Hotel Concorde Las Palmas de Gran Canaria
Gran Canaria / Las Palmas de Gran Canaria
Wyszukaj na stronie
Menu
Zarezerwuj nocleg:
 |
0034 966 444 615 |
 |
wynajem@ibermaxx.pl |
 12080525 
ibermaxx
|
|
Oferty sprzedaży:
499.000 €
Praktycznie nowa willa w otoczeniu pól golfowych Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
370.000 €
Dom na dużej parceli z panoramicznym widokiem na morze w Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
 |
 |
 |
 |
Reklama
Hiszpański Marmur
Hiszpański marmur - wszysto co chciałbyś wiedzieć
Czym jest marmur? Skałą metamorficzną. Powstałą zatem z przemiany wapieni. Przeobrażał się też, choć znacznie rzadziej, z dolomitów. Marmur zbudowany jest przede wszystkim z krystalicznego kalcytu albo dolomitu. Bywają też rzadsze teorie, że marmur to wyłącznie skała węglanowa, przeobrażająca się w okolicznościach głębokiego metamorfizmu strefy kata – temperatura 500 – 700 stopni i wysokie ciśnienie. Skały niższego metamorfizmu określa się wówczas mianem wapieni krystalicznych.
Podstawowym składnikiem marmuru jest więc węglan wapnia, którego zawartość w skale przekracza nawet 90%. Pozostałe składniki wpływają na jego kolor i właściwości fizyczne. Po procesie polerowania i ścierania, marmur osiąga wysoki poziom połysku naturalnego, nie podbijanego woskiem i innymi środkami. Wykorzystywany jest głównie w budownictwie i zdobnictwie.
Wykorzystuje się go jako materiał wykończeniowy, cięty zwykle na odpowiednie płytki. Liczne zastosowania znajduje także w sztuce, wykonuje się z niego dekoracje i rzeźby. Bywa półprzeźroczysty. Jego najczęstsze kolory, to: biały, brązowy, czerwony, zielony, czarny, szary, żółty, niebieski. Marmur może być wielokolorowy, posiadający jakby smugi różnych barw, czasem jakby płynnie przechodzących w siebie.
Marmur posiada stopień twardości w skali MOSA 3-4, a w skali Rosival, poniżej 10. Granulowany aglomerat marmuru może być przezroczysty. Gęstość jego, to 2,6 do 2,8 grama/centymetr.
Wiodącym producentem marmuru w świecie jest hiszpańska Novelda. Miasto, które posiada określenie „kraju marmuru”. Są też inne miasta, takie jak Mecael.
Novelda
Gmina w Hiszpanii. Leży w prowincji Alicante. To południowo wschodnia Hiszpania, nad brzegami Morza Śródziemnego. Liczy sobie 26 tysięcy mieszkańców. Oprócz produkcji marmuru, miasto znane jest także z handlu przyprawami, a także hodowli winorośli. Produkcja marmuru daje najwięcej zatrudnienia miastu. Dowiedz się więcej o Novelda.
Mecael
Miasto w Hiszpanii, które słynie z produkcji białego marmuru. Ta z kolei miejscowość znana jest też pod określeniem „miasto z białego złota”. Biały marmur pokrywa tam place i chodniki. Słynnym miejscem jego zastosowania jest też pałac Patio de los Leones w Alhambra w Granadzie. Macael to miasto i gmina w prowincji Almeria, wspólnota autonomiczna Andaluzja. Również zatem południowo wschodnia Hiszpania. Leży niedaleko brzegu Morza Śródziemnego. Znajduje się na wysokości 550 metrów nad poziomem morza i liczy sobie 6,5 tysiąca mieszkańców. Marmur zaczęli tam już używać starożytni Fenicjanie.
Wiadomo, że stosowali go do budowy sarkofagów. Z białej skały wyrabia się tam elementy wykończeniowe i przedmioty sztuki, czasem sztuki pięknej. Marmur zdobi tam też i stanowi o strukturze wielu znanych obiektów i budynków. Jednym z nich jest na przykład hotel Burj Al Arab. Jeden z najbardziej luksusowych na świecie. Posiada 7 gwiazdek. Renomę zyskał między innymi dzięki jasności i czystości białego marmuru. Każdego roku miasto przyznaje nagrodę „Awards Macael”, przeznaczoną dla wyróżniających producentów w tej branży.
Zastosowanie marmuru w sztuce zależne jest od jego koloru i struktury.
Główne rodzaje hiszpańskiego marmuru
W Hiszpanii ta skała wykorzystywana była już w czasach starożytnych. Głównie przez Starożytnych Rzymian, ale także i szeroko w sztuce Andaluzji. Regionu, gdzie znajdują się najistotniejsze jego ośrodki, nawet w skali światowej. Producenci i rzemieślnicy szybko stali się artystami, osiągając wielki kunszt, w obchodzeniu się z marmurem. Widać to na przykład po meczecie Mihrab z Saragossy.
