Hotel Tropic Finestrat
Costa Blanca płn. / Finestrat
Wyszukaj na stronie
Menu
Zarezerwuj nocleg:
 |
0034 966 444 615 |
 |
wynajem@ibermaxx.pl |
 12080525 
ibermaxx
|
|
Oferty sprzedaży:
499.000 €
Praktycznie nowa willa w otoczeniu pól golfowych Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
370.000 €
Dom na dużej parceli z panoramicznym widokiem na morze w Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
 |
 |
 |
 |
Reklama
Amfiteatr rzymski w Tarragonie
Amfiteatr rzymski w Tarragonie czyli trochę starożytności dziś
Starożytne Imperium Rzymskie objęło zasięgiem swojego posiadania i oddziaływania bardzo dużą część dzisiejszej Południowej Europy. Cechowała to państwo i kulturę specyficzna kultura, w tym i architektura. Typowym dla niej elementem by amfiteatr. Taki właśnie postawili w Tarragonie.
Tarragona
Hiszpańskie miasto w Katalonii. Leży nad Morzem Śródziemnym. Nie jest bardzo duże, bo obecnie posiada niecałe 130 tysięcy mieszkańców. Znane z istotnych walorów turystycznych oraz bogatej historii. III wiek przed naszą erą był czasem, kiedy Starożytni Rzymianie uczynili z dzisiejszej Tarragony swoją siedzibę na czas walk z Kartagińczykami. Publiusz Korneliusz Scypion i jego brat Gnejusz ufortyfikowali ją. Później ustanowiono tam stolicę regionu, a w pierwszych wiekach naszej ery to miasto, zwane wówczas Tarraco, było uznawane za najelegantsze w całym Imperium Rzymskim i zamieszkiwało je dwukrotnie więcej ludzi, niż obecnie. Większość zabytków dzisiejszej Tarragony pochodzi właśnie z tamtego okresu. Jednym z nich są ruiny amfiteatru.
Amfiteatr Rzymski
Usytuowany jest poza murami rzymskiego miasta. Zbudowano go w pobliżu brzegu Morza Śródziemnego. Powstał w drugim wieku naszej ery. Na jego obszarze znajdziemy też ruiny kościoła Wizygotów. Obecnie obiekt należy do, wpisanego na listę światowego dziedzictwa UNESCO, Kompleksu Archeologicznego Tarragony.
Amfiteatr Rzymski w Tarragonie posiadał 15 tysięcy metrów sześciennych kubatury. Posiadał kształt elipsy o wymiarach 130x102 metry. Jego część przeznaczona dla widowni, podzielona była na trzy części. Ściany i korytarze oddzielały od siebie widzów należących do różnych klas społecznych. Poniżej amfiteatru i w piwnicach znajdowały się też miejsca do odpoczynku i modlitwy. W północnej części omawianego obiektu archeolodzy znaleźli blok kamienny, ozdobiony freskiem, poświęconym bogini Nemesis.
Obecnie budowla zachowuje pierwotny kształt, choć oczywiście ząb czasu odcisnął już na niej spore piętno. Widoczne są ubytki w kamieniu, często wybieranym do stawiania innych obiektów. Nie ma już ścian oddzielających sektory, czy okolicznej infrastruktury. Brak też miejscami dużych kawałków muru okalającego, za to w późniejszych dziesięcioleciach postawiono nowe ściany, z cegły.
Historia
Amfiteatr został ukończony w II wieku naszej ery i już na przestrzeni tamtego stulecia część została zburzona. W następnym wieku odbudowano go. Stało się to za rządów rzymskiego cesarza Heliogabala. Dla upamiętnienia restauratora, podium ozdobiono wielkim napisem, którego fragmenty zachowały się do dziś.
Ważną datą w historii budowli jest 21 styczeń 259 roku, czyli okres panowania cesarza Waleriana I, kiedy to ze szczególną intensywnością prześladowano chrześcijan. Na arenie zostali spaleni żywcem trzej przedstawiciele tej religii w mieście:
Fructuosus(San Fructuoso) – biskup Tarraco. Przez kościół katolicki uznany męczennikiem i świętym. Wykonując swoją posługę został skazany na śmierć w ramach akcji przeciwko chrześcijanom, prowadzonej przez Waleriana I i jego syna Gallienusa. Na jego cześć Św. Augustyn napisał jedno ze swoich kazań. Rok 2009 był upamiętnieniem 1750 rocznicy tego wydarzenia.
Omen z Tarragony(Tarraco) – duchowny chrześcijański, spalony żywcem w amfiteatrze Tarraco, w tym samym czasie, co Fructuosus.
