Hotel AR Diamante Beach Spa Calpe

Hotel AR Diamante Beach Spa Calpe

Hotel AR Diamante Beach Spa oferuje elegancko urządzone pokoje dysponujące balkonem i oferujące bezpłatny dostęp do Internetu. Wyposażenie pokoi obejmuje klimatyzację oraz telewizor z dostępem do kanałów telewizji satelitarnej.

Hotel ten usytuowany jest w odległości 200 metrów od plaży Levante w miejscowości Calpe, a jego oferta obejmuje 3 odkryte baseny z tarasami do opalania.

Nadmorska promenada z restauracjami, barami i sklepami znajduje się 2 minuty spacerem od obiektu. Port w Calpe i słynna skała Ifach oddalone są od hotelu AR Diamante Beach Spa o około 1 km.

W miesiącach letnich posiłki serwowane są na tarasie przy basenie. Na terenie hotelu Diamante Beach Spa mieści się restauracja bufetowa, w której serwowane są dania kuchni śródziemnomorskiej, przygotowywane na oczach Gości. Zaplecze gastronomiczne obiektu obejmuje również kawiarnię oraz piano bar.

Hotel zaprasza na rozmaite atrakcje i występy, które odbywają się codziennie w lipcu i sierpniu oraz w weekendy poza sezonem. Goście mogą aktywnie spędzać czas, grając w tenisa lub minigolfa.

Calpe to miejscowość wypoczynkowa na wybrzeżu Costa Blanca, ok. 62 km na północny–wschód od Alicante, z pięknymi plażami oraz strefą hotelowo–gastronomiczną wzdłuż wybrzeża. Atrakcją miejscowości jest formacja skalna Penón de Ifach, duże centrum sportów wodnych oraz liczne szlaki turystyczne w samej miejscowości jak i jej okolicach. Jest to ośrodek dla osób lubiących zwiedzać i aktywnie spędzać czas, także dla rodzin z dziećmi.

Znajduje się tu także rezerwat przyrody Penón de Ifach, rezerwat, w którym dawniej pozyskiwano sól oraz przepiękne plaże. W Penón de Ifac można zobaczyć m.in. sokoła wędrownego, kormorana czubatego.

Będąc w miejscowości Calpe warto wybrać się w odwiedziny do Walencji. Walencja to trzecie pod względem wielkości miasto Hiszpanii. Zostało zbudowane na wyjątkowo żyznej glebie, która idealnie nadaje się pod uprawę owoców cytrusowych. Jest to jeden z najintensywniej uprawianych regionów Hiszpanii, a nawet Europy.

Centrum Walencji ograniczone jest dwiema alejami: Gran Vía Marqués del Turia i Gran Vía Ramón y Cajal. Poza centrum znajdują się również warte zwiedzenia: Jardines del Río Turia oraz Museo de Bellas Artes. W Jardines zbudowano pas ogrodów, boiska sportowe, place zabaw oraz liczne mosty. Na szczególne uznanie zasługuje Palau de la Música, czyli sala koncertowa znana na całym świecie.

Z kolei zaś Museo de Bellas Artes obfituje w zbiory obrazów i rzeźb począwszy od starożytności do współczesności. Zbiory liczą 200 obrazów artystów takich jak: Pere Nicolau, Velázquez, El Greco, van Dyck, czy też Goya.

Jeden z najbardziej znanych budynków w Walencji i, a zarazem jednym z najlepiej zachowanych zabytków w mieście Walencja jest Torres de Serrans lub Porta de Serrans. Jest to jedna z dwunastu bram, które zostały znalezione wzdłuż starych murów średniowiecznego miasta Walencji.

Katedra w Walencji znana jako "Seu" to siedziba diecezji miasta Walencja w Hiszpanii. Jest poświęcona Matce Bożej. Kościół był poświęcony w 1238 przez biskupa Walencji Pere d'Albalata. Zbudowany w miejsce meczetu, który z kolei stał w miejscu dawnej katedry gockiej. Posiada architekturę gotycką, w wersji katalońsko-śródziemnomorskiej, a także elementy stylu romańskiego, gotyku francuskiego, renesansu, baroku oraz neoklasycystyczne.

W bocznej kaplicy, po prawej stronie od głównego wejścia, znajduje się kaplica Świętego Kielicha. Długowieczna tradycja chrześcijańska głosi, że z największym prawdopodobieństwem to właśnie ten kielich był używany przez Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy. Był używany przez wielu Papieży, ostatnio przez Benedykta XVI, 9 lipca 2006. Kielich datowany na I wiek był podarowany katedrze przez króla Alfonsa V Aragońskiego w 1436.

Kolejnym sakralnym zabytkiem Walencji jest Kościół Santa Catalina (Templo de Santa Catalina Mártir) znajdujący się na placu Lope de Vega. Budynek został zbudowany w miejscu dawnego meczetu w 1245 roku i uzyskał status parafii.

Świątynia ma jedną nawę. Po bokach przypory odgraniczają poszczególne kaplice. Jest to jeden z nielicznych w mieście kościołów gotyckich z ambitem (tak samo jak katedra). W XVI wieku budynek został wyremontowany i przebudowany po pożarze w renesansowym stylu. W 1785 wedle panującej mody nadano mu barokowy wygląd.