HOME PRZEWODNIK PO HISZPANII WSZYSTKIE NOCLEGI JAK REZERWOWAć FAQ O NAS KONTAKT

Wyszukaj na stronie

Zarezerwuj nocleg:

Miejscowość:
Przyjazd:
Wyjazd:
Ilość osób:

	0034 966 444 615
	wynajem@ibermaxx.pl
12080525 ibermaxx

Oferty sprzedaży:

499.000 €

COSTA BLANCA PŁD. / Las Colinas Golf

149.500 €

COSTA BLANCA PŁD. / Playa Flamenca

370.000 €

COSTA BLANCA PŁD. / Pinar de Campoverde

Reklama

Buenaventura Durruti

Buenaventura Durutti - hiszpański anarchista i przywódca

Buenaventura Durruti urodził się 14 lipca 1896 roku w niewielkiej miejscowości León w rodzinie robotników kolejowych. Ze względu na trudną sytuację finansową rodziny musiał rozpocząć pracę w wieku zaledwie 14 lat. Tak jak większość jego rodziny znalazł zatrudnienie na kolei, gdzie poznał bolączki i problemy robotników.
Ze względu na to, że zdawał sobie sprawę z ciężkiej sytuacji najuboższych, gdyż sam tego doświadczył wykonujących ciężkie prace, co sprawiło, że wcześnie uświadomił sobie, że zmiany dotyczące tak istotnych prac socjalnych oraz niemniej istotnych praw związkowych są konieczne.

Zdawał sobie również sprawę, że do zapewnienia tych praw konieczna będzie konsekwentna walka. Miał również świadomość, że walka ta będzie bolesna, długotrwała i bardzo trudna. Już w wieku 21 lat, w roku 1917 wziął aktywny udział w dużym strajku zorganizowanym przez związek zawodowy robotników UGT (Unión General de Trabajadores - Powszechny Związek Robotników).

Strajk ten, jak wiele innych tego typu wystąpień został brutalnie spacyfikowany przez wojsko na rozkaz wydany przez najwyższych przedstawicieli ówczesnego rządu hiszpańskiego. Podczas tłumienia strajku zginęło 70 osób, ponad 500 osób zostało rannych, a około 2000 osób zostało zamkniętych w więzieniach bez żadnego procesu, co wydaje się obecnie niewyobrażalne. Buenaventura Durruti mając świadomość, że sam może również trafić na dłużej do więzienia, ratował się ucieczką do Francji i ucieczka ta się powiodła. We Francji spędził ponad 2 lata i udało mu się powrócił do Hiszpanii w 1920 roku, aby podjąć dalszą walkę.

Buenaventura Durruti a CNT

Po powrocie do Hiszpanii (a konkretnie do Barcelony) Buenaventura Durruti włączył się w działalność kolejnego związku zawodowego CNT (Confederacion Nacional del Trabajo), który kojarzony był z anarchosyndykalizmem, czyli odrzuceniem wszelkiej władzy i jasne spojrzenie w przyszłość, że ten nadrzędny cel można osiągnąć jedynie poprzez dokonanie zbrojnej rewolucji.

DURUTTI

Dla tej organizacji charakterystyczne było posiadanie bojówek anarchistycznych, co było odpowiedzią na brutalne działania władz podczas organizowanych przez CNT strajków, demonstracji i innych form protestu. CNT było bardzo dużą organizacją, a w okresie największej świetności liczącą nawet milion członków.
Sytuacja w Hiszpanii i niepokoje społeczne sprawiły, że Durrati stał się nie tylko działaczem politycznym, ale również anarchistą głęboko wierzącym, że jednostka, aby poczuć się w pełni wolną powinna się odciąć od ograniczeń narzucanych przez instytucje państwowe, lokalne, czy religijne, takie jak Kościół Katolicki.

W 1922 roku Buenaventura Durruti wraz z Juanem Garcią Oliver’em i Francisco Ascaso (którzy również mieli anarchistyczne korzenie) założyli grupę Los Solidarios (Solidarni). Celem tej grupy było przeciwstawienie się brutalności działań władz hiszpańskich w stosunku do robotników. W czerwcu 1923 roku grupę tę powiązano z zabójstwem arcybiskupa Sarragosy Juana Soldevil’a y Romero, który był ofiarą zamieszek o podłożu społecznym.
W tym też roku doszło do wprowadzenia dyktatury wojskowej generała Miguel Primo de Rivera y Orbaneja. Dyktatura ta trwała stosunkowo krótko, w porównaniu do innych dyktatur znanych w historii i obejmowała lata 1923-1930. Została wprowadzona w sposób pokojowy – król Alfons XIII mianował Miguela Primo de Riverę premierem i aprobował taką sytuację.

