Casa Pardo Lugo
Galicia / Lugo
Wyszukaj na stronie
Menu
Zarezerwuj nocleg:
 |
0034 966 444 615 |
 |
wynajem@ibermaxx.pl |
 12080525 
ibermaxx
|
|
Oferty sprzedaży:
499.000 €
Praktycznie nowa willa w otoczeniu pól golfowych Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf
370.000 €
Dom na dużej parceli z panoramicznym widokiem na morze w Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde
 |
 |
 |
 |
Reklama
Hiszpańska Inkwizycja
Inkwizycja hiszpańska
Cokolwiek robi się dla nawrócenia heretyków, jest łaską. (Nicolas Eymeric)
Powyższy cytat pochodzi z Dyrektorium dla inkwizytorów (El manual de los inquisidores) - ukończonego w 1376 roku podręcznika dla inkwizytorów, autorstwa katalońskiego teologa oraz inkwizytora Nicolasa Eymerica. Dzieło to stało się najbardziej popularnym podręcznikiem w rękach inkwizycji na przestrzeni XV - XVII wieku. Stanowiło zatem ważny wykładnik dla działającej we wczesnonowożytnej Hiszpanii odmiany inkwizycji, a więc kościelnej instytucji, która została powołana do walki z herezjami.
Podłoże hiszpańskiej inkwizycji stanowiła oczywiście średniowieczna działalność inkwizycyjna. Na szczególną uwagę zasługuje jednak fakt, iż w średniowieczu była ona zależna od papieża i działała przeciwko rzeczywiście istniejącym chrześcijańskim ruchom heretyckim, które podważały doktrynę Kościoła. Z kolei inkwizycja hiszpańska wymierzona była przede wszystkim w nawróconych na katolicyzm, dawnych wyznawców judaizmu oraz islamu. Jej celem było badanie prawdziwości takich nawróceń, a także prawdziwości wiary ich potomków. Poza tym, inkwizycja ta sprawowała pieczę nad przestrzeganiem zasad moralności katolickiej przez ogół społeczeństwa hiszpańskiego.
Thomas Torquemada
Historia powstania instytucji
Początek inkwizycji hiszpańskiej datuje się na dzień 1 listopada 1478 roku oraz 27 września 1480 roku, kiedy to na mocy postanowień papieża Sykstusa IV wyznaczeni zostali pierwsi inkwizytorzy. Prawo do mianowania i odwoływania inkwizytorów przyznane zostało koronie hiszpańskiej. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, iż ustanowienie w tym okresie inkwizycji, nie było w Hiszpanii nowym zjawiskiem.
Wraz z początkiem XIII wieku bowiem zaczęły funkcjonować w Aragonii komisje papieskie utworzone dla inkwizytorów, którzy działali przeciwko langwedockim katarom. Istnienie w państwie hiszpańskim przedstawicieli trzech kultur i religii, a więc chrześcijan, Żydów i muzułmanów, było faktem akceptowanym jedynie do pewnego czasu. O ile dawniej chrześcijańscy władcy nie usiłowali narzucić swoim poddanym jedności religijnej i – jak pisze Pierre Chaunu, znawca historii hiszpańskiej: Chrześcijańska Hiszpania była w średniowieczu jedynym krajem chrześcijaństwa, gdzie mogły żyć bez prześladowań znaczne mniejszości religijne, o tyle u schyłku średniowiecza uległo to zmianie.
Hiszpania nie była już miejscem, w którym mogli harmonijne współistnieć przedstawiciele różnych ras oraz religii. W marcu 1492 roku ogłoszony został dekret nakazujący Żydom opuszczenie kraju. Znaczna część z nich zdecydowała się wówczas na przyjęcie chrztu i zmianę religii, przywdziewając szaty „nowych chrześcijan” i stając się tak zwanymi conversos, czyli nawróconymi. Z czasem wzbudziło to jednak niepokój, zwłaszcza wśród niższych warstw społecznych. Wychodziły one z założenia, że conversos nadal pozostawali ukrytymi wyznawcami judaizmu, uznając to w konsekwencji za profanację wiary chrześcijańskiej. Żydzi zostali zatem oskarżeni o wyznawanie dawnej wiary.
Hiszpańska para królewska, Ferdynand II i Izabela I, zdawali sobie sprawę z nastrojów ludu, w związku z czym utworzyli hiszpańską inkwizycję. Działania pierwszych inkwizytorów w większości przypadków wymierzone były w conversos. Chrześcijanie pochodzenia żydowskiego, nazywani marranami, bardzo szybko przedostawali się do elit politycznych, kościelnych oraz gospodarczych. Budzili tym samym ogromną niechęć i zawiść „starych chrześcijan”, a więc Katalończyków i Kastylijczyków, których naciski skłoniły z czasem parę królewską do zwrócenia się do papieża z prośbą o zgodę na ustanowienie hiszpańskiej inkwizycji.
