HOME PRZEWODNIK PO HISZPANII WSZYSTKIE NOCLEGI JAK REZERWOWAć FAQ O NAS KONTAKT

Wyszukaj na stronie

Zarezerwuj nocleg:

Miejscowość:
Przyjazd:
Wyjazd:
Ilość osób:

	0034 966 444 615
	wynajem@ibermaxx.pl
12080525 ibermaxx

Oferty sprzedaży:

499.000 €

COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf

149.500 €

COSTA BLANCA PŁD. / Playa Flamenca

370.000 €

COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde

Reklama

George Santayana

George Santayana, a właściwie Jorge Augustín Nicolás Ruiz de Santayana y Borrás podjął się w życiu uznawanego za jeden z najbardziej niewdzięcznych zawodów świata – zawodu pisarza. Jednak to właśnie za pomocą pióra napisał on wiele zdań, które wpisały się w karty historii światowej literatury, a co ważniejsze – poruszyły umysły i serca czytelników.

George Santayana urodził się 16 grudnia 1863 roku w Madrycie, zmarł 26 sierpnia 1952 roku w Rzymie. Był filozofem, eseistą, poetą oraz powieściopisarzem. Chociaż urodził się w Hiszpanii, swoje życie spędził głównie na obczyźnie. Jako młody człowiek nie czuł się mocno związany z krajem swoich przodków – sam przedstawiał się jako Amerykanin, używał także anglojęzycznej wersji imienia Jerzy, jakie nadali mu rodzice – hiszpańskie Jorge, angielskie George. Mimo wszystko, zawsze nosił przy sobie ważny, hiszpański paszport, a jego ostatnim życzeniem przed śmiercią był pochówek w hiszpańskiej Panteon w Rzymie.

Młodość Santayana

Młodość, a właściwie wczesne lata życia spędził w hiszpańskiej Avili. Jego matka, Josefina Borrás, była córką hiszpańskiego funkcjonariusza na Filipinach, a Jorge był jej jedynym dzieckiem z drugiego małżeństwa. Jej pierwszym mężem był bostoński kupiec George Sturgis, z którym miała pięcioro dzieci, z których aż dwoje zmarło w dzieciństwie. Sturgis zmarł w 1857 roku, a matka George’a Santayana kilka następnych lat spędziła w Bostonie, jednak w 1861 roku przeniosła się z trójką ocalałych dzieci do Madrytu.

Tam Josefina spotkała Agustina Ruiza de Santayana, starego przyjaciela z lat spędzonych na Filipinach. Para pobrała się w 1862 roku. Agustin Ruiz de Santayana był urzędnikiem cywilnym, ale także malarzem i intelektualistą.
Choć Josefina rozpoczęła nowe życie po ponownym zamążpójściu, jej nowa rodzina mieszkała w Madrycie i Avila do 1869 roku, kiedy to Josefina Borrás de Santayana wrócił do Bostonu z trójką dzieci Sturgis, ponieważ swojemu pierwszemu mężowi złożyła przysięgę, że jego dzieci będą wychowywać się w Stanach Zjednoczonych.

GEORGE-SANTAYANA

Swojego sześcioletniego wówczas syna George’a Santayana, wraz z mężem pozostawiła w Hiszpanii. W 1872 roku, po trzech latach rozłąki, George i Agustin pojechali za matką i żoną do Bostonu. Mimo dobrych chęci, Augustin nie potrafił odnaleźć swojego miejsca w tym amerykańskim mieście. Z tego powodu powrócił do hiszpańskiej Avili, przy czym jego syn pozostał z matką w Ameryce.

Mały George nie zobaczył ojca aż do czasu, gdy ukończył Harvard College. Po ukończeniu studiów wybrał się na wakacje do Hiszpanii, gdzie po latach spotkał się z ojcem.

Zdobywanie wiedzy, kształtowanie światopoglądu

George Santayana uczęszczał do bostońskiej szkoły, następnie studiował na Harvardzie. To właśnie na tej uczelni studiował pod okiem filozofów, takich jak William James i Josiah Royce. Był także zaangażowany w działalność jedenastu klubów, jako alternatywa dla lekkoatletyki, której nie znosił. George był typem młodego mężczyzny, którego bardziej interesowały filozoficzne rozprawy i godziny spędzone w bibliotece niż wysiłek fizyczny na bieżni.
George był niezwykle aktywnym i zaangażowanym studentem. Był założycielem i prezesem Klubu Filozoficznego, członkiem Towarzystwa Literackiego znanego jako O.K., redaktorem i rysownikiem dla The Harvard Lampoon i współzałożycielem pisma literackiego Harvard Monthly.

W czasach studenckich zaliczył także debiut na teatralnej scenie. W grudniu 1885 roku zagrał rolę Lady Elfrida w Hasty Pudding, a następnie rolę Robin Hooda produkcji Papillonetta. Po ukończeniu Phi Beta Kappa, George przez dwa lata studiował w Berlinie. Następnie powrócił do Harvardu by napisać pracę doktorską na temat Hermann Lotze i uczyć filozofii harvardzkich studentów, stając się częścią tzw. Złotego Wieku wydziału filozofii Harvardu.
Kilku jego studentów stało się postaciami znanymi. Jego uczniami byli m.in. T. S. Eliot, Robert Frost, Gertrude Stein, Horace Kallen, Walter Lippmann oraz W. E. B. Du Bois. W latach 1896 - 1897 George Santayana pogłebiał swoją wiedzę, studiując w Królewskiej College w Cambridge.

Dorosłe lata

W 1912 roku, Santayana mając 49 lat, zrezygnował ze stanowiska na Harvardzie, by spędzić resztę życia w Europie. Mógł sobie pozwolić na rezygnację z prestiżowego stanowiska także pod względem finansowym – George odziedziczył po matce, której pierwszym mężem był przecież majętny i wpływowy kupiec, pokaźny majątek.
Po kilku latach spędzonych w hiszpańskiej Avili, francuskim Paryżu i Oksfordzie, po 1920 roku, przeprowadził się do Rzymu, gdzie mieszkał aż do śmierci, która nastąpiła w 1952 roku.

TIME-MAGAZINE-GEorge-Santayana

Podczas jego czterdziestu lat spędzonych w Europie, George Santayana napisał dziewiętnaście książek, w tym czasie odrzucił propozycje kilku prestiżowych stanowisk na europejskich uniwersytetach. Pobyt w Rzymie nie był, jakby mogło się wydawać, czasem odizolowania od środowiska filozofów i literatów. George pozostawał z nimi z w stałym kontakcie, korespondując listownie. Literatów i filozofów gościł także w swoim domu. Wielu z jego gości i korespondentów było Amerykanami, w tym jego asystent, Daniel Cory.

Pisarze słyną z tego, że utrzymanie się z tego fachu nie jest łatwym kawałkiem chleba. W większości znani literaci klepali przysłowiową biedę nim napisali dzieło, za którym szła sława i pieniądze, w wielu przypadkach literaci nie doczekali i tego. George znajdował się w innej sytuacji. Dzięki majątkowi odziedziczonemu po matce, a później po kasowym sukcesie powieści „Ostatni Purytanin”, wiódł spokojne i dostatnie życie.

Santayana nigdy się nie ożenił. Jego romantyczne życie, jeśli w ogóle istniało, nigdy nie zostało dobrze poznane. Wielu biografów i badaczy jego życia i twórczości przypuszcza, że George Santayana był homoseksualnym mężczyzną. Uznaje się tak także dlatego, że wielu jego przyjaciół było zadeklarowanymi homoseksualistami i biseksualistami.

Dzieła literackie i filozoficzne

Santayana napisał 18 tomów dzieł filozoficznych, a także m.in. powieść „Ostatni Purytanin”, niespodziewany bestseller w 1935 roku, i autobiografię „Ludzie i miejsca”, chwaloną przez krytykę.
Jego filozofia była materialistyczna, sceptyczna. Zgodnie z ideą materializmu, wszystkie myśli i uczucia, a także decyzje pojedynczych ludzi oraz wytwory kultury i istniejące struktury społeczne wynikają bezpośrednio z "walki o byt". Ma to być związane z uwarunkowaniami materialno-ekonomicznymi poszczególnych jednostek.
Jego filozofia odbijająca się w dziełach była także sceptyczna, czyli opierająca się na poglądzie uznawania tylko tych teorii i wyników badań, które spełniają elementarne zasady metodologii naukowej.

Chociaż Santayana nie był pragmatykiem w formie Williama Jamesa, Charlesa Sandersa Peirce'a, Josiah Royce, czy Johna Deweya, jego dzieło „Życie za rozumem” jest prawdopodobnie pierwszą dokładną rozprawą na temat pragmatyzmu. Podobnie jak wielu klasycznych pragmatyków, a ponieważ był dobrze zorientowany w teorii ewolucji, Santayana został zobowiązany do naturalizmu metafizycznego. Wierzył, że poznanie ludzkich i kulturowych praktyk oraz instytucji społecznych ewoluowały tak, aby zharmonizować warunki przedstawi w z otoczeniem. Santayana był na początku zwolennikiem epifenomenalizmu, ale podziwiał także klasyczny materializm Demokryta i Lucretiusa. Dużym szacunkiem darzył pisma Spinozy, nazywając go jego "mistrzem i modelem.

Choć jego filozofia opierała się na twardym materializmie i realizmie, dużym szacunkiem darzył religię, w przeciwieństwie do Bertranda Russella, którzy orzekł, że religia jest szkodliwa.
Choć George Santayana uważał się za ateistę, ostatnich 10 lat życia spędził w rzymskokatolickim klasztorze Sióstr Błękitnych Little Company of Mary na Celian Hill przy 6 Santo Stefano Rotondo Via w Rzymie, gdzie był pod opieką irlandzkich sióstr.

Dziedzictwo

George Santayana jest przedstawicielem tzw. realizmu krytycznego. Uważał, że świadomość i życie człowieka oraz każdej innej istoty żywej są jedynie stanami materii, nie zaś autonomicznymi substancjami lub siłami. Świat realny, będący "królestwem materii", jest uzupełniony w filozofii George’a Santayana "królestwem ducha", rozumianym przez niego jako sfera wiecznie istniejących esencji (istot) oraz możliwości, częściowo w rzeczywistości zrealizowanych.

FILOZOFIA

Złote myśli Santayana – bogactwo aforyzmów

George Santayana napisał wiele dzieł, ale jak to bywa z rozprawami filozoficznymi – ich sedno najczęściej oddają pojedyncze zdania, aforyzmy. Czasami tylko tych kilka zdań wystarczy, by zrozumieć, jakim filozofem był Santayana.

Wśród nich należy wymienić takie jak:
• „Życie nie jest spektaklem ani fiestą; to jest kłopot.”
• „Wysublimowana sztuka wyklucza lubieżność”
• „Stopy człowieka powinny być wrośnięte w ziemię jego kraju, ale jego oczy powinny uważnie obserwować świat.”
• „Przyjaciele są tą częścią rodzaju ludzkiego, przy której łatwiej być człowiekiem”
• „Nic nie tchnie taką świeżością jak przedświt i brzask nowego dnia.”
• „Mądrość przychodzi wraz z utratą złudzeń.”
• „Fanatyzm polega na podwojeniu wysiłku, gdy zapomnieliśmy o celu.”
• „Dla człowieka, który spełnił swoje naturalne obowiązki, śmierć jest tak naturalna i mile widziana jak sen.”
• „Ci, którzy nie pamiętają przeszłości, skazani są na jej powtarzanie.”
• „Chaosem nazywamy taki porządek, który przewyższa nasze pojmowanie.”
• „Trudne jest to, co może być zrobione natychmiast, niemożliwe zaś to, co zajmuje nieco więcej czasu.”