Eulogio de Tarragona – hiszpański duchowny chrześcijański. W konsekwencji wykonywania posługi diakona spalony wraz z Omenem z Taragony i Fructuosusem 21 stycznia 259 roku w rzymskim amfiteatrze Tarraco. Powyższa trójka, to pierwsi znani w dokumentach męczennicy chrześcijańscy w Hiszpanii.
W przeciągu trwania V wieku naszej ery i stosunku cesarzy, amfiteatr stopniowo tracił swoje pierwotne funkcje i znaczenie. Sto lat później kamienie z tej starorzymskiej budowli były już brane i wykorzystywane jako budulec dla trójnawowej bazyliki w Tarraco. Była to świątynia z epoki Wizygotów, stawiana właśnie na cześć trzech męczenników. W XII wieku powstał na jej miejscu romański kościół Santa Maria Del Miracle, który z kolei przetrwał do początków XX wieku, a konkretnie do roku 1915, kiedy to został zburzony.
Przeznaczenie oraz położenie
W rzymskim amfiteatrze Tarracos odbywały się przede wszystkim pokazy rozmaitych walk, imprezy sportowe, przedstawienia – z dzisiejszego punktu widzenia – dosyć okrutne.
Walki gladiatorów – boje dwóch uzbrojonych mężczyzn przeciwko sobie lub uzbrojonego bojownika z agresywnym i dużym zwierzęciem. Najczęściej lwem albo wielkim psem. Walki takie kończyły się z reguły czyjąś śmiercią. Jeśli jeden z uczestników żył jeszcze, ale był już pokonany, widzowie ruchem kciuków w górę lub w dół, decydowali, czy przegrywający zasługuje na ocalenie, czy na śmiertelny cios. Zanim wojownicy weszli na arenę, musieli przysiąc, że w walce nie będą się oszczędzać.
Ci którzy jednak unikali agresji, byli bici i przypalani rozżarzonymi węglami W swojej większości gladiatorzy składali się ze skazanych przestępców, niewolników pochodzących z podbitych ludów, jeńców wojennych. Bywali wśród nich też Rzymianie, którzy jakichś innych powodów, często politycznych, stracili swoje prawa obywatelskie. Pierwsze udokumentowane walki gladiatorów w Starożytnym Rzymie odbyły się w 264 roku p. n. e. Szybko takie spektakle zyskały sobie wielką popularność, po wiekach docierając i do hiszpańskiej Tarragony.
Pomysł na takie walki Starożytni Rzymianie podpatrzyli u Samnitów, Scytów i Etrusków. Miały one związek z rytualnym składanie bogom ofiar z ludzi. Gladiatorzy trenowali i przygotowywani byli w specjalnych szkołach. Mieli swoich trenerów, nauczycieli, czy właścicieli szkół. Były to najbardziej rygorystyczne szkoły w świecie starożytnym. Funkcjonowali i walczyli gladiatorzy różnych typów.
W różnych strojach, z różnym orężem. Typ ten zależał od typu i formy zakładanego o walki kasku, typu tarczy, miecza, czy innej części uzbrojenia.
Typy gladiatorów
Przede wszystkim były trzy typy gladiatorów:
Samnita – ciężkozbrojny, głowa chroniona hełmem z zasłona i pióropuszem, owalna tarcza, miecz i włócznia;
Gal – ciężkozbrojny z okrągłym lub grzebieniastym hełmem, owalna tarcza, miecz i sztylet;
Trak – jego orężem był długi nóż, mała owalna tarcza, hełm szpiczasty.
Rzadsze rodzaje gladiatorów stanowili: andabata, bestiarius, dimachaerus, eques, laquearius, essedarius, murmillo, secutor, sieciarz.
W historii zapisały się również częste bunty i powstania gladiatorów:
Bunt w Etrurii 195 r. p. n. e.; Bunt w Apulii 185 r. p. n. e.; Pierwsze powstanie na Sycylii 138 – 132 p. n. e.; Powstanie Aristonikosa 132 – 129 p. n. e.; Bunt Wettiusza 104 – 101 p. n. e.; Powstanie Spartakusa – 73 p. n. e ., największy z tych buntów.
Venatio – inny typ przedstawień, jakie odbywały się w dawnych wiekach, w tarragońskim amfiteatrze. Było to polowanie na dzikie zwierzęta i walka gladiatorów z nimi, oczywiście na arenie. Niemniej krwawa zatem i okrutna rozrywka, niż walki gladiatorów. Venatio były zwykle preludium dla walk ludzi, odbywały się rano, przed nimi. Drapieżniki pochodziły z południa cesarstwa, a nawet z Afryki. Głównie były to lwy, tygrysy, słonie. Bywały również niedźwiedzie, jelenie, psy, wielbłądy. Niektóre zwierzęta były szkolone bardziej do pokazywania sztuczek, współczesnego określenia używając, cyrkowych, a nie walki.
