HOME PRZEWODNIK PO HISZPANII WSZYSTKIE NOCLEGI JAK REZERWOWAć FAQ O NAS KONTAKT

Wyszukaj na stronie

Zarezerwuj nocleg:

Miejscowość:
Przyjazd:
Wyjazd:
Ilość osób:

	0034 966 444 615
	wynajem@ibermaxx.pl
12080525 ibermaxx

Oferty sprzedaży:

499.000 €

COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf

149.500 €

COSTA BLANCA PŁD. / Playa Flamenca

370.000 €

COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde

Reklama

Francisco Pizarro

Francisco Pizarro – pasterz świń, który podbił Peru

Przełom XV i XVI wieku to czas, w którym rodzili się pierwsi wielcy odkrywcy Nowego Świata. Wtedy właśnie Europejczycy dokonywali jednych z największych odkryć w historii ludzkości. Pośród tak wielkich nazwisk, jak Krzysztof Kolumb, Vasco da Gama, Hernando Cortez czy Don Diego Velazquez znalazło się jeszcze jedno, które wkrótce zostało rozsławione i zapamiętane na całym świecie. To Francisco Pizarro – legendarny zdobywca Peru i człowiek, który podporządkował sobie imperium Inków.
Młodość Francisco

Początki życia wielkiego konkwistadora owiane są lekką mgłą tajemnicy. Do dziś nie wiadomo dokładnie, w którym roku urodził się Francisco Pizarro. Według jednych źródeł i historyków młody zdobywca przyszedł na świat w 1478 roku. Jest to najbardziej prawdopodobna data urodzin Francisco Pizarro. Inne źródła podają, że urodził się on siedem lat wcześniej. Pewne jest natomiast miejsce jego narodzin. Było to miasto Trujillo w dzisiejszym regionie Estremadura.

Nie tylko data urodzenia jest nie do końca jasna. Niewiele wiadomo także o okresie dzieciństwa późniejszego konkwistadora. Sam Francisco był nieślubnym synem hiszpańskiej wieśniaczki Franciski Gonzalez Mateos i kapitanem hiszpańskiej armii szlacheckiego pochodzenia Gonzalo Pizarro Rodriguezem de Aguilar. Francisco Pizarro był jedynym dzieckiem z tego związku, choć miał także trójkę przyrodnich braci. Był też starszy od najstarszego ze swoich braci o ponad 20 lat.

W różnych podaniach pojawia się informacja, że wiele osób miało już wyrobione zdanie na temat tego, co stało się z młodym Pizarrem. Według wielu osób matka porzuciła Francisco Pizarro zaraz po urodzeniu. Według plotek matka miała pozostawić dziecko na schodach kościoła w Trujillo.
Francisco Pizarro już jako młody chłopiec zarabiał na życie. Zajmował się wypasem świń i choć nie było to zajęcie, którym mógł się pochwalić, a sam Pizarro do końca życia pozostał analfabetą, niejeden wykształcony szlachcic mógł pozazdrościć konkwistadorowi późniejszych osiągnięć i podbojów.

W 1502 roku młody Pizarro brał udział w swoich pierwszych wyprawach do Ameryki. 11 lat później, jako jeden z pierwszych osób przekroczył wraz z Vasco Balboa Przesmyk Panamski, dzięki czemu jako pierwszy z Europejczyków dotarł w ten sposób do Oceanu Spokojnego. Niedługo potem miał się rozprawić z imperium Inków, dzięki czemu zdobył sławę i bogactwo.

Pierwsza próba

Gdy na początku lat ’20 XVI wieku kuzyn Francisco Pizarra, Hernando Cortez ostatecznie rozprawił się z potęgą Azteckiego imperium, po Europie rozniosła się wieść o wspaniałościach, jakie czekały na konkwistadorów w Nowym Świecie. Opowieści o górach złota, pięknych kobietach, władzy i dobrobycie tak zaabsorbowały młodego Pizarro, że postanowił on wyruszyć w podróż na drugi koniec świata. Już w 1522 roku Pizarro spotkał dwóch ludzi z którymi wspólnie zamierzał wyprawić się w podbój nowo odkrytych ziem. Byli to Diego de Almagro, żołnierz armii hiszpańskiej, oraz ksiądz Hernando de Luque. Mężczyźni zawarli sojusz, na mocy którego postanowili sprawiedliwie podzielić się skarbami, jakie odnajdą w nowo podbitym świecie.