Objęcie tej funkcji wiązało się z szeroką władzą i doprowadziło do wprowadzenia przez niego cenzury oraz zdelegalizowania wszystkich, opozycyjnych partii, w tym anarchistycznej CNT. Jedyną partią, która była uznawana przez władze była to Unión Patriótica Española (Hiszpańska Unia Patriotyczna). Została wprowadzona w 1924 roku ustawa o państwowej kontroli związków zawodowych, która doprowadziła do delegalizacji większości związków. Było to prawne narzędzie, które miało usprawiedliwić działania dyktatorskich rządów.

Stosowanie konstytucji zostało w tym czasie zawieszone za przyzwolenie króla Alfonsa XIII, dla którego było to korzystne, gdyż odciągało uwagę od poniesionej klęski w Maroku. Generała Miguel Primo de Rivera y Orbaneja starał się walczyć z bezrobociem poprzez szereg reform i zmian w spojrzeniu na gospodarkę, ale w 1930 roku gospodarka hiszpańska się załamała i doszło do występowania dużej inflacji, z którą rząd sobie nie umiał poradzić. To był główny powód upadku powyższego dyktatora.

Dodatkowo jeszcze coraz wyraźniej można było dostrzec potęgujące się rozwarstwienie społeczne, które jeszcze bardziej wzmagało niepokoje społeczne. W czasie powyższej dyktatury wzmożono system represji, co odczuło wielu obywateli Hiszpanii stając się więźniami politycznymi. Pomimo to w zasadzie nie wykonywano w tym okresie wyroków śmierci.

Wprowadzenie dyktatury przyczyniło się do ponownej ucieczki Durrati’ego - najpierw do Argentyny, a następnie ponownie do Francji. Na ucieczkę wraz z Durratim zdecydował się również Ascaso. W 1924 roku w Paryżu Durrati wraz z Ascaso usiłowali bez powodzenia dokonać zamachu bombowego na ówczesnego króla Hiszpanii Alfonsa XIII. Zamach jednak się nie powiódł.

KAPITALIZM

Dla lepszego zrozumienia niepokojów społecznych w latach 20. XX wieku należy zdać sobie sprawę z wielu powiązanych wydarzeń. W 1927 roku doszło do powołania państwowego monopolu paliw płynnych (CAMPSA), który istnieje do dnia dzisiejszego.

Od 1931 roku występowało silne dążenie do dechrystianizacji Hiszpanii, pozbawienia obywateli wielu praw i wolności poprzez istotne zmiany ustawodawstwa oraz tworzenie nowych regulacji w celu osiągnięcia powyższych celów.
Te zmiany przyczyniły się do nacjonalizacji dóbr kościelnych, wprowadzenia zakazów dotyczących: prowadzenia działalności gospodarczej i politycznej przez kongregacje zakonne i stowarzyszenia.

CNT i FAI

FAI powstała w 1926 roku pod wpływem dokumentu o nazwie „Platforma Generalnego Związku Anarchistów”, w którym była zawarta myśl, aby stworzyć silną organizację, która w razie rewolucji będzie na tyle silna, że nie powieli błędów rewolucji w Rosji. Struktura FAI opierała się na komitetach rozsianych na obszarze całej Hiszpanii. W roku 1933 wg danych Gomeza Casas’a w strukturach FAI było ponad 10000 członków.

Durruti powrócił do Hiszpanii dopiero w 1931 roku, kiedy upadła dyktatura Miguela Primo de Rivery i doszło do proklamowania II Republiki hiszpańskiej oraz ponownie została zalegalizowana CNT. Po powrocie do Hiszpanii, to właśnie Durrati stał się jednym z głównych hiszpańskich, działaczy politycznych walczących o prawa robotników. Jego poglądy były głęboko anarchistyczne, co nie było niczym niezwykłym w CNT. Oprócz CNT silną pozycję miała FAI (Iberyjska Federacja Anarchistyczna), do której jednak Durrati nie należał. Obie organizacje jednak dość mocno ze sobą współpracowały, co przejawiało się częstym podejmowaniem wspólnych form walki w postaci strajków, a później bardziej radykalnej działalności o charakterze terrorystycznym, np. podkładaniu bomb.