Trybunał utworzony został w 1480 roku i rozpoczął swą działalność rok później w Sewilli. Od 1483 roku nad inkwizycją w Hiszpanii czuwał Tomas de Torquemada, spowiednik samej królowej, który z końcem XV wieku wydał cały szereg instrukcji, regulujących funkcjonowanie trybunałów inkwizycyjnych. Już na początku XVI wieku inkwizycja stała się ważnym narzędziem rzeczywistości religijno-politycznej w kraju. Reguły stworzone przez Torquemadę utrzymane zostały praktycznie do końca istnienia instytucji. Wprowadzono jedynie niewielkie zmiany, między innymi wypracowane przez wielkiego inkwizytora, Fernando Valdesa.
Krzesło tortur z czasów hiszpańskiej inkwizycji
Z czasem hiszpańska inkwizycja znacznie rozszerzyła swój zasięg. W latach 1487-1492 utworzone zostały trybunały na Sycylii oraz Sardynii. W 1530 roku kampania prowadzona przeciwko marranom zakończyła się. Inkwizycję zwrócono wówczas w kierunku kontrolowania ortodoksji oraz moralności ogółu chrześcijańskiego społeczeństwa. Instytucja zaczęła zajmować się również sprawami wielożeństwa, praktyk magicznych, zoofilii i homoseksualizmu. Dość surowo inkwizycja hiszpańska obchodziła się ze zwolennikami reformacji. W latach 1559-1562 spłonęło na stosie siedemdziesięciu siedmiu luteran. Od 1559 roku inkwizycja hiszpańska zaczęła wydawać własny indeks ksiąg zakazanych, na wzór Świętego Oficjum w Rzymie.
Upadek inkwizycji
Od XVIII wieku rozpoczął się powolny, lecz skuteczny upadek inkwizycji hiszpańskiej. Główną tego przyczyną był kryzys finansowy, a także mało entuzjastyczne nastawienie dynastii Burbonów do tej instytucji. Ważną rolę odegrał również wpływ oświeceniowych idei. Po 1730 roku zaobserwować można zdecydowanie mniejszą liczbę wytaczanych procesów. W połowie XVIII wieku zaprzestano również stosowania tortur. W 1781 roku wykonano ostatni wyrok śmierci w dziejach hiszpańskiej inkwizycji. W 1799 roku, w wyniku udziału Hiszpanii w wojnach napoleońskich i związanych z tym kosztów, nastąpiła konieczność wyprzedaży majątku instytucji państwowych, w tym inkwizycji. Po raz pierwszy inkwizycję zniósł Bonaparte 4 grudnia 1808 roku, kiedy zajął Madryt. Niedługo potem, w 1814 roku, inkwizycja została przywrócona przez króla Ferdynanda VII Burbona. Ostateczne zniesienie tej instytucji nastąpiło 9 marca 1820 roku. W 1834 roku wydano dekret królewski, który potwierdził zniesienie inkwizycji hiszpańskiej i zarządził konfiskatę całego majątku, który po niej pozostał.
Wymyślne narzędzia tortur hiszpańskiej inkwizycji
Struktura organizacyjna inkwizycji hiszpańskiej
Głównym przywódcą hiszpańskiej inkwizycji był wielki inkwizytor, nazywany także inkwizytorem generalnym, który był mianowany przez króla, a zatwierdzany przez papieża. Wielki inkwizytor stał na czele Rady Najwyższej oraz Generalnej Inkwizycji, która nazywana była potocznie Suprema. Stanowiła ona najwyższy sąd apelacyjny w całej strukturze inkwizycji hiszpańskiej.
Generalnej Inkwizycji podlegały z kolei lokalne trybunały, których ostateczna liczba wyniosła 21. Strukturę organizacyjną hiszpańskiej inkwizycji bardzo dokładnie przedstawił Marcelin Defourneaux. Na czele rady inkwizycji stoi inkwizytor generalny, nominowany przez króla. W założeniu ma on być niezawisły i sprawować władzę z pomocą miejscowych organów inkwizycji, a także familiares – coś w rodzaju ochotniczej straży.
Kary stosowane przez hiszpańską inkwizycję
Zgodnie z ustawą wydaną przez cesarza Fryderyka II, a zaakceptowaną przez papieża Grzegorza IX i Innocentego IV, karą za herezję było spalenie żywcem na stosie. Kara ta wymierzana była tylko w przypadku osób, które odmówiły podporządkowania się Kościołowi. Był to swoisty akt łaski, gdyż zgodnie z prawem kanonicznym, początkowe działania inkwizycji zmierzać miały do pojednania heretyka z Kościołem. Jeżeli oskarżony wyrzekał się herezji, otrzymywał rozgrzeszenie. Stosowano wówczas inne, łagodniejsze kary oraz pokuty, jak na przykład: odmawianie modlitw, pielgrzymki, chłosty, czy kary pieniężne.
W przypadku poważniejszych spraw stosowano kary więzienne, na ogół bezterminowe, które uchylano jednak po kilku miesiącach i zamieniano na środki pokutne. Jeżeli oskarżony dalej zaprzeczał przedstawionym mu zarzutom, inkwizycja mogła skazać go na śmierć. Kara śmierci stosowana była także w przypadku osób, które po wcześniejszym rozgrzeszeniu ponownie popadały w herezję. Wyrok śmierci był jednoznaczny z konfiskatą majątku osoby skazanej.
Zainteresuje Cię również:
fakty z historii Hiszpanii | wojna domowa w Hiszpanii |sławni Hiszpanie | spis treści przewodnika po Hiszpanii |
