Hotel Masía La Safranera Alcoy
Costa Blanca płn. / Alcoy
Wyszukaj na stronie
Menu
Zarezerwuj nocleg:
 |
0034 966 444 615 |
 |
wynajem@ibermaxx.pl |
 12080525 
ibermaxx
|
|
Oferty sprzedaży:
499.000 €
Praktycznie nowa willa w otoczeniu pól golfowych Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
370.000 €
Dom na dużej parceli z panoramicznym widokiem na morze w Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
 |
 |
 |
 |
Reklama
Diego Velazquez
Diego Velázquez – życie oddane twórczości. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli epoki baroku, który w swych obrazach potrafił uchwycić każdy, nawet najdrobniejszy szczegół. Niezastąpiony portrecista, malarz scen religijnych oraz rodzajowych. Diego Velázquez, a właściwie Diego Rodriguez de Silva y Velazques, to znakomity malarz, które dzieło „Panny Dworskie” do chwili obecnej stanowi dziedzictwo barokowej sztuki.
Diego Velázquez urodził się 6 czerwca 1599 roku w Hiszpanii, w mieście Sewilla, jednej z najpiękniejszych miejscowości hiszpańskich. Diego miał swoje korzenie w rodach szlacheckich wywodzących się z Portugalii, był pierworodnym synem Juana Rodrigueza de Silva i Jeronimy Velázquez. W kresie swojej twórczości zawsze posługiwał się nazwiskiem matki.
Dzieciństwo przyszłego malarza nie różniło się od życia jego rówieśników. Wobec niego, jako najstarszego z siedmiorga rodzeństwa, rodzice pokładali duże nadzieje na przyszłość. Co więcej, epoka baroku bardzo służyła początkującym artystom. Konfrontacja z renesansowymi poglądami, filozoficzne rozmyślania, mistycyzm i różne spory społeczne sprzyjały narodzinom nowej jakości sztuki.
Początki młodego twórcy
Velazques w początkowym etapie nauczania kształcił się w duchu humanistycznym, jednak w momencie, gdy odkrył swoje artystyczne zdolności, rozpoczął naukę malarstwa. Początkowo czerpał wiedzę od Francisco de Herrera, który pokazał mu jak ukazywać sceny rodzajowe w efektowny sposób. W kolejnych latach jego mentorem był Francisco Pacheca, znany z konserwatywnego podejścia do malarstwa.
Niezależność artystyczną Diego Velazques osiągnął w 1617 roku, kiedy to otworzył własną pracownię malarską. Miał dopiero 18 lat, a już został doceniony przez elitę artystów, którzy przyjęli go do cechy malarzy w Sewilli. Twórczość Velázqueza w jego pierwszych latach to wyraźne zainteresowanie światem, poszukiwanie własnego stylu oraz fascynacja teologicznymi tematami. Nie zabrakło również inspiracji stylem Cavaraggia. Pierwsza twórczość Velázqueza miała charakter naturalistyczny, dość mroczny, surowy oraz bardzo intymny.
Idąc nurtem barokowym, skupił się głównie na malarstwie religijnym i przedstawieniu kościołów. Fascynował się też scenami rodzajowymi, które łączył z martwą naturą, tworząc tzw. bodegony. W jego obrazach na pierwszy plan wysuwała się najczęściej kuchnia, a tematyka była związana z przygotowywaniem posiłków i życiem codziennym osób pracujących w kuchni. Najsłynniejsze dzieła z tego okresu to Śniadanie, Stara Kucharka czy Wieczerza w Emaus.
Panny Dworskie Velazqueza
Dążenia do doskonałości
Diego Velazques stawał się samodzielnym, niepowtarzalnym twórcą pod okiem Francisco Pacheca, z którym bardzo się zaprzyjaźnił. Ich więzy były do tego stopnia silne, że w 1618 roku Velazques poślubił córkę Pachecy - Juanę. Wszystko układało się po jego myśli, a sam nie spodziewał się, że w 1623 roku zostanie mianowany nadwornym malarzem króla Hiszpanii Filipa IV.
Nominacja wiązała się z opuszczeniem dotychczasowego miejsca zamieszkania i wymagała przeniesienia się na stałe do Madrytu, gdzie Velázquez poświęcił się pracy portrecisty na dworze królewskim. Tworzył przede wszystkim portrety rodziny królewskiej i dworzan, a także osób które odwiedzały dwór. Portrety, które wyszły spod jego dłoni cechowały się niezwykłą, statyczną formą i dość konserwatywnym podejściem. Velázquez choć nie przepadał za nowatorstwem, swoje portrety tworzył w charakterystycznym dla niego stylu.