13 września tego samego roku, za wsparciem i aprobatą Ariasa de Avili wyprawa wyruszyła do dzisiejszych zachodnich wybrzeży Ameryki Południowej. Niestety liczba 13 nie przyniosła szczęścia świeżo upieczonym zdobywcom – z powodu braku żywności, licznych starć z tubylcami i złej pogody misja zakończyła się niepowodzeniem. Wyprawa licząca 80 ludzi i 40 koni wróciła bez sukcesu i nadziei do Panamy. Porażka jednak nie niechęciła samych poszukiwaczy złota, którzy widzieli na własne oczy czego mogą spodziewać się po nowo odkrytych lądach.

Kolejna wyprawa

Niestety, na wieść o porażce ekspedycji Francisco Pizarro i jego załogi, gubernator de Avila nie był zadowolony. Po dwóch latach od feralnej próby zdobycia jakichkolwiek dóbr, Pizarro i jego wspólnicy ponownie próbowali uzyskać pomoc od zwierzchnika, jednak bezskutecznie. Zrażony pierwszym niepowodzeniem gubernator nie udzielił wsparcia kolejnej ekspedycji. Na szczęście dla konkwistadorów miejsce gubernatora jeszcze w tym samym roku zajął Pedro de los Riosa.

Nowy gubernator wyraził zgodę na wyprawę i udostępnił wspólnikom aż 2 okręty oraz zapewnił 160 – osobową załogę, która w sierpniu 1526 roku wyruszyła w podróż, docierając do dzisiejszej Kolumbii i rzeki San Juan. Drugi statek, dowodzony przez Bartolome Ruiza wypłynął poza linię równika i dotarł w okolice granic dzisiejszego państwa Peru.

Wyprawa Ruiza była o tyle szczęśliwa, że statek natknął się przypadkiem na tratwę tubylców, na której przewożona była ceramika, złoto i srebro oraz szmaragdy. Po ograbieniu Indian ekspedycja wyruszyła na północ, gdzie połączyła się z oddziałami Pizarro. Ten drugi nie miał jednak takiego szczęścia, a jego oddział był wyczerpany walkami z tubylcami. W tym samym czasie do połączonych sił dotarły oddziały Diego de Almagro, i cała ekspedycja ruszyła z San Juan w kierunku miejsca, gdzie znaleziono tratwę ze skarbami. Po dotarciu do miejsca, w którym dziś znajduje się miasto Atacames Hiszpanie spotkali się z oporem miejscowej ludności, co spowodowało, że oddziały były zmuszone wycofać się z miejsca.

INKOWIE-MACHU-PICCHU-PERU-ZDJECIE
Majestatyczne Machu Picchu w Peru

Ostatnia szansa

Trzynastka nie była całkowicie pechową liczbą dla Pizarro. Po niepowodzeniu kolejnej próby de los Rios nie był przychylny kolejnym próbom zdobycia kosztowości przez Francisco Pizarro. Gubernator początkowo nie chciał udostępnić ekspedycji kolejnego statku i chciał zakończyć misję, jednak Francisco Pizarro wygłosił przemówienie do swoich towarzyszy. Wcześniej pechowa liczba 13-tu ludzi zgodziła się pójść z Pizarro w poszukiwaniu nowych możliwości – reszta załogi wróciła do Panamy. Za namową Almagro i Ruiza gubernator w końcu niechętnie zgodził się przyznać ekspedycji dodatkowy statek, lecz z zastrzeżeniem, że użyty on będzie do ściągnięcia Pizarro i jego ludzi powrotem do Panamy w ciągu najbliższych sześciu miesięcy. Pizarro sam wrócił do Panamy, jednak dopiero po 18 miesiącach. Udało mu się dotrzeć aż do dzisiejszego regionu Tumbes.