Nieco zanikło jego stosowanie w średniowiecznej sztuce chrześcijańskiej. Wyjątkiem był późnogotycki, alabastrowy ołtarz z Aragonii. Obecnie Hiszpania jest drugim największym producentem marmuru na świecie. W roku 2000 liczyła sobie ta dziedzina wyprodukowanych 1,6 miliona metrów sześciennych. Główne rodzaje, to:
Marmur Jumilla (Jumilla, prowincja Murcja) – zwłaszcza odmiana Ciemny cesarz.
Marmur Macael (Macael, prowincja Almeria) – zwłaszcza odmiana „białe Macael.
Marmur Marquina (Markina – Xemein, Kraj Basków) – zwłaszcza odmiana „czarna Marquina”.
Marmur Pinoso (Mountain El Coto, Pinoso, prowincja Alicante) – zwłaszcza odmiana „krem z kości słoniowej”.
Brocade Tortosa (Tortosa) – skała wapienna organicznego pochodzenia.
Lumaquela carnacina – zawiera szczątki koralowców i muszli.
„Współczesny” marmur hiszpański:
Marmur Cordoba – mleczno biały, dobrze się polerujący.
Biały marmur Molina (Molina z Aragonii) – stosowany był także w Alhambrze.
Biały marmur Granada – podobny do marmuru Paros, z lekkim odcieniem czerwieni.
Biały marmur z Badajoz – podobny do poprzedniego, z drobniejszego ziarna.
Biały marmur pręgowany – barwiony na szaro, dobre polerowanie, pochodzi z obszaru La Manchy.
Szary marmur Toledo – niezwykłe właściwości polerowania.
Szary marmur Elvira – z Elvira w Granadzie.
Czarny marmur Moron.
Czarny marmur Paular – dobrej jakości, stosowany w klasztorze El Paular.
Marmur portor z Hiszpanii– z prowincji Vizcaya, czarny z żółtymi żyłkami. Uważany za gorszą odmianę marmuru portor z Apeninów.
Fioletowy marmur trotosa – barwiony na jasno żółty lub fioletowy, dobre polerowanie.
Czerwony marmur Sevilla – piękny, czerwony, z plamami lub żyłami jasnymi.
Marmur Vaelncia – z winnego koloru fioletowego.
Marmur Santiago - prowincja Cuenca.
Marmur Corteana – kolor szarości, dobrze się polerujący.
Marmur Meguerra – pochodzi z okolic Walencji. Ciemny kolor.
Marmur Murviedro (góra Saunto) – pochodzi z średniowiecza. Czarno białe pręgi.
Czerwony marmur Molina (Molina de Aragon) – znajduje się tam całe wzgórze czerwonego, żółtego i białego marmur. Dobrze się poleruje.
Marmur Guipuzcoa – szary, podobny do marmuru Seracassia z przeciwnej strony Pirenejów.
Zielony marmur Granada.
Marmur powłokowy Granada – jasnoczerwony kolor, gdzieniegdzie białe muszle.
Marmur Vizcaya – czarny, z czysto białymi muszlami. Dobrze się poleruje.
Marmur „Szczelina Starej Kastylii” - czerwone tło z żółtymi i czarnymi plamami, miejscami blado żółty.
Marmur pudinga – składa się z małych, różnokolorowych kul. Scementowany na czerwono.
Marmur „szczelina fiolet Starej Kastylii” i fioletowy i żółto – pomarańczowy, z jasnymi polerowanymi plamami.
Marmur „szczelina Valencia” - jasno - żółty, uznawany za gorszą odmianę. Używany był do dekoracji domów.
Marmur w sztuce
Marmur od początku miał istotne zastosowanie jako element budulcowy dekoracji. Zarówno w odniesieniu do przedmiotów, a zwłaszcza wykończeń wnętrz, jak i sztuki pięknej. Rzeźby z tej skały pozostawiła nam cywilizacja starożytna. Wiele z nich zachowało się do dziś w świetnym stanie. Przede wszystkim jest to rzeźba. Najczęściej monumentalna, ale bywały też przedmioty i figurki mniejszej wielkości.
W porównaniu z innymi kamieniami, używanymi do rzeźbienia w nich, marmur posiada wyjątkowej jakości półprzezroczystą powierzchnię, przypominając czasem wręcz wygląd skóry człowieka, przydając rzeźbie portretowej wyjątkowy realizm. Zaletą jest te drobne uziarnienie, które ułatwia rzeźbienie elementów drobnych. Marmur jest też odporny na erozję fizyczną. Lepiej opiera się działaniu wody, niż inne materiały.