Proklamowanie II Republiki hiszpańskiej dawało nadzieje społeczeństwu, że postulaty wysuwane przez organizacje anarchistyczne i robotnicze zostaną zrealizowane – tak jednak się nie stało, co przyczyniało się słabych nastrojów wśród anarchistów i do wzmagania się niepokojów społecznych. Buenaventura Durruti był w tym okresie bardzo aktywny, jako organizator związkowy, ale również aktywny uczestnik zbrojnych wystąpień przeciwko ówczesnej władzy. Jego działalność nie podobała się władzom, a głoszone przez niego poglądy przyczyniały się do częstych pobytów w aresztach.

Jednym z przejawów niezadowolenia był wybuch kilkudniowego powstania górników w Katalonii w styczniu 1932 roku, które jednak, tak jak poprzednie wystąpienia zakończyło się niepowodzeniem. Po upadku powstania górników Durruti oraz 110 działaczy robotniczych został prewencyjne deportowany do kolonii hiszpańskich (Wyspy Kanaryjskie, Rio de Oro). Z kolonii tej Durrati powrócił w końcu listopada 1932 roku, jednak pobyt ten niczego nie zmienił w jego poglądach i dążeniach. Podczas pobytu w Barcelonie wygłosił płomienną mowę do zebranych robotników i towarzyszy z CNT, w której zapowiadał bliski wybuch rewolucji. Brał aktywny udział w organizowaniu rewolucji w Saragossie pomiędzy 8 a 13 grudnia 1933 roku. Po tej rewolucji doszło ponownie do oficjalnego zdelegalizowania CNT.

Należy pamiętać, że radykalizacja poglądów wielu anarchistów doprowadziła do licznych zamachów bombowych. Pomoc w fabrykowaniu bomb pochodziła z Francji i ponad tona dynamitu była w rękach hiszpańskich anarchistów. To także okres wzmożonej aktywności w pozyskiwaniu broni – kupowaniu jej i produkowaniu własnej.
Terror bombowy, który miał miejsce w 1932 roku był wywoływany właśnie przez FAI, którą w tym czasie dowodził Garcia Oliwer i obrał takie drastyczne metody walki z niesprawiedliwym systemem władzy.

Wybuch wojny domowej i śmierć Buenaventury Durruti’ego

Pucz dokonany przez generała Franco i wzrost znaczenia faszyzmu w Hiszpanii doprowadził do wybuchu wojny domowej, co doprowadziło do wspólnych działań podejmowanych przez CNT i FAI w postaci tworzenia oddziałów milicji robotniczej. Pomiędzy 19 a 20 lipca 1936 roku oddziały milicji robotniczej pod dowództwem Durrutiego zaatakowały koszary Ataranzaras, które zostały zdobyte, następnie oblegając przez kilkadziesiąt godziny Hotel Colon, który był ważny strategicznie i również został zdobyty.

DURUTTI

Niestety podczas walk w Ataranzaras zginął przyjaciel Durrati’ego – Ascaso. Po powyższych sukcesach Durruti przystąpił do dalszej rozbudowy struktur milicji robotniczej. Wymarsz do Saragossy oddziału pod dowództwem Durrati’ego zwanego Kolumną Durrati’ego, gdzie znajdował się front aragoński rozpoczął się 23 lipca 1936 roku. Następnie ta właśnie kolumna została skierowana do Madrytu. Podczas trwających walk Buenaventura Durruti został rany 19 listopada 1936 roku, niestety następnego dnia zmarł ze względu na poważne rany w prowizorycznym szpitalu, który znajdował się w hotelu Ritz.

Tak, jak często bywa z ważnymi postaciami historycznymi również w przypadku Buenaventury Durruti’ego istnieje kilka wersji, jak doszło do śmiertelnego postrzału. Jedna z wersji mówi, o tym, że został on postrzelony przez snajpera w niejasnych okolicznościach, co sprawia, że nie można wykluczyć zamachu ze strony frankistów. Inna wersja mówi, o tym, że był to wypadek, gdyż odbezpieczony uchwyt pistoletu maszynowego jednego z członków milicji robotniczej zahaczył o drzwi samochodu i wystrzelił w kierunku Buenaventury Durruti’ego, a postrzał był tak poważny, że nie udało się go uratować.

Pogrzeb Buenaventura Durruti zgromadził tłumy na ulicach Barcelony, do której przetransportowano jego zwłoki i stał się ostatnią, wielką manifestacją anarchistów w Hiszpanii, gdyż później władzę w Hiszpanii na dłuższy okres czasu przejeli faszyści pod przewodnictwem nowego dyktatora generała Franco.