Pomimo kolejnej porażki Pizarro nie poddawał się. Wiedząc, że nie uzyska aprobaty gubernatora wyruszył zatem do Hiszpanii, gdzie postarał się o audiencję u króla Karola I. Opowieści o bogactwach Peru i jego zasobach tak bardzo pobudziły wyobraźnię króla, ze postanowił on poprzeć kolejną wyprawę Francisco Pizarro. Niedługo potem królowa Izabela Portugalska podpisała kapitulację z Toledo, na mocy której to Pizarro stał się gubernatorem.
Na mocy wcześniej wspomnianego dokumentu konieczne było także stworzenie posterunku liczącego co najmniej 250 żołnierzy, którego nawiasem mówiąc nie udało się stworzyć. Pizarro zwerbował jedynie 180 ludzi i 37 koni, by 27 grudnia 1530 roku wyruszyć z nimi na kolejną, tym razem udaną wyprawę do Peru.

Podbój imperium Inków

Ponad rok później ekspedycja wylądowała u brzegu Ekwadoru, gdzie Francisco Pizarro i jego oddziały stoczyły zwycięską walkę z plemieniem Puna. Ekspedycja zmuszona byłaby do odwrotu, dyby nie pomoc Hernando de Soto, który zjawił się na miejscu ze swoimi żołnierzami w samą porę. Wspólnie wyruszyli w głąb terytorium Inków, gdzie w okolicach Cajamarki napotkali władcę imperium Indian – Atahualpę. Do mediacji z królem wysłano tłumacza i dominikanina, którzy tłumaczyli Atahualpie, że jeśli nie przejdzie na chrześcijaństwo, zostanie uznany za wroga Hiszpanii. Król odrzucił propozycję i ostentacyjnie cisnął biblią w twarz zakonnika.

Akt ten nie mógł być tolerowany. Hiszpanie przystąpili do ataku zabijając 5 tysięcy Indian i pojmując ich władcę. Atahualpa obiecał zapłacić złotem i srebrem za swoją wolność, jednak po opłaceniu okupu i sfingowanym procesie został zamordowany.
Jeszcze w tym samym roku Hiszpanie zajęli ostatecznie stolicę Inków Cuzco, a 2 lata później zostało założone miasto, będące dzisiejszą stolicą Peru.

Zabójstwo Pizarro

Po zajęciu Cuzco przez Francisco Pizarro jego dotychczasowy wspólnik wyruszył na wyprawę do Chile. Po niepowodzeniu postanowił wrócić do nowo zdobytych ziem i chcąc zagarnąć dla siebie bogactwa miasta Cuzco zaatakował je. Miastem władał w tym czasie brat Francisco Pizarra, Hernando, który w tym czasie przebywał poza Cuzco. Powracające do stolicy oddziały zostały pokonane, a Hernando i jego brat Gonzalo dostali się do niewoli.
Na ratunek braciom przyszła armia Alonso de Alvarado, która na rozkaz Francisco Pizarro miała odbić miasto i uwolnić braci. Niestety sztuka się nie udała i także Alvarado stał się więźniem. Jednak nie na długo – wraz z Gonzalo udało mu się zbiec i dotrzeć do Pizarro, który postanowił użyć podstępu, by pozbawić Almagro władzy. Francisco Pizarro obiecał mu władzę nad Cuzco w zamian za uwolnienie jeńców. W czasie mediacji oddziały zebrały siły i przeorganizowały się, by w bitwie pod Las Salinas (1538) zwyciężyć i pojmać Almagro, który w tym samym roku został stracony.

ARMIA-PIZARRA-STROJE-ŻOŁNIERZY
Repliki strojów armii Pizarra

Zemstę na ojcu poprzysiągł syn Almagro – Diego znany jako El Mozo, który 3 lata po śmierci ojca zorganizował napad na pałac w Limie. 20 ludzi wtargnęło do budynku i po krótkiej walce Francisco Pizarro został zamordowany.
Choć życie konkwistadora nie było usłane różami, dzięki swojej determinacji, być może także chciwości i sprytowi, udało mu się podbić o wiele liczniejszy naród Inków. Do dziś Francisco Pizarro uchodzi za jednego z największych konkwistadorów wszechczasów.