salvador Estrada, Mossen Jaume Amigo, Austris Pris. W 1929 roku stary mechanizm muzyczny i rury, zostały zmienione na nowsze.

Kaplice główne katedry

Kaplica Matki Boskiej – 1520 rok.
Kaplica Matki Bożej z Montserrat
Capilla de lla Concepcion – 1674 rok.
Kaplice Sant Joan i Sant Fructuos.
Kaplica Bożego Grobu – 1494 rok.
Kaplica Santa Barbara.
Kaplica NMP krawców.

Kaplice bocznych naw i innych części

Kaplica San Oleguer, Kaplica Północna Cruiser, Kaplica San Lluc, Kaplica św. Tomasza, Kaplica Ofiarowania, Kaplica Św. Franciszka, Kaplica Św. Tekli, Kaplica Św. Michała i Wszystkich Aniołów.

Prezbiterium, ołtarz

Prezbiterium zawiera ołtarz w stylu gotyckim. Rzeźbił go Pere Johan w latach 1426 – 1434. To jeden z klejnotów katalońskiej rzeźby gotyckiej. Zbudowany z alabastru, wielokolorowy. Złożony z trzech części:
Gniazdo – motywy kwiatowe i postacie ludzkie.
Predella z tabernakulum – sceny z życia i męczeństwa Św. Tekli.
Środkowa część – dwanaście płaskorzeźb.
Po obu stronach ulokowane są kamienne zamknięcia prezbiterium.

Ołtarz posiada ornamenty z wielu epok. Jest styl romański, ale też monolit z białego marmuru. W prezbiterium znajduje się też grób Juana De Aragon. Ten arcybiskup Toledo zmarł w 1334 roku. Zdobiony we włoskim stylu gotyku, dwie figury lwów i wyryte epitafium. Pomnik wykonany z białego marmur. Szare smugi na nim sugerują, że to budulec odzyskany ze starożytnej części miasta, Tarraco. W ramach tego mauzoleum znajduje się też relikwiarz Św. Tekli, patronki katedry i całej Tarragony.

Witraże

Wspaniałe witraże tarragońskiej katedry, to typowy przykład gotyku. Wiele kaplic katedry posiada piękne zdobienia okien. Witraż z Kaplicy Matki Bożej Krawców pochodzi z XIV wieku. Ogólnie posiada ona 3 okna, wszystkie z tematem zwiastowania. Dominuje koło czerwony. Można w świątyni odnaleźć też dzieła późniejsze. Na przykład barokowa postać Św. Tekli z witrażu w centralnej części.

Na zewnątrz

Zewnętrzny urok katedry, to przede wszystkim duża absyda centralna, z gzymsem i arkadami podtrzymywanymi przez wsporniki, a wszystko to zdobione postaciami ludzkimi. Fasada główna posiada troje drzwi, przypisane trzem nawom katedry. Drzwi posiadają gotyckie ostre łuki oraz elementy romańskie. Nad głównym wejściem znajduje się duże okno rozetowe, o średnicy równej szerokości nawy.

Nad pozostałymi dwoma bocznymi wejściami również znajdują się okna rozetowe, mniejsze. Wejście wykonane jest z białego marmuru. Wejście przednie to styl gotyckim, pochodzenie określane jest na około 1290 rok. Po obu stronach ościeży znajdują się rzeźby i sceny z Księgi Rodzaju. Wrota mają powłokę metalową, kute żelazo, wykonane były pod koniec XV wieku.

Muzeum Diecezjalne Tarragona

Położone jest w kompleksie Katedry Św. Tekli w Tarragonie. Zainicjowane w 1914 roku, dzięki zbiorowi abp. Tomasa Costa Formaquera, który podarował swoją kolekcję, wynikającą z konfiskaty i konkwisty, do publicznej prezentacji. Na zbiór muzeum składa się około 6 tysięcy eksponatów i obiektów. Są tam między innymi:

Zbiór starorzymskich elementów architektonicznych.
Fragmenty tkanin znalezionych w grobie abp Pere de Cardona, kres muzułmański.
Gotycki krzyż z marmuru.
Rzeźby o pochodzeniu od XII wieku.
Wielka ilość obrazów z gotyku, renesansu, czy baroku.
Metaloplastyka, rękopisy, wyposażenie liturgiczne.
Znajdujący się w Muzeum Diecezjalnym zbiór pięćdziesięciu pięciu gobelinów pochodzących z okresu od XV wieku. Są to takie serie i sceny, jak:
„Życie Boga” - pochodzący z lat ok 1460 – 1480. Liczy sobie 4,5 m. wysokości i 10, 5 m. szerokości.
„Historia Józefa” - tkany w jednym z warsztatów Brukseli, w latach 1512 - 1514. Jego wymiary, to 3,8 metra wysokości i 3,25 metra szerokości.
Seria „Przypowieści” - pochodzi z epoki baroku, to gobeliny tkane również w Brukseli.

Kaplica Św. Tekli

To miejsce znajduje się na terenie ogrodów katedry. Zbudowano ją w XIII wieku. Prezentuje także styl przejściowy, pomiędzy epoką romańską, a gotykiem. Muzeum Diecezjalne przechowuje pochodzący z niej nagrobek Bernata de Olivella marmurowy, zdobiony wyrzeźbionymi reliefami.

Grób bp. Bernata de Olivella

Nagrobek ukazuje leżącą postać biskupa. Rzeźbę wykonał mistrz Bartomeu. Głowa i ręce są z białego marmuru i materiałów podobnych, do zastosowanych w budowie postaci apostołów z głównej fasady katedry. Twarz Bernata de Olivelli wydaje się uśmiechać, co ma symbolizować zgodę na śmierć i jej sakralny charakter. Charakterystyczny jest też młodzieńczy wygląd hierarchy.

Ciekawostki

W 1380 roku, po śmierci biskupa Pere I Clasqueri, król Piotr wziął w posiadanie cały majątek kościelny Tarragony. Przez starania ducha Św. Tekli, Piotr zlecił w testamencie swojemu synowi, Janowi I, zwrócenie tych posiadłości.
Na skutek różnych działań militarnych, relikwie Św. Tekli zostały przeniesione do klasztoru Sant Cugat, w Barcelonie. Zaginęła w tym czasie kość ramienia świętej. Odnalazła się podczas remontu jednej ze starych kamienic, co miało miejsce końcem XX wieku. Powróciła na swoje miejsce, jako relikwia.