Hotel Melia Granada
Grenada / Grenada Centrum
Wyszukaj na stronie
Menu
Zarezerwuj nocleg:
 |
0034 966 444 615 |
 |
wynajem@ibermaxx.pl |
 12080525 
ibermaxx
|
|
Oferty sprzedaży:
499.000 €
Praktycznie nowa willa w otoczeniu pól golfowych Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
370.000 €
Dom na dużej parceli z panoramicznym widokiem na morze w Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
 |
 |
 |
 |
Reklama
Gregorio Maranon
Gregorio Maranón – hiszpański naukowiec
W świadomości turystów Hiszpania słynie ze swojej historii, kultury i sztuki, oraz niepowtarzalnego klimatu. Bardzo długo można byłoby wymieniać miejsca, które warto zwiedzić, aby podziwiać historię i kulturę kraju Półwyspu Iberyjskiego. Podobnie rzecz miałaby się jeśli chcielibyśmy wymieniać miejsca atrakcyjne pod względem kulinarnym. Jeśli można to tak nazwać, dziedzictwo kulinarne Hiszpanii jest tak interesujące, że potrafi rozpalić zmysły smaku i powonienia nie jednej osoby. Hiszpania to również dziesiątki kurortów, gdzie można odpocząć nie koniecznie myśląc o zwiedzaniu zabytków, czy interesując się historią samą w sobie. Nie można jednak zapominać, że historia kultury i sztuki Hiszpanii to również znani artyści, ale również dziedzictwem Hiszpanii może być jej nauka i jej znani na całym świecie przedstawiciele.
Gregorio Maranón
Jednym z hiszpańskich naukowców był Gregorio Maranón, urodzony 19 maja 1887 roku w Madrycie. Pomimo tego, że przez całe swoje niemal 73 – letnie życie, jeździł po całym świecie, zmarł również w Madrycie 27 marca 1960 roku. Gregorio Maranón to hiszpański lekarz, eseista i filozof. Studiował na Facultad de Medicina de Madrid, czyli na Wydziale Lekarskim w Madrycie, gdzie zdobył licencjat w 1909 roku. Był on uczniem między innymi znanych Federico Olóriza y Aguilera, Santiago Ramona y Cajal, Juana Medinaveitia, Manuela Alonso czy Alejando San Martina Sanudo y Strustegui. Rok później otrzymał tytuł doktora medycyny.
Gregorio Maranón władał płynnie nie tylko ojczystym językiem hiszpańskim, ale również językiem angielskim, niemieckim i francuskim. Znajomość języków obcych ułatwiła mu przyszłe życie i ścieżkę kariery. Po otrzymaniu tytułu doktora medycyny wyjechał do Niemiec studiować biochemię u Ludwiga Edingera, znanego niemieckiego anatoma i neurologa, współzałożyciela Uniwersytetu we Frankfurcie nad Menem – Johann Wolfgang Goethe Universitat Frankfurt am Main. Ludwig Edinger miał w swoim dorobku ponad sto prac, z których większość dotyczyła neuroanatomii porównawczej i neurologii. Nic dziwnego więc, że Gregorio Maranón wybrał świadomie uczelnię Ludwiga Edingera.
Gregorio Maranon
Gregorio Maranón zasłynął z wszczętych badań endokrynologii, kiedy ta dziedzina medycyny w Hiszpanii była jeszcze w powijakach. Endokrynologia do nauka o wydzielaniu wewnętrznym, hormonach, ich działaniu, gruczołach, a także o zaburzeniach funkcji wydzielania hormonów, jak na przykład przysadki mózgowej, tarczycy, jajników czy nadnerczy. Gregorio Maranón wówczas był pionierem tej specjalizacji, dziś nie sposób sobie wyobrazić, aby świat nauki nie znał tej dziedziny.
W 1910 roku Maranón wykonywał badania w laboratorium chemioterapeutycznym Paula Ehrlicha w Niemczech we Frankfurcie. Prace Paula Ehrlicha stały się podstawą dwóch publikacji „Quimioterapia moderna” oraz „Tratamiento de la sifilis por el 606”. Po powrocie 1911 roku z Niemiec do Hiszpanii Maranón rozpoczął pracę w Hospital General de Madrid. Okres ten śmiało można nazwać gwałtownym rozwojem hiszpańskiej endokrynologii.
W 1918 roku, w wyniku epidemii grypy w Hiszpanii, pojechał do Francji z oficjalną komisją, gdzie na miejscu spotkał Edwarda Babińskiego, Almroth Wright`a, Alexandra Fleming`a i Harvey`a Williams Cushing`a.
W okresie Drugiej Republiki, czyli w latach 1931 – 1939, był współzałożycielem Stowarzyszenia Inteligencji. Dzięki pracy Gregorio Maranón’a powiązano endokrynologię z psychologią. Prowadził on katedrę endokrynologii w szpitalu Central de Madrid. W 1931 roku został profesorem madryckiego uniwersytetu. Gregorio Maranón należał do Hiszpańskiej Akademii Królewskiej. Był również lekarzem rodziny królewskiej. Mimo, że jego postać jest kojarzona głównie z osiągnięciami w endokrynologii i nauką ścisłą, Gregorio Maranón był również eseistą i filozofem, którego liberalne i humanistyczne wywody cieszyły się równie dużą popularnością. Był znany z eleganckiego i lekkiego stylu, którym posługiwał się w każdej swojej publikacji, bez względu, czy była to praca medyczna czy esej.
Publikacje Gregorio Maranón
W związku z tym, że Gregorio Maranón był zarówno lekarzem, jak i historykiem i filozofem, jego publikacje można podzielić właśnie na takie kategorie. Jego wszechstronność powodowała, że jego publikacje były nad wyraz ciekawe i odkrywcze. Połączenie jego talentów sprzyjało takim opiniom wśród czytelników, którymi byli studenci, czy koledzy po fachu. Publikacji do których można zaliczyć artykuły czy prace naukowe można policzyć ponad pięćset, samych książek natomiast około dwustu.
Publikacje medyczne, których w zasadzie było najwięcej, to między innymi, w dużym skrócie, La edad crítica wydana w 1919 roku, Problemas actuales de la doctrina de las secreciones internas z 1922 roku, cztery lata później wydał Gordos y flacos, oraz Tres ensayos sobre la vida sexual, rok później Estados prediabéticos, El bocio y el cretinismo oraz El problema de las febrículas. W roku 1929 wydano między innymi sześć publikacji, Manual de enfermedades del tiroides, La diabetes insípida, Los accidentes graves de la enfermedad de Addison, Los estados intersexuales en la especie humana, El problema social de la infección i Amor conveniencia y eugenesia.
W 1930 roku wydał pracę o jednocznacznym tytule Endocrinología, a także La evolución de la sexualidad y los estados intersexuales. Innymi pracami Georgio Maranón są Estudios de fisiopatología sexual z 1931 roku, Estudios de endocrinología z 1938 roku, Relatos de endocrinología wydana w 1944 roku czy Fisiopatología y clínica endocrinas z 1955 roku.
Publikacje historyczne to z tych ważniejszych Ensayo biológico sobre Enrique IV de Castilla y su tiempo wydany w 1930 roku, Las ideas biológicas del Padre Feijoo z 1934 roku, España y la historia de América z 1935, Don Juan. Ensayo sobre el origen de su leyenda z 1940 roku, Españoles fuera de España wydana w 1947, El Greco y Toledo z 1957 roku, czy też Expulsión y diáspora de los moriscos españoles nie opublikowana praca, znaleziona dopiero w 1980 roku.
Publikacje filozoficzne to między innymi Biología y feminismo wydana w 1920, Sexo, trabajo y deporte z 1925 roku, Psicología del gesto wydana w 1937, Ensayos liberales z 1946, czy Españoles fuera de España z 1947 roku lub El alma de España z 1951 roku.
Gregorio Maranón prywatnie
Prywatne życie Gregorio Maranón’a nie należało do najłatwiejszych i od samego początku nie było usłane różami. Gdy miał zaledwie 3 miesiące jego brat bliźniak zmarł. Niecałe trzy lata później stracił matkę. Ojciec wówczas postanowił przeprowadzić Gregorio Maranón wraz z jego czterema braćmi do babki i ciotki. W 1911 Gregorio roku ożenił się z Dolores Moya y Gastón de Iriarte, z którą miał trzy córki, Carmen, która urodziła się w 1913 roku, Belén, która urodziła się w 1915 roku, Marię Isabel z 1918 roku i syna urodzonego w 1914 roku, któremu na cześć ojca nadali imię Gregorio. Dolores Moya y Gastón de Iriarte urodziła się trzy lata później po swoim mężu i go przeżyła, umierając w 1976 roku. Syn Dolores Moya i Gregorio Maranón był znanym hiszpańskim prawnikiem, dyplomatą i politykiem, zmarł w 2002 roku.
Od początku XIX wieku Hiszpania była krajem politycznie niestabilnym, neutralność zachowana podczas Pierwszej Wojny Światowej nie uchroniła kraju od kryzysu gospodarczego i politycznego po jej zakończeniu. Władzę objął wtedy Miguel Primo de Riviera, a w zasadzie dokonując przewrotu, obalił rząd i rozpoczął okres swojego dyktatu. Mimo, że jego rządy uznano za stosunkowo łagodny dyktat, niektórym środowiskom nie podobały się takie koleje losu Hiszpanii.
W 1926 roku nastąpiła La Sanjuanada 1926, nieudany zamach w Hiszpanii, mający na celu obalenie rządów Miguela Primo de Riviera. Wówczas Gregorio Maranón został niesłusznie oskarżony o spisek przeciwko panującemu dyktatorowi. Został za to ukarany - musiał zapłacić grzywnę 100 tysięcy pesos i spędzić miesiąc w więzieniu. Maranón podpisał się jako jeden z wielu pod manifestem przygotowanym przez Jose Bergmana, opowiadając się w ten sposób po stronie „Rządu Republiki i ludu, który z przykładnym bohaterstwem walczy o swoje wolności”.
Sygnatariusze manifestu widząc Republikę w niepożądanych rekach, martwili się i czuli, że musieli oficjalnie wyrazić swoje niezadowolenie. Razem z Gregorio Maranónem pod manifestem podpisali się inni znani Hiszpanie, tacy jak Jose Ortega y Gasset – filozof i profesor akademicki, czy Ramon Mendez Pidal – słynny mediewista, historyk i filolog. Wszyscy należeli do tak zwanego Pokolenia 98. W grudniu 1937 roku Jose Ortega y Gasset wyparł się swojej deklaracji, którą rzekomo ktoś mu podsunął, szantażując i nie dając żadnego wyboru.
W okresie późniejszym Maranón żył na emigracji, we Francji, w Ameryce Łacińskiej, gdzie publikował i wygłaszał odczyty, to właśnie wtedy wydał między innymi „Manual de diagnóstico etiológico” – uznawaną za jedną z najważniejszych jego prac, w której wykazał się innowacyjnym podejściem do poruszanego w niej tematu. W roku 1937 udał się do południowej Ameryki, do Urugwaju, Argentyny, Chile i Brazylii, dwa lata później udał się jeszcze do Peru i ponownie zawitał w Boliwii, Argentynie, Urugwaju i Brazylii. Po 1942 wrócił do Madrytu, gdzie kontynuował swoją akademicką karierę.
Mnóstwo ulic w Hiszpanii nosi imię Gregorio Maranon
W 1944 roku pracował w szpitalu Provincial de Madrid.
Do końca życia cieszył się popularnością i prestiżem. W dniu 27 marca 1960 roku zmarł mając niespełna 73 lata. Na jego pogrzebie uczestniczyły tłumy ludzi, co dało wyraz jakim był uznanym naukowcem i szanowanym człowiekiem do końca swych dni. Pedro Lain Entralgo, pisarz i eseista wyróżnił pięć osobowości Gregorio Maranón, lekarza, pisarza, historyka, moralistę, a przede wszystkim Hiszpana, co świadczy o jego znaczeniu dla każdej z tych dziedzin życia. Na cześć jego imienia, już po jego śmierci, szpital, w którym pracował - Hospital General de Madrid - przywrócił starą nazwę dodając do nazwy jego nazwisko - Hospital General Universitario Gregorio Marañón. Czcząc w ten sposób najbardziej wybitnego specjalistę z całej czterystuletniej historii szpitala. Oprócz szpitala, w Hiszpanii imię znakomitego Gregorio Maranóna noszą liczne instytucje, place czy ulice.
Człowiek wszechstronnie uzdolniony
Gregorio Maranón był człowiekiem, wszechstronnie uzdolnionym, któremu liczne zainteresowania i dobre wykształcenie przyniosły w życiu wiele dobrego. Kierując się naukowo nie tylko w jednym kierunku sprawił, że będzie jednym z najbardziej rozpoznawalnych i kojarzących się z Hiszpanią naukowców czy filozofów. Mimo tego, że los nie był dla niego łaskawy, od samego początku do końca nie poddał się i zawsze był wielkim człowiekiem.
Zainteresuje Cię także:
więcej o Gregorio Maranon | sławni Hiszpanie strona główna | Ramon y Cajal | spis treści przewodnika po Hiszpanii |