Popularnymi arenami takich walk, bardziej znanymi niż Tarracos, były usytuowane w mieście Rzym: Forum Romanum, Saepta Julia, czy Circus Maximus.
Amfiteatr w Tarracos, dzisiejszej Tarragonie, podczas takich walk, objęty był szczególnymi środkami ostrożności. Wszystko po to przede wszystkim, żeby zwierzęta nie uciekły, albo nie stanowiły niebezpieczeństwa dla widzów. Kopano rowy, montowano barierki.
W efekcie takiej potyczki bardzo rzadko się zdarzało, żeby zwierzę przeżyło. Bywało jednak tak, że życie tracił gladiator, specjalnie do takiego boju wyszkolony, czyli bestiarius. Historycy szacują, że podczas jednego dnia walk, w Tarragonie zgładzonych mogło zostać nawet tysiąc zwierząt. Niechlubnymi były igrzyska zorganizowane w Rzymie na cześć panowania cesarza Trajana. Zabito podczas nich 9000 zwierzęcych ofiar. Pozyskiwanie dzikich zwierząt z odległych zakątków ówczesnego świata świadczyło o panowaniu Rzymian nad nim. Dla mieszkańców Tarracos była to też jedyna możliwość zobaczenia egzotycznych stworzeń.
Nie tylko walki gladiatorów
W amfiteatrze widzowie mogli też zobaczyć polowania na egzotyczne stworzenia, bez walki z nimi. Przy zasiekach w postaci barierek i fosy, efekt był wiadomy. Rozgrywały się tam też zawody sportowe, głównie atletyczne, wystawy. Niechlubną, z dzisiejszego punktu widzenia, była inna rola Amfiteatru Rzymskiego. Często odbywały się tam różnego rodzaju egzekucje. Ofiarami ich byli przestępcy, ale często też przedstawiciele podbitych ludów lub prześladowanych grup społecznych i religijnych. Między innymi przywoływani wcześniej pierwsi hiszpańscy męczennicy: Fructuosus, Omen i Eulogio z Tarragony.
Amfiteatr zbudowano w dolnej części ówczesnego miasta, w pobliżu morza. W dużym stopni dlatego, żeby łatwy dostęp na arenę mieli dostawcy dzikich zwierząt i żeby nie musiały one przechodzić przez miasto, stwarzając przez to zagrożenie dla obywateli i porządku. Budowla powstała na stromym zboczu. Była wycięta w nim. Dzięki temu wykorzystano naturalne możliwości, aby arena była widoczna dla usytuowanej wyżej widowni. Do jego budowy wykorzystano beton i bloki kamienne. Podczas walk nad obiektem często rozpościerano olbrzymi namiot, który chronił widzów przed promieniami silnego słońca.
Poniżej amfiteatru funkcjonował prawdopodobnie system, który dzisiejszym językiem można by określić, jako wyciągarka. System kół pasowych, lin i przeciwwag powodował, że klatki ze zwierzętami były w stosunkowo wygodny sposób wyciągane na górę, z morza w pobliże areny.
Szersza lokalizacja
Tarragona położona jest w Katalonii, w odległości około 100 kilometrów na południe od Barcelony, która zresztą jest stolicą tej wspólnoty autonomicznej. To właśnie przez to drugie miasto najłatwiej jest dostać się do Tarragony i amfiteatru. W grę wchodzi oczywiście podróż samochodowa, czy autokarowa stamtąd między innymi wzdłuż brzegu Morza Śródziemnego. Jeśli natomiast postawimy na transport powietrzny, Barcelonę obsługuje kilka lotnisk:
Port lotniczy Barcelona El Prat – położony dokładnie w miejscowości El Prat de Llobregat. Połączenie m. in. z Poznaniem.
Port lotniczy Girona – 100 km. na północny wschód od Barcelony – połączenia m.in. z Warszawą, Gdańskiem, czy Katowicami.
Port lotniczy Reus – położony 11 km. od Tarragony, jednak nie obsługuje połączeń bezpośrednio z Polską.
Będąc w Barcelonie, warto zobaczyć i tamtejsze znamienite zabytki.
Do najciekawszych należą: Kościół Sagrada Familia, budynek Casa Mila, budynek Casa Vicens, oba według myśli Antonio Gaudiego, Katedra w Barcelonie, Kościół Santa Maria del Mer.
Jeśli natomiast będziemy już w Tarragonie, to miast oferuje szeroką bazę noclegową. To między innymi hotele: Nuria, Hotel Sant Jordi lub Hotel Lauria.