Ma jednak też wady. Nabiera z czasem żółtawych przebarwień. Początkiem pracy rzeźbiarskiej w marmurze jest i był oczywiście wybór jego typu, który powinien pasować do charakteru rzeźby. Główne techniki pracy artystycznej w marmurze związane są z narzędziami, jakimi się to wykonuje. Młotek, młot pneumatyczny, dłuto, skalpel. Techniki nazywane są z języka włoskiego: ostro, płasko, szeroko, z wieloma zębami.
W historii sztuki marmur używany był przede wszystkim w starożytności i w epoce renesansu. W związku z tym rzeźba marmurowa kojarzyć się będzie przede wszystkim z południem Europy. Zabytki takie i dzieła sztuki znajdują się lub pochodzą przede wszystkim z Włoch, Grecji, Francji, Portugalii, Bułgarii, Bałkanów, rzadziej nawet z Północnej Afryki. Oczywiście również z Hiszpanii.
Marmurowe dzieła sztuki w Hiszpanii
Kapitele andaluzyjskie – pochodzące z X wieku naszej ery, czyli ze średniowiecza, marmurowe słupy kolumnowe. Korynckie, prawdopodobnie rzymskie. Z czerwonego lub żółtawego marmuru.
Grób Karola III z Nawarry i Eleonory de Trastamara w Pampelunie – polichromowa, alabastrowa, brązowa i marmurowa rzeźba. Pochodzi z lat 1413 – 1419. Nieco później wybitnym rzeźbiarzem w marmurze, w tamtej okolicy, stał się Domenico Fancelli.
Krucyfiks Benvenuto Celliniego w bazylice El Escorial– powstał w białym marmurze z Carrary, w latach 1559 – 1562. Krzyż również jest z marmuru, czarnego. Liczy sobie 186 cm wysokości.
Wiara – Luis Salvador, Carmona 1753. Rzeźba ludzkiej głowy.
Bogini – rzeźba w białym marmurze. Autorem był kataloński twórca Josep Clara I Ayats. Znajduje się w holu Urzędu Miejskiego Barcelony, a jego kopia jest też w pałacu Katalonia. Rzeźba ukończona została w 1909 roku Rok później była eksponatem na Międzynarodowej Wystawie w Amsterdamie. Przedstawia nagą, klęczącą, długowłosą kobietę. Posiada naturalne ludzkie wymiary.
Pomnik Konstytucji z 1978 roku– autor Michelangelo Ruiz – Larre. Madryt. Rzeźba wzniesiona w 1982 roku. Znajduje się w Ogrodach Sztuki, na przeciw Muzeum Historii Naturalnej, przy zbiegu ulic Witruwiusz i Paseo de la Castellana. Składa się z 7,5 metrowej betonowej kostki, sześcianu, po każdej stronie pokrytego 60 tonami marmuru Alemriense. Marmur podarowała gmina Macael. Pomnik ma ciekawy wygląd, często uznawany jest za artystyczną wizualizację czwartego wymiaru.
Alhambra – pałac w Granadzie, o bogatej historii. Zawiera w sobie bardzo wiele elementów dekoracyjnych i konstrukcyjnych z marmuru.
Livia jak Ceres – rzeźba marmurowa w madryckim muzeum.
Fontanna Cibeles – zlokalizowana w Madrycie, na Placu de Cibeles. Monumentalna fontanna z XVIII wieku. Przedstawia boginię matkę Cybelę, zidentyfikowaną z grecką Reą. Ta matka bogów siedzi na rydwanie, ciągniętym przez lwy. Projekt wykonał Ventura Rordiquez, latach 1777 – 1782. Na budowę fontanny żyto około 10 tysięcy kilogramów surowca. Rzeźbiło kilku artystów. Między innymi Francisco Gutierrez Arribas i Roberto Michel.
Ulga Rzymianina – płaskorzeźba w madryckim Muzeum Prado.
Marmurowa kopia postaci Doryforos z Policetto.
Dar Trzech Króli – ołtarz Santiago z Kolegiaty Bolea w Huesca (Aragonia). Pochodzi z 1532 roku.
Grób Ramona de Cardona – efektowne świadectwo renesansowej rzeźby. Autorem był Giovanni da Nola. Powstał w latach 1522 – 1525. Znajduje się w kościele parafialnym San Nicolas de Bellpuig w miejscowości Lleida (Katalonia). Dzieło wykonane z białego marmuru Carrara, pochodzącego z okolic Neapolu.
Współczesny marmur do wykańczania wnętrz
W czasach obecnych marmur jest popularnym i podstawowym środkiem wykończeniowym. Świetnie nadaje się na posadzki, do wykonywania płytek naściennych. Z niego też bywają zrobione blaty kuchenne, czy parapety podokienne. No i oczywiście posadzki. Zwłaszcza w holach, kuchniach, łazienkach. Uznawany jest za praktyczny i podnoszący estetykę pomieszczeń. Praktyczność odzwierciedla się przede wszystkim w trwałości i łatwości użytkowania.