Po kilku latach pacy na dworze postanowił zaczerpnąć inspiracji z twórczości innych malarzy i artystów, by móc doskonalić swój warsztat. W 1629 roku Postanowił wyruszyć w podróż do Włoch, za aprobatą króla Flipa IV. Wpływ na decyzję artysty o wyjeździe miało spotkanie z Peterem Paulem Rubensem, który zauroczył Velázqueza malarstwem włoskim i możliwościami czekającymi na malarza w Italii.
Diego Velázquez podróżował przez 2 lata po wielu miejscowościach we Włoszech, w jednych zatrzymując się na krócej, w innych pozostając dłużej. Nie pominął takich miast jak Wenecji, bogatej artystycznie Werony, Mediolanu, Neapolu i oczywiście Rzymu. Stolicy Włoch Velázquez poświęcił najwięcej czasu. Tutaj właśnie poznawała sztukę i architekturę włoską, twórczość Rafaela, Michała Anioła i Tycjana. Nawiązał też znajomość z dokonałym malarzem i grafikiem ówczesnej epoki – Jose de Roberą. Velázquez we Włoszech usilnie poszukiwał natchnienia.
Pomimo powrotu do Madrytu w 1631 roku, podróż do Włoch nie miała być jego ostatnią. Sukcesy na dworze królewskim i jego nominacja na funkcję nadintendenta przysporzyły mu konfliktów z innymi, nadwornymi malarzami. W 1645 roku został mianowany zarządcą Pokoju Oktagonalnego w kompleksie pałacowym Królewski Alkazar. Spowodowało to zaostrzenie konfliktów i niesnasek między nim, a resztą malarzy. Velázquez postanowił poprosić króla o zgodę na kolejną podróż do Włoch.
Przygoda rozpoczęła na nowo w 1649 roku. We Włoszech Velázquez chciał zakupić obrazy i poszukać inspiracji do kolejnego zadania, czekającego go na królewskim dworze, a mianowicie Hiszpańskiej Akademii Królewskiej. Druga podróż po Italii trwała również 2 lata, a malarz odwiedził głównie Wenecję, Genuię, Bolonię, Neapol i Rzym. Nawiązał kolejne znajomości z Poussinim, Pietro da Cortona oraz Mattia Preti.
Jednym z najbardziej udanych spotkań było nawiązanie znajomości z rzeźbiarzem i malarzem – Giovanni Lorenzo Bernini. Podróż okazała się całkiem udana, gdyż artysta przywiózł ze sobą dzieła Veronsego i Tintoretta. Dodatkowo w 1659 roku przystąpił do Akademii Sztuk Pięknych św. Łukasza w Rzymie, uważaną za jedną z najbardziej prestiżowych w Europie. Podczas podróży Velázquez próbował swoich sił w tworzeniu krajobrazów. Zafascynowały go ogrody Villi Medici, które uwiecznił na płótnie. Podczas wyprawy wykonał też słynny portret papieża Innocentego X.
Ostatnie lata twórczości Velazqueza
Życie Velázqueza oddane było pracy i twórczości. Malarz nie lubił monotonii w swoim życiu, przez cały czas dążył do doskonalenia swojego warsztatu i rozwoju. W 1659 roku został rycerzem Zakonu Świętego Jakuba, gdzie miał bronić wiary chrześcijańskiej i podróżujących pielgrzymów.
Wenus z lustrem
W ostatnich latach swojego życia Velazques stworzył słynne dzieło „Panny Dworskie”, które całkowicie odzwierciedlało barokowy styl jego twórczość. Artysta zmarł w wieku 61 lat, w 1660 roku. Pochowany został w kościele św. Jana w Madrycie, a w kilka dni po pogrzebie zmarła jego żona.
Pośmiertnie Diego Velázquez otrzymał tytuł szlachecki za zasługi dla narodowego dziedzictwa artystycznego, o który ubiegał się przez lata swojego życia.
Madryckie Muzeum Prado - tutaj poznasz dzieła Velazqueza
Velázquez postawił po sobie niezwykłą twórczość charakterystyczną dla baroku i stał się mistrzem dla wielu późniejszych, i ówczesnych malarzy. Tworzył wybitne dzieła, z których obraz „Poddanie Bredy” został okrzyknięty arcydziełem malarstwa. Na całym świecie Velázquez znany jest też z dzieł „Wenus z lustrem” oraz „Triumf Bachusa”, gdzie widać silny wpływ mitologii.
Z jego dzieł inspirację czerpali Francisco Goja, oraz Eduardo Maneta. Docenili go także współcześni artyści m.in. Salvador Dali, oraz Pablo Picasso, którzy wspominali często twórczość malarza. Obecnie dzieła Velázqueza można podziwiać w muzeum Prado w Madrycie, National Gallery w Londynie, galeriach w Stanach Zjednoczonych oraz w Kunsthistorisches Museum w Wiedniu